شباهت عجیب یک ایرانی به بازیکن مشهور

 شب گذشته بود که بازی رفت مرحله نیمه نهایی رقابت های لیگ قهرمانان اروپا انجام شد و لیورپول با درخشش محمد صلاح توانست با نتیجه 5-2 از سد آ اس رم بگذرد و گام بلندی برای صعود به فینال بردارد. ستاره مصری بندرنشینان، همه کاره بود و با زدن دو گل و ارسال دو پاس گل نقش غیر قابل انکاری در این پیروزی ایفا کرد. جالب است که وقتی رم توانست به بازی برگردد که صلاحی در زمین حضور نداشت.

مهاجم آفریقایی لیورپول کاری کرده که حالا همه درباره اش حرف می زنند و به او اشاره می کنند. تیتر روزنامه ها پر است از تعریف و تمجید. القاب یکی از پس از دیگری به او سنجاق می شوند. غول های بزرگ اروپایی با قیمت های کلان به دنبال جذبش هستند اما خودش هیچ فرقی با گذشته نکرده است.

محمد یاد گرفته فقط فوتبال بازی کند. نه دعوایی، نه درگیری، نه مصاحبه جنجالی، نه مدل موی عجیب و غریب و نه هیچ چیز دیگری. او آموخته که فقط فوتبال بازی کند و به رسالت اصلی اش برسد. می دود؛ با توپ هنرنمایی می کند؛ گل می زند؛ به سمت تماشاگران می رود؛ دست ها را باز می کند؛ با آن موهای فرفری به آنها خیره می شود و ته لبخندی نثارشان می کند. این داستان تکراری هواداران لیورپول در این فصل است و به آن عادت کرده اند. مسلمان بودن و ساده بودن صلاح باعث شده تا ما ایرانی ها با او بسیار ارتباط برقرار کنیم و با گوشت و پوستمان بفهمیمش. تعارف که نداریم اما پیش خودمان گفتیم ای کاش ما هم چنین ستاره ای داشتیم که دنیا برایش کف می زد و کلاه از سر برمی داشت.

اما حالا به نگاهمان وسعت بدهیم. کمی خودباوری چاشنی اش کنیم و سعی کنیم به نیمه پر لیوان نگاهی بیندازیم. ستاره مسلمان تیم ملی مصر را یک لحظه در گوشه ذهنتان نگه دارید و به چشم و دلتان را راهی هلند کنید. به باشگاه آلکمار می رویم. به شماره هفت می رسیم. به پسر 24 ساله داماشی فوتبال خودمان برخورد می کنیم. پسری که به طرز حیرت انگیزی شبیه صلاح است و مسیری را می رود که می توانیم به آن دلخوش کنیم. به نوعی علیرضا جهانبخش تنها سلاح ما برای داشتن یک محمد صلاح است. یک محمد صلاح وطنی. کسی که نه ادا در می آورد؛ نه حاشیه دارد و نه کار دور باوری در خارج از زمین انجام می دهد. علیرضا هم در سمت راست برای خودش جولان می دهد. بهترین گلزن لیگ هلند است؛ همانطور که روزی صلاح در بازل آقایی می کرد آقای تیم فن دن بروم است. با آلکمار سهمیه اروپایی را قطعی کرده و نایب قهرمان جام حذفی شده است.

پیش از شروع مسابقه هر دو به سبک هم، با خدای خود راز و نیاز می کنند. هر دو در عین بی رحمی، بذل و بخشش فوق العاده ای دارند و برایشان فرقی ندارد خودشان فاتح دروازه باشند یا هم تیمی شان. هر دو وقتی گل می زنند شبیه به هم خوشحالی می کنند. خدا و اسلام، مشترک ترین خصیصه آنهاست. فقط از پروردگارشان صحبت می کنند و شکرش را در وسط میدان بازی به جا می آورند.

بیایید برای یک بار هم که شده اعتماد به نفس داشته باشیم. علیرضا یک سال و سه ماه از صلاح کوچکتر است و بی تردید فصل بعد در بهترین لیگ های دنیا بازی می کند. توانایی و استعداد و مایه ای که در او وجود دارد می تواند ما را به آرزویمان برساند و حسرت به دل نگذارد. خدا را چه دیدید؟ شاید یک روز که خیلی هم دور نیست در سن پائولو یا آلیانز آره نا یا برنابئو یا اتحاد یا اولدترافورد ندای "یاهانبخش، یاهانبخش" شنیدیم و خیلی ها به خاطر او مسلمان شدند.