حق پخش؛ فرصت طلایی برای فوتبال و عادل

نود با رویکرد مستقل و آگاهانه خود در ۱۸ سال گذشته باعث شده تا انتظارات را از خود بالا ببرد. مخاطبان این برنامه پربیننده نمی‌توانند هیچ مماشات و سکوتی از سوی عادل فردوسی‌پور را تحمل کنند. همین موضوع باعث شده‌ است که برخی از علاقه‌مندان به ورزش در چند ماه اخیر انتقادهایی به نود داشته باشند. شاید با در نظر گرفتن چارچوب صدا و سیما این انتقادها خیلی هم وارد نباشد، با این حال منقدان معتقدند در سه موضوع نود می توانست مانند سال‌های گذشته رویه‌ای شجاعانه‌تر داشته باشد.

یک؛ حضور بانوان در بازی ایران سوریه: در آخرین دیدار ایران در راه جام جهانی 2018 روسیه، یک اتفاق قابل توجه در مجموعه ورزشی آزادی رخ داد؛ در حالیکه از حضور بانوان ایرانی در ورزشگاه جلوگیری شد زنان سوری به راحتی وارد استادیوم شدند و این بازی را از نزدیک دیدند. این موضوع مهم ورزشی- اجتماعی آنقدر سروصدا کرد که پیمان یوسفی مجری شبکه سوم هم نتوانست بی‌تفاوت از کنارش عبور کند. اشاره یوسفی به این تبعیض باعث کنار رفتن چند هفته‌ای او از اجرا و گزارش مسابقات فوتبال شد. طبیعتا فردوسی‌پور هم با توجه به خط قرمزهای تلویزیون اجازه نداشت که به این موضوع ورود پررنگ داشته باشد اما مردم از برنامه‌ای که معمولا راه دریبل کردن خط قرمزها را می‌داند، انتظار بیشتری داشتند.

دو؛ مسعود شجاعی: در ماجرای حذف نام و تصویر مسعود شجاعی از تلویزیون، «نود» هم چاره‌ای نداشت به غیر از تمکین از این دستور العمل. در آیتم «با لژیونرها»ی نود دیگر اثری از هافبک ایرانی پانیونیوس یونان دیده نمی‌شد. آن‌هایی که با قواعد تلویزیون آشنا هستند، می دانند که عادل نمی‌توانسته به صورت یک جانبه این تحریم را بشکند. با این حال اینگونه نادیده گرفتن شجاعی از سوی فردوسی‌پور هم برای فوتبالی‌ها قابل هضم نبود. توقع از نود سدشکنی بود.

سه؛ علی کریمی: آخرین مورد کم‌فروغ ظاهر شدن نود به موضوع سرشاخ شدن علی کریمی با مدیران فدراسیون فوتبال برمی‌گردد. به نظر می‌رسد خود کریمی هم توقع داشت نود حامی بهتری برای او در این مناقشه باشد.

آیا فردوسی‌پور نسبت به گذشته محتاط‌تر شده‌است؟ این سؤالی است که برای گروهی از نودی‌ها پیش آمده است. در گذشته هم نود با همین محدودیت‌ها و خط قرمزها روی آنتن می‌رفت و همه را حیرت‌زده می‌کرد. با تن‌ ندادن به ملاحظات حتی به موضوعات بسیار حساس اجتماعی هم اشاره داشت. اشاراتی تاریخی که هنوز هم به نیکی از آن‌ها یاد می‌شود.

در این شرایط مجری نود، چند هفته‌ای است که وعده پرداختن به موضوع «حق پخش تلویزیونی» را می دهد. وعده‌ای که عملی شدن آن سخت شده. عادل هم اعتراف دارد که پرداختن به حق پخش کار سختی است و در تلاش برای راضی‌ کردن تصمیم‌گیران اصلی است.

واقعا می‌شود در تلویزیون وارد بحثی شد که هدف آن انتقاد از صدا و سیما است؟ همه می‌دانند در این موضوع حق با فوتبال است. فردوسی‌پور آیا می‌تواند بستری ایجاد کند که در آن به صورت عادلانه ظلمی که تلویزیون به باشگاه‌های کشور می‌کند مورد بحث و کنکاش قرار بگیرد؟

اگر عادل بتواند مدیران بالادستی را قانع کند که چنین سوژه‌ای را دستور کار نود قرار دهد، همین صرف مطرح شدن آن در نود یک موفقیت بزرگ برای فردوسی‌پور محسوب می‌شود. اینجاست که باید به نود یک نمره مثبت داد. به هر حال نود در این 18 سال هوادارانش را بد عادت کرده، آن‌ها هیچ گونه سکوتی را از سوی فردوسی‌پور نمی‌پذیرند. حتی نمی‌توانند قبول کنند که او عضوی از خانواده صدا وسیماست و نمی‌تواند وارد بحث مهم و مناقشه برانگیز حق پخش شود. باید دید عادل می تواند دوباره با یک اقدام غافلگیرکننده موضوع حق پخش را روی آتن بیاورد؟ در گذشته یک‌بار چنین اتفاق مهمی افتاد اما دستاورد خاصی برای فوتبال نداشت.

اینجا دیگر وظیفه نمایندگان فوتبال در این مناظره یا بحث تلویزیونی است که به خوبی از حق فوتبال دفاع کنند. اتفاقی که در مرتبه گذشته رخ نداد، نماینده فوتبال نتوانست با فن بیان مطلوب و اطلاعات غنی به بیننده بقبولاند که در موضوع حق پخش حق با باشگاه‌های فوتبال است نه تلویزیون. مطرح شدن موضوع حق پخش در نود، پاس طلایی عادل به مدیران فوتبال ایران خواهد بود. پاس گلی که می‌تواند نپرداختن صریح نود به سه موضوع بالا را کمرنگ کند.