درس اول جام‌جهانی برای کشور

جام جهانی فوتبال یک کلاس آموزشی بزرگ است، کلاس درس فوتبال به لحاظ مسائل فنی تکنیکی و تاکتیکی، اما جدای از تمام مسائل فوتبالی و صحنه‌های نابی که در طول این رویداد بزرگ ورزشی در مستطیل سبز دیده شد، اظهارنظر، حرف‌ها و نکته‌هایی که از زبان ستارگان بزرگ فوتبال دنیا شنیده می‌شود نیز بسیار قابل تأمل و پندآموز است.

البته بیان حرف‌های تکراری و کلیشه‌ای چندان به کار نمی‌آید، اینکه باعث خوشحالی مردم شدیم، اینکه برای پیروزی جنگیدیم و از این دست حرف‌ها را زیاد می‌توان شنید، اما وقتی حرفی از جان برمی‌آید و با عمل هم همراه می‌شود، آن وقت است که می‌شود یک کلاس درس، حتی اگر راوی آن جوانی ۱۹ ساله باشد.

این روز‌ها که مسئولان بلندپایه وزارت ورزش تمام هم و غم خود را صرف اقدام فراقانونی معافیت ملی‌پوشان فوتبال از خدمت سربازی کرده‌اند و نمی‌خواهند به هیچ عنوان قبول کنند که این کار یک اقدام غیرقانونی و تبعیض‌آمیز است، مرور دوباره حرف‌های کیلیان امباپه، مهاجم ۱۹ ساله تیم ملی فرانسه بسیار حائز اهمیت است.

امباپه می‌گوید تمام مبالغی که به عنوان پاداش و حتی حقوقی را که برای بازی در جام جهانی دریافت می‌کند، به امور خیریه اختصاص می‌دهد، چون به خاطر بازی و تلاش برای تیم ملی کشورش حاضر نیست پولی دریافت کند و این لذت تلاش را با هیچ چیز عوض نمی‌کند.

امباپه مسلماً از دیگران درس گرفته، دیگرانی نظیر لیلیان تورام که قبل از هر بازی به خود می‌گفته آیا حاضری جانت را برای موفقیت کشورت در زمین تقدیم کنی. اینجا، اما در ایران اوضاع متفاوت است و این کشور، مردم و مسئولان هستند که باید در خدمت بازیکنان باشند. این تافته‌های جدابافته فوتبال هستند که باید برای کسب معمولی‌ترین نتیجه در جام جهانی پاداش‌های آنچنانی بگیرند و از بدیهی‌ترین قانون‌های رایج کشور معاف شوند. تلاش این روز‌های محمدرضا داورزنی و مسئولان وزارت ورزش برای محق جلوه دادن کار غیرقانونی درخواست معافیت فوتبالیست‌ها را کنار این دو اظهارنظر بگذارید، مدعی بودن فوتبالیست‌های تیم ملی را برابر سر به زیری دو بازیکن بزرگ فرانسه که دو قهرمانی را برای تیم ملی کشورشان به دست آورده‌اند، قرار دهید تا متوجه شوید که فوتبال ایران، حتی اگر سال‌های سال هم در رویداد بزرگ جام جهانی حاضر باشد چیزی عادیش نمی‌شود. اولین و مهم‌ترین درس جام جهانی؛ تلاش، فداکاری و جانفشانی برای موفقیت کشور است، تلاشی بدون چشمداشت، بدون درخواست رانت و معافیت. تلاشی که قبول داشته باشی از سر وظیفه است، نه اینکه برایش منتظر پاداش نقدی باشی و بعد هم ادعای معافیت کنی. تلاشی که به خاطر آن سر ملت مظلوم و در تحریم کشورت منت نگذاری و برایشان پیغام و پسغام نفرستی!

کاش حداقل محمدرضا داورزنی که این روز‌ها در به در به دنبال اصلاح آیین‌نامه سرباز قهرمان برای اجرای تبعیض بین رشته هاست، این دو اظهارنظر را ببیند. او که مدعی است در رشته‌های مختلف ورزشی حضور داشته، بهتر است معنای واقعی تلاش بدون چشمداشت برای کشور را اول خودش متوجه شود، بعد به مسئولان ذی‌ربط بفهماند و پس از آن به بازیکنان پرمدعای فوتبال ایران درس آن را به درستی بدهد که اگر تلاشی هم برای تیم ملی انجام داده‌اند، منتی بر سر مردم نیست و توقعی هم نباید داشته باشند، چراکه اجرای وظیفه و عمل کردن به آن مستلزم پاداش و رانت نیست.

انتهای پیام/