هاشمیان: اوبرلیگا باید تنها یک شروع باشد

پارس : وحید هاشمیان در گفت وگو با پایگاه اینترنتی فدراسیون فوتبال آلمان آغاز مربیگری اش از « اوبر لیگا» را « کاری درست» خواند. این پایگاه اینترنتی در شروع گفت وگوی خود با مهاجم سال های پیش تیم ملی ایران می نویسد: در بوندسلیگا او را « هلی کوپتر» صدا می زدند؛ چرا که بر زدن ضربه های سر جهش بلندی داشت و در هوا هم همتا نداشت.

به گزارش ایسنا، هاشمیان در ۲۰۸ بازی که در بوندسلیگا برای هامبورگ، بوخوم، بایرن مونیخ و هانوفر به میدان رفت ۳۸ گل را به ثمر رساند، او برای تیم ملی ایران هم ۵۰ بار بازی کرد و ۱۴ گل ملی را هم در کارنامه خود به ثبت رساند.

هاشمیان امروز دیگر در ورزشگاه های بزرگ دنیا فعالیت نمی کند. حال و اکنون برای او یعنی اوبر لیگای هامبورگ (زیر گروه هامبورگ) . این فوتبالیست ۳۶ ساله اکتبر ۲۰۱۲ به دنبال خداحافظی اش از دنیای فوتبال هدایت هالستنبک – رلینگن را پذیرفت. او در این تیم با « توماس بلیمایستر» بازیکن سال های دور هامبورگ زوج مربیگری این تیم را تشکیل داده است.

وحید هاشمیان در گفت وگو با DFB. de درباره تجربه های تازه اش، احترام به مربیان و اسرار هلی کوپتر صحبت کرد.

متن این پرش و پاسخ در زیر می آید:

* آقای هاشمیان آیا تاکنون این تعداد لغو بازی ها را شاهد بوده اید؟

- خیر. این رخداد برایم تجربه تازه ای است. در آلمان کسی چنین چیزی را به چشم ندیده است. ما بیشتر زمان ها تنها می توانیم بدویم یا به سالن برویم. این کار را سخت می کند. در آوریل هشت بازی داریم. شرایط بسیار بدی است، چرا که بازیکنان حرفه ای نیستند.

* در این شرایط ناگوار چگونه یک تیم از اوبرلیگا آماده می ماند؟

- کار بسیار دشواری است. مدت هاست بازی رسمی نداشته ایم. البته بازیکنان می دانند که این اوضاع دست باشگاه یا مربیان نیست.

* آیا این تجربه ها بخشی از فرایند آموزشی است که اکتبر گذشته در شروع کار آن در هالستنبک رلینگن از آن صحبت کردید؟

- همیشه می خواستم مربی شوم. برای همین هم مدرک مربیگری گرفتم. برای همین دوست داشتم مربی فوتبال شوم. به همین خاطر هم صبح ها به کلاس زبان می روم تا آلمانی ام را بهتر کنم. زمانی که آزاد هستم به کلاس های آموزشی می روم یا بازی ها را تماشا می کنم. همیشه فعال هستم. اوبرلیگا برای من شروع خوبی است. تصمیم درستی گرفته ام با این حال این باید تنها یک شروع باشد. هدف بعدی من لیگ منطقه ای یا بوندسلیگای جوانان است.

* تاکنون در فوتبال آماتور چه چیزهایی یاد گرفته اید؟

- در شروع زمانی که بازیکنان در تمرین غایب بودند، عصبانی می شدم. از خودم می پرسیدم، چرا باز هم چهار بازیکن غایب هستند؟ نخست باید در می یافتم که بازیکنان همگی شغل دیگری دارند و از آن کار امرار معاش می کنند نه از فوتبال. ما از همین رو در تمرین ها واکنش نشان دادیم. در شروع چهار بار در هفته تمرین می کردیم. جوانان صبح ها ساعت ۶ سر کار می روند و شب ها تقریبا هر روز در میدان هستند. این کار آنها را در آخر هفته ها نابود می کند. اکنون تنها سه بار در هفته تمرین می کنیم.

* شما بازیکنی آرام و گوشه گیر به شمار می آمدید. آیا اکنون هم یک مربی آرام و گوشه گیر هستید؟

- همیشه مربیان خوبی داشتم. آنها از من می خواستند سخت تمرین و خوب بازی کنم. هیچ وقت برایم بحث نمایش یا چیزی از این دست در میان نبود. به عنوان مربی به هر یک از بازیکنان احترام می گذارم. این ربطی به توانایی ورزشی بازیکنان ندارد و بیشتر به خاطر احترام به آن انسان است. متاسفانه برخی تنها به توانایی ها احترام می گذراند.

* زمانی که بازیکن با وجود استعداد خوبش نمی تواند موفق باشد، با او چگونه روبرو می شوید؟

- این همیشه تصمیم دشواری است. بازیکن به تمرین می آید، تلاش می کند. سخت کار می کند، اما بازی نمی کند. نمی توان این موضوع را تغییر داد. زمانی که بازیکن حرفه ای هم بودم این موضوع را تجربه کردم. در آن زمان همواره به مربیان احترام گذاشتم و به حرفشان گوش کردم. می دانستم که مربیان تنها خواهان موفقیت هستند آنچه اهمیت دارد آن است که زود دست از تلاش بر نداشت. در آغاز در روزهایی که زیر نظر پیتر نویرورر نیمکت نشین بودم و به عنوان بازیکن تعویضی ۱۰ بار گلزنی کردم. در سال دوم دیگر بازیکن اصلی شده بودم.

* چطور مربی هالستنبک رلینگن شدید؟

- در لیگ پیشکسوتان با توماس بلیمایستر، مربی این تیم آشنا شدم. او به من پیشنهاد داد با هم کار کنیم. این پیشنهاد جواب داد. من تمرین ها را برنامه ریزی می کنم و با هم ترکیب را می چینیم. ما تاکنون همیشه هم عقیده بوده ایم. توماس در لیگ تجربه بسیار بیشتری از من دارد. از سوی دیگر تلاش می کنم روش های جدیدی را در تمرین ها پیاده کنم.

* یکی از بازیکنان شما هم بازی سابق شما در بوندسلیگا، کلاوس رایت مایر است.

- کلاوس به این خاطر در ترکیب قرار گرفت که دیگر دروازه بان ها آسیب دیده بودند. او همیشه نخستین بازیکنی است که در رختکن حاضر می شود و همانند یک بازیکن جوان تمرین می کند. او در این فصل اغلب ما را نجات داده است. او یک الگوی کامل و ۱۰۰ درصد است.

* آیا در تیم تان هلی کوپتری دارید؟

- نه. متاسفانه. اگر این طور می شد خیلی خوب می شد. (می خندد)

* چگونه سرزن قهاری شدید؟

- یک ضربه سر خوب با شجاعت آغاز می شود. از این گذشته بازیکن به تمرین زیاد، زمان بندی درست و کسی که به خوبی سانتر کند، نیاز دارد.

* آیا از لقبتان خوشتان می آید.

- فرانک پاگلزدورف این اسم را در هامبورگ به هنگام تمرین ها به من داده بود. همیشه فکر می کردم برای داشتن اسمی خاص به عملکردی مناسب نیاز است. می توانم با این لقب کنار بیایم.

* با کدام یک از باشگاه های سابق تان بیشترین ارتباط را دارد؟

- با هر یک از باشگاه هایی که بوده ام رابطه خوبی دارم و از آنها تجربه های خوبی را اندوخته ام. باشگاه مورد علاقه ام بوخوم است. ما در گذشته رابطه بسیار خوبی با هم داشتیم و با توجه به پتانسیل مان نتایج بسیار خوبی را به دست آوردیم.

* کدام مربی بیش از دیگران در یادتان مانده است؟

- فرانک پاگلزدورف من را به آلمان آورد. پس از آن زیر نظر پیتر نویرورر دوران بسیار خوبی را داشتم. با این حال از اوالد لینن فلیکس ماگات و دیگر مربیان خاطره های خوبی دارند. هرگز بازیکنی نبودم که به خاطر نیمکت نشینی از مربیان متنفر باشد.

* شما فوتبال را در کشورتان باشگاه پرسپولیس به پایان رساندید. چرا سال ۲۰۱۲ دوباره به آلمان بازگشتید؟

- همسرم در آلمان اقامت داشت. ما سال ۲۰۱۰ به هامبورگ رفتیم. پس از آخرین فصلم دخترم به دنیا آمد. من در هنف مدرک مربیگری A را به دست آوردم. می خواستم زمان بیشتری را با خانواده ام سپری کنم. از همین رو مربیگری در اوبر لیگا این فرصت را به من داد. با این حال به زودی دوباره می خواهم بیشتر کار کنم.

* از چه چیزی در مربیگری بیشتر خوشتان می آید؟

- به عنوان بازیکن فقط همیشه به آدرنالین نیاز دارد. به عنوان مربی هم اوضاع همین گونه است. از این گذشته دوست دارم کاری کنم. مربیگری هم همین کار است. از نظر من برنامه ریزی خوب نیمی از پیروزی است.