خرید استقلال بیخود بزرگ شد

، استقلال با جذب کاوه رضایی توانست تبلیغات نقل و انتقالات را به سود خود برگرداند و کفه ترازویی را که به سود پرسپولیس چرخیده بود را به سود خود عوض کند.

اما پرسش اصلی این است که آیا خرید کاوه رضایی از نظر فنی هم به همان اندازه خوب بود که هواداران این تیم لذت بردند؟ از زاویه رقابت با پرسپولیس این بحث کاملا درست است اما از منظر آمار باید آن را بررسی کرد.

رضایی در بیست و چهار بازی که برای ذوب‌آهن در لیگ برتر انجام داد ۵ گل به ثمر رسانده است، این یعنی میانگین ۰.۲ گل در هر بازی که آمار پایینی محسوب می‌شود.

آرش برهانی که از استقلال کنار گذاشته شد و در لیست مازاد قرار گرفت آمارش ۱.۵ گل در هر بازی بود. او سیزده بار و البته ۷۹۵ دقیقه به میدان رفت و دو گل در لیگ برتر به ثمر رساند.

رضایی در میان جدول گلزنان لیگ پانزدهم هم نفر هجدهم گلزنان برتر فوتبال ایران بوده و امید ابراهیمی که در خط میانی بازی می کند به تنهایی دو برابر وی برای تیمش گل زده است (برخی سایتها تعداد گل های رضایی را ۶ گل نوشته اند اما فدراسیون فوتبال گلهای رضایی را ۵ گل ثبت کرده است.)

در واقع با این آمار باید نوشت خرید کاوه رضایی بزرگ بود اما نه از نظر فنی بلکه برای جنگ با پرسپولیس. رضایی از منظر آماری خرید فوق العاده ای محسوب نمی شود و چه بسا اگر خود آرش برهانی هم ۲۴ بازی انجام داده بود برای استقلال بیشتر از ۵ گل می زد.

کاوه رضایی دونده و سریع و سخت کوش است اما آقای گل نیست؛ این نکته را آمار می گوید