علی‌پور: شاید تا آخر عمر حسرت سال ۹۷ را بخورم!

آقای گل فصل قبل لیگ برتر هم در روزهای پایانی سال شرایطی متفاوت با دیگر هموطنانش نداشت. او که در یک ماهه منتهی به ایام نوروز به شدت درگیر مسابقات لیگ برتر خودمان و لیگ قهرمانان آسیا بود باید همزمان به امورات خانه و خانواده اش هم رسیدگی می‌کرد. با این وجود و با توجه به روحیه و انرژی بالایی که برای کارهای روزمره اش دارد تقریبا به همه کارهایش هم رسید.

علی علی‌پور در گفتگویی، درباره سالی که گذشت حرف زد. از سختی ها، خوشی ها، خنده‌ها و اشک‌ها گفت و درباره آینده و برنامه هایش در سال ۱۳۹۸ حرف زد. متن این گفتگو در ادامه می‌آید:

سال ۱۳۹۷ چه خاطره خوشی برایت باقی گذاشت که هرگز آن را فراموش نمی‌کنی؟

ما در شرایطی وارد سال جدید شدیم که قهرمانی مان در لیگ هفدهم مسجل شده بود. اتفاقی که شاید تا یکی دو سال پیش از آن خوشبین‌ترین طرفدار پرسپولیس هم توقعش را نداشت، ولی ما به این مهم رسیده بودیم و توانستیم برای دومین بار در دو سال پیاپی این عنوان را بدست بیاوریم. این اتفاق کمی نبود و، چون من هم یکی از اعضای این تیم بودم هرگز این سال را فراموش نخواهم کرد.

انتظار داشتیم آقای گلی ات در لیگ هفدهم را در پاسخ سئوال قبلی عنوان کنی؟

قطعا این هم برایم افتخاری ماندگار است که سال ۹۷ به آن دست پیدا کردم، ولی خب همیشه موفقیت جمعی و گروهی را به موفقیت شخصی ترجیح داده ام. برای همین پیش از هر چیز به قهرمانی متوالی پرسپولیس اشاره کردم. وگرنه از این نظر هم سال ۱۳۹۷ تا ابد در خاطرم جاودانه خواهد بود.

این فصل (۹۷-۹۸) هم برای آقای گلی نقشه‌ای داری؟

تا خدا چه بخواهد. من همه تلاشم را می‌کنم، ولی باور کنید اگر در هفته‌های باقی مانده جایی ببینم موقعیت هم تیمی ام برای گلزنی از من بهتر است بدون معطلی توپ را به او می‌دهم تا گل بزند. دوست دارم باز هم آقای گل شوم، ولی مهمتر از آن، قهرمانی سه باره در لیگ با پرسپولیس است که امیدوارم در این فصل هم بتوانیم به آن دست پیدا کنیم.

خاطره تلخی هم از سال ۱۳۹۷ داری؟

خب اتفاقات طبیعی و حادثه‌هایی که در این سال رخ داد باعث شد تا در برخی روزها همگی ناراحت شویم. البته دوست ندارم با یادآوری آنها، خاطر کسی را آزرده کنم، ولی برای خودم این بود که نتوانستم در اردوی نهایی تیم ملی برای جام جهانی جای داشته باشم. خیلی تلاش کردم. از خورد و خوراک گرفته تا به موقع خوابیدن و استراحت و تمرین و هرچه که فکرش را بکنید. دوست داشتم با تیم ملی راهی جام جهانی بشوم، ولی متأسفانه کارلوس کی روش مرا انتخاب نکرد و شاید تا آخر عمر حسرت این سال و بهارش را بخورم که هر روز منتظر می‌ماندم تا شاید پاسپورتم را از فدراسیون بخواهند. این آرزوی هر فوتبالیستی است که بتواند در جام جهانی حضور داشته باشد، حتی نیمکت نشین. ولی خب قسمت من نشد! ناگفته نماند شکست در فینال لیگ قهرمانان آسیا هم تلخی خودش را داشت که حال همه مان را گرفت!

از اتفاقاتی که در این سال‌ها باعث شده تا علی علیپور تا حدی متمایز از دیگر گلزنان لیگ برتری در کشورمان دیده شود نمایش دادن تصاویر شهدایی است که عکس شان را روی زیر پیراهنی ات به تن می‌کنی و پس از گلزنی آن‌ها را به دوربین‌ها نشان می‌دهی! در این باره توضیح بده که چه فکر و هدفی پشت این تصمیمت است؟

پیش از پاسخ دادن به این سئوال باید از خانواده‌های همه شهدا و جانبازان کشورم که فرصت نمی‌شود تصاویر فرزندان، همسران و یا پدران شان را روی لباسم بگذارم عذرخواهی کنم و بابت رشادت‌هایی که شهیدان شان در راه حفظ تمامیت ارضی و حراست از خاک ایران داشتند تشکر کنم. این کمترین کاری است که از دست من برای پاسداری و سپاس از خونی که آن‌ها در راه کشور اهدا کردند برمی آید.

بیشتر در این باره توضیح می‌دهی که تا امروز عکس چه کسانی را روی لباست نشان داده ای؟

بیشتر آن‌ها شهدای محله خودمان در مازندران هستند. من بچه روستای "قراخِیل" از توابع قائمشهر هستم. روستایی کوچک که از دل همین روستا در سال‌های جنگ با وجود جمعیت کمتری که نسبت به امروز داشته ۴۴ شهید در راه اسلام به کشور اهدا کرد. ما اگر امروز در ایران عزیز اسلامی آرامش و آسایش داریم و در خیلی از مسایل ورزشی، علمی و ... پیشرفت کرده ایم بیش از هر چیز به واسطه رشادت‌های آنهاست.

آن‌ها را که اصلا ندیده ای؟

نه! من متولد ۲۰ آبان ۱۳۷۴ هستم و وقتی به دنیا آمدم ۷، ۸ سال از پایان جنگ می‌گذشت. طبعا تا چند سال پس از آن هم اصلا نمی‌دانستم جنگ چیست و شهید کیست! ولی وقتی در دوران دبستان و راهنمایی در کتاب‌ها خواندم و از هم محلی‌های مان شنیدم که در سال‌های جنگ چه افرادی با چه دل و جرأتی در محله مان داشتیم که با تمام وجودشان برای دفاع از ایران راهی جبهه می‌شدند احساس کردم دینی برگردنم است تا به نوعی از کار بزرگی که آن‌ها برای من و امثال من انجام داده اند تشکر و قدردانی کنم.

چه هدفی از نمایش تصویر مدافعان حرم روی پیراهنت داشتی؟

معتقدم شهدای مدافع حرم هیچ تفاوتی با شهدای جنگ تحمیلی با عراق ندارند. آن‌هایی که راضی می‌شوند در این روزگار خانه و خانواده شان را رها کنند و بیرون از مرزهای ایران با دشمنان کشورمان بجنگند هم همان ارزش و جایگاه را دارند. این کار را وظیفه خودم می‌دانم و امیدوارم توانسته باشم با نشان دادن تصویر شهدای مدافع حرم و یا شهدای جنگ تحمیلی برای لحظاتی هم که شده دل خانواده‌های شان را شاد کنم و به آن‌ها بگویم ما قدر خون ریخته شده شان را می‌دانیم.

معمولا دعای لحظه سال تحویلت چیست؟

اول و آخر سلامتی! برای خودم، خانواده ام و همه هموطنانم در سراسر ایران. به نظرم مادامی که سلامتی در بدن نباشد فکر آدم کار نمی‌کند و همه انرژی اش هدر می‌رود. دعای بعدی ام هم رفع مشکلات اقتصادی است. من روستازاده ام و با مشکلاتی که طبقه ضعیف اجتماع در این شرایط دارند آشنایی کامل دارم. از خدا می‌خواهم سال ۱۳۹۸ سال آرامش و آسایش مردم کشورم باشد.

حرف باقی مانده؟

اگر در سال ۱۳۹۷ دانسته یا ندانسته دل کسی را آزرده ام از همین طریق طلب بخشش دارم و خواهش می‌کنم مرا ببخشد. از همه هواداران پرسپولیس که پس از عدم راهیابی ام به جام جهانی به شدت از من حمایت کردند و نگذاشتند از این بابت سختی و ناراحتی زیادی را متوجه شوم هم ممنونم و آرزو می‌کنم بتوانم در سال جدید و در هفته‌های باقی مانده لیگ برتر با بقیه بچه‌های تیم پرسپولیس قهرمانی لیگ را برای شان به ارمغان بیاوریم. از شما و همکارانتان هم متشکرم و فرا رسیدن سال ۱۳۹۸ را به همه هموطنانم تبریک می‌گویم.