تکرار یک اشتباه مرگبار در فوتبال ایران!

در فصل جاری لیگ برتر به ویژه هفته‌های آغازین دور برگشت در نیم فصل دوم شاهد هستیم سطح اعتراض‌ها به داوری مسابقات لیگ برتر به شدت رو به افزایش بوده طوری که به جای استفاده داور از اوقات تلف شده برای مصدومیت یا تعویض، به نگه داشتن وقت برای آرام شدن بازیکنان معترض به قضاوتش مشغول است.

شکی نیست مادامی که داوری مسابقات فوتبال توسط انسان انجام می‌شود حتماً اشتباه هم در آن وجود دارد. فارغ از موضوع سلیقه‌های متفاوت در مواجهه با اتفاقات معمول از جمله برخورد دست به توپ یا توپ به دست و غیره، زاویه قرار گرفتن داور با صحنه‌های مشکوک هم جزو مواردی است که بعضاً باعث می‌شود داور نتواند دید درستی از لحظه وقوع خطا داشته باشد.

با این همه، موضوع دیگری که این روزها باعث شده تا هجمه ای علیه داوری بوجود بیاید به این دلیل است که باشگاه‌ها به ویژه تیم‌های پرطرفدارتر با بیانیه نویسی و تحت فشار قرار دادن کمیته داوران سطح این فشار را افزایش می‌دهند. اتفاقی که این هفته‌ها به عادتی برای تیم‌ها تبدیل شده تا به محض رخ دادن یک اشتباه، باران بیانیه‌ها بر سر فدراسیون می‌ریزد. شاید بهتر باشد فدراسیون با ساز و کاری تنبیهی در این ارتباط محدودیت یا حتی جریمه ای برای بیانیه نویسی های بی مورد در نظر بگیرد تا از این طریق جو حاکم بر سکوها ملتهب تر از این نشده و حساسیت‌ها کاهش یابد.

نکته مهمتر این است که فدراسیون با برگزاری جلسه با مدیران باشگاه‌ها بر لزوم حضور یک روانشناس و یک داور در جمع اعضای کادر فنی یا پزشکی تیم‌ها تأکید کند. قطعاً وجود آرامش بین اعضای تیم تنها به تأکید چند باره کادر فنی و سرپرستی محدود نمی‌شود. چون با شروع بازی و بالا رفتن آدرنالین در خون بازیکنان هر اتفاقی برخلاف آنچه مورد نظر بازیکنان است می‌تواند جرقه‌ای برای اعتراضی تازه و داد و فریاد بر سر داور باشد.

به تازگی در ال کلاسیکو اسپانیا شاهد بودیم مسابقه‌ای با حساسیتی در آن سطح، بدون کمترین تنش داوری به پایان رسید. برخی صحنه‌ها هم مشکوک بودند اما بازیکنان بارسا و رئال با احترام به تصمیم داور بیش از هر چیز روی بازی تیمی شان تمرکز می‌کردند. حال اینکه بازیکنان تیم‌های لیگ برتری ایران بیش از هر چیز به دنبال دلایلی هستند که چرا فلان بازیکن تیم رقیب که اعتراض می کرده کارت نگرفته ولی ما اعتراض می‌کنیم کارت می‌گیریم؟ فارغ از اینکه موضوع "اعتراض" به خودی خود اتفاقی خطاست.

جدا از این مباحث قطعاً هیچ تیمی نیست که بتواند مدعی شود هرگز از داوری سود نبرده و یا اشتباهی به نفعش رخ نداده است. گرچه این توجیه مناسبی برای چشم پوشی از اشتباهات داوری نیست اما اگر بنا را بر انصاف کمیته داوران و قضاوت بی طرفانه داورانش قرار دهیم حمله به تیم داوری و داد و فریاد کشیدن بر سر داور نه تنها گره‌ای از مشکلات باز نمی‌کند بلکه با برهم ریختن تمرکز داور او را در خطر تکرار اشتباهات بیشتر قرار می‌دهد.

حمله بازیکن عصبانی به داور، تأثیر مستقیم روی سکوها داشته و خشم تماشاگری که ساعت‌ها زیر باران و برف و یا در هوای سرد و گرم روی سکو نشسته و قطعاً کم تحمل تر از بازیکنان است را چند برابر تشدید می‌کند. فحاشی به خانواده داوران هم از اتفاقاتی است که همواره پیرو اعتراض بازیکنان به داور رخ داده و سطح فشار روی قاضی میدان را بیش از پیش بالا می‌برد!

اعتراض مکتوب به کمیته داورن و درخواست رسیدگی به موارد داوری از معمول‌ترین روش‌های فوتبال در همه فدراسیون‌های فوتبال است که کمیته مربوطه با کمک دپارتمان داوری به نوع داوری‌ها ریز شده و در صورت لزوم با محرومیت و جریمه نقدی داوران آنها را به تلاش و دقت بیشتر برای قضاوت بدون ایراد تأکید می‌کنند. قطعاً ادامه روند اعتراضی فعلی با داد و فریاد و بیاینه نویسی جدالی رودررو بین باشگاه‌ها و کمیته داوران را قم خواهد زد و هیچ عایدی برای لیگ برتر نخواهد داشت و کاستی‌های فنی تیم‌ها در سایه این اعتراضات پنهان خواهد شد!

هنوز یادمان نرفته که تیم ملی فوتبال ایران که یکی از پرامیدترین تیم‌ها برای کسب قهرمانی جام ملت‌های آسیا بود چوب همین اعتراض‌های بی مورد به داور را خورد و اسیر تیزهوشی ژاپنی‌ها شد و تاوان سنگینی بابت اعتراض بی موقع داد. در حقیقت باید گفت از کوزه همان برون تراود که در اوست و اعتراض ملی پوشان فوتبال نتیجه همین اعتراضات بیش از حد بازیکنان ایرانی در لیگ برتر است!