کی‌روش و جنگ دن کیشوت‌وارش علیه تیم‌های داخلی

محمد هدایتی: تب جام جهانی کم کم بالا می رود. مسابقات دوستانه، اردوهای آمادگی، رونمایی از لباس ها. همه صحبت از جام جهانی می کنند و لزوم اتحاد و همدلی برای موفقیت. یک نفر اما ساز خودش را می زند، و هیچ اعتراض و مخالفتی را بر نمی تابد. و او کسی نیست جز کارلوس کی‌روش.

تعطیلات نوروز امسال برای تیم ملی بسیار پرسروصدا و توام با حاشیه بود. اول بازی با سیروالئون که کسی نفهمید چرا تدارک دیده شد، چه کسانی پشت قضیه بودند، منافع چه کسانی در کار بود. هرچه بود این بازی هرچیزی بود غیر از یک بازی تدارکاتی مناسب برای تیم ملی و آن بازیکنانی که لباس تیم ملی سیرالئون را به تن کرده بودند احتمالا این کار را برای اولین و آخرین بار انجام دادند. تیمی به معنای واقعی کلمه ضعیف.

این روند برای تیم ملی نگران کننده است. کی‌روش پیش از هر چیز باید تمرکزش را بگذارد روی آماده سازی تیم و همدلی ایجاد کردن، نه اینکه یک تنه و دن کیشوت وار به جنگ همه چیز و همه کس برود

اتفاق دیگر حضور بامداد میرزایی در کنار کارلوس کی‌روش در کنفرانس مطبوعاتی بود، اتفاقی نادر که نشان داد کی‌روش شمشیر را برای مخالفانش از رو بسته است. اما مهم ترین و احتمالا پرسروصداترین اتفاق درباره تیم ملی اظهار نظر کارلوس کی‌روش درباره بازیکنان داخلی بود.سرمربی تیم ملی ایران اعلام کرد که باید بازیکنان ملی پوش را بیشتر در اختیار داشته باشد و اینکه آن ها نباید تیم های باشگاهی شان را در رقابت های حساس باقیمانده فصل همراهی کنند و باید در اردوی تیم ملی باشند.او همچنین از ناآمادگی بازیکنان داخلی در قیاس با لژیونرها گفت و این چنین تیم ملی را به دو اردوگاه بدل کرد: لژیونرها و بازیکنان داخلی.

برای تیمی که در فاصله دوماه تا جام جهانی بیشتر از هرچیز نیازمند آرامش و اتحاد است، احتمالا هیچ چیز کشنده تر از دسته بندی میان بازیکنانش نیست: کی‌روش اما اهداف دیگری را در سر می پروراند. برای او جنگ طولانی مدتش با برانکو و برخی دیگر از مربیان بر هر چیزی ارجحیت دارد. باید پیش از هر چیز، و حتی مهم‌تر از موفقیت تیم ملی کار آن ها را یکسره کند. این بار مخالفت ها با کی‌روش رساتر بود. خواسته او آشکارا غیرمنطقی است و برخلاف روح فوتبال.

در روزهای حساس لیگ ، لیگی که در آن حداقل 5 تیم برای کسب سهیمه می جنگند، در روزهایی که لیگ قهرمانان آسیا هم با حساسیت دنبال می شود معلوم است که باشگاه ها نمی توانند ملی پوشانشان را در اختیار تیم ملی قرار دهند. او استدلال قانع کننده ای هم ارائه نمی دهد. جایی می گوید که فوتبالیست های داخلی نمی توانند 10 بار با رونالدو به هوا بپرند.. واضح است که بین بازیکنان ما و بازیکنان خیلی دیگر از کشورها با ستاره هایی مثل رونالدو فاصله وجود دارد، که اگر فاصله ای وجود نداشت ما هم مدعی جام بودیم. این چیزی نیست که کی‌روش یکباره بدان رسیده باشد. در ضمن ما با همین کیفیت در دوره قبل بازی درخشانی مثل بازی با آرژانتین انجام دادیم. از سوی دیگر هیچ گاه فاصله خیلی معناداری میان بازیکنان داخلی و لژیونرها مشاهده نشده است.

این روند برای تیم ملی نگران کننده است. کی‌روش پیش از هر چیز باید تمرکزش را بگذارد روی آماده سازی تیم و همدلی ایجاد کردن، نه اینکه یک تنه و دن کیشوت وار به جنگ همه چیز و همه کس برود.