چرا فردوسی پور برای نوجوانان مخرب است؟

حمید بوالی از فعالین فرهنگی- رسانه‌ای کشور در صفحه شخصی خود در اینستاگرام با اشاره به حواشی جابجایی عادل فردوسی پور از برنامه نود نوشت: قبلاً اشاره کوتاهی داشتم به اینکه با کنار رفتن فردوسی‌پور از تلویزیون موافقم. چندین و چند پرسش در این باره شد و به نظرم رسید که حالا که این موضوع از بحث‌های روز ژورنالیستی دور شده است بهانه خوبی است برای اشاره به دیکتاتوری میانمایگان در ایران که یکی‌از نماینده‌های اصلی آنها در سیستم رسانه‌ای رسمی کشور فردوسی پور است.

فردوسی پور احتمالاً به این دلیل برکنار نشده است، آنها معمولاً جایی کارشان گیر نمی‌کند و ابعاد تسلط آنها بر فرهنگ امروز ایرانی‌ها باورنکردنی است. به شیوه تحلیل‌های اینستاگرامی از مقدمه صرفنظر می‌کنم و به یک استدلال اکتفا می‌کنم:

فردوسی پور معتقد است که خارجی‌ها خیلی خوبند، نظم و ترتیب و شیک و تمیزی آنها قابل ستایش است و فوتبال ما اگر بخواهد موفق باشد باید شبیه آنها باشد. سالهای سال است که فردوسی پور به تحقیر خود و ساختن یک دیگری شکوهمند از "خارجی‌ها" مشغول است و چه کسی می‌تواند در برابر این استدلال عوامانه قد علم کند و حرفی بزند. واضح است که تقلیل امر پیچیده مواجهه ما با غرب در نظم برنامه اختتامیه لیگ برتر انگلیس با ایران چه قدر برای یک‌ذهن عوام زده فریبنده است.

ذهن عوام‌زده ایرانی آماده تحت تأثیر قرار گرفتن با شیکی و باکلاسی و باحالی غرب است و هم زمان کاملاً مستعد است تا لعنتی بر بخت بد یا جبر جغرافیایی خود بفرستد و فردوسی پور دست روی گلوگاه ذهن ایرانی در سه دهه بعد از جنگ گذاشته است و نه در دانشگاه و سخنرانی و کتاب. از طرف دیگر فردوسی پور دست روی دم دستی ترین اشکالات غیرساختاری ژورنالیستی فوتبال ایران می‌گذارد و در عین حال هیچ‌گاه به هسته سخت "امر واقعی" ورزش در ایران که احتمالاً یک امر سیاسی اجتماعی پیچیده است نزدیک هم نمی‌شود.

فردوسی پور در انتخابات سال ۸۴ از علی لاریجانی به طور رسمی حمایت کرد. او در آخرین سخنرانی کوتاه رسمی اش نیز خود را فرزند صداوسیما خواند. فردوسی پور به شکل فریبنده‌ای میانمایگی را انتخاب کرده است‌. احتمالاً مثل خیلی دیگر از مردم ایران. نه می‌تواند از مزایای بودن در قدرت دست بکشد و هم اینکه دوست دارد با چند متلک سیاسی و تبریک اسکار اصغر فرهادی و تئاتر و کنسرت رفتن ور روشنفکرانه خود در این محافل را هم حفظ کند.‌

این شیوه رذیلانه ای برای زندگی در ایران است و فردوسی پور به شیوه‌ای رسمی در حال آموزش این سبک زندگی به نوجوانان ایرانی است. اینکه به شیوه‌ای کاملاً عملگرایانه، بودن در قدرت را توجیه کنید و بعد ژست بیرون بودن از حکومت و امتیازات درونی مخالفت را هم داشته باشید.