دلایل نرفتن کارلوس کروش به مصر درصورت جدایی از ایران

به گزارش پارس به نقل از خبرآنلاین:کارلوس کروش بامداد پنجشنبه تهران است و البته با بازگشت به ایران ، موج جدیدی از دعواها در فوتبال ایران به راه می افتد. هم او سوژه برای دعوا زیاد دارد و هم منتقدانش. از یک سو کروش به چند دلیل می تواند شاکی باشد. دلایل کاملا مشخص هستند. انتقادها در غیابش و پیمان شکنی از سوی طرفین همیشه درگیر در فدراسیون فوتبال برای برقراری آتش بس.انتقادهای تند محمد مایلی کهن و علیرضا اسدی از کارلوس در روزهای گذشته که سرمربی غایب بوده و نسبت به آنها واکنشی نداشته از یکسو و فراهم نشدن شرایط آماده سازی تیم ملی از سوی دیگر بهانه های کارلوس هستند برای اعتراض.

اما از سوی مقابل دو بهانه خوب هم در اختیار منتقدان است برای شکستن آتش بس. طولانی شدن تعطیلات سرمربی از یک سو و پرداخت دستمزدهایش در طول مرخصی از سوی فدراسیون که مایلی کهن می گوید بر خلاف توافقات و بندهای قراردادش است ، در کنار اینکه آنها می توانند کروش را بعد از اولین انتقاد ، مردی همیشه شاکی بنامند که هیچ پیشنهادی بهتر از ایران ندارد و مدام شاکی است و غر می زند. همه و همه نشانه هایی از روزهای پر اعتراض پیش روی فوتبال ایران هستند.

کارلوس کروش اما خارج از ایران و بخصوص در کشورهای عربی آیا جوی به راه انداخته است که نشان از رفتنش می دهد؟ ابتدا شایعات روزنامه های قطری و حالا بحث پیشنهاد الاهلی مصر که کورا درباره اش نوشته با توجه به لغو قراردادش با فدراسیون ایران ، این اتفاق قطعا می افتد ، صحت دارد؟

کروش در حال تدارک بازگشت به ایران است اما این اولین بار نیست که بحث رفتنش از کشورمان مطرح می شود. همان سال های ابتدایی حضورش در تهران بود که با رفتن فرگوسن کبیر از منچستر ، نامش در میان گزینه های تیمی بود که سال ها مرد شماره 2 نیمکت شیاطین سرخ بود ، همراه با مویس شانس رفتن به منچستر را داشت اما خیلی زود این رقابت را باخت. بی شک هیچ باشگاهی در دنیا برای کارلوس کروش ، جذابیت های منچستر را ندارد اما دیگر تقریبا خودش هم به این باور رسیده در آستانه 65 سالگی هیچ گاه این نیمکت به او نمی رسد.

ولی در همه این سالها او هم پیشنهادهایی داشته که مطرح شدند و به جایی نرسیدند. از پیشنهاد آفریقای جنوبی و مکزیک گرفته تا تاتنهام و استوک سیتی . در آسیا هم پیشنهادهایی از لیگ چین ، ژاپن و عربستان داشته است. او که قبل از صعود به جام جهانی متهم شده بود به قطر راه می دهد و از این تیم پیشنهاد دارد ، چندی قبل پیشنهاد روبین کازان را رد کرد و حالا می گویند او از الاهلی پیشنهاد دارد. طیف مایلی کهن و حامیانش این ها را تنها بازی رسانه ای می دانند اما کارلوس هم همیشه ترجیحش کار در جایی مثل ایران بوده. جایی که بیشتر مردم دوستش دارند ، شاگردانش برایش سرشان را می دهند و البته مزایای بسیاری مثل سادگی کار را در آن دارد. او که بیمار است و توان کار پر استرس باشگاهی را ندارد ، در ماه های اخیر گفته تنها پیشنهاد منچستر است که می تواند وسوسه اش کند به بازگشت به نیمکت رقابت های باشگاهی . در غیر این صورت هیچ باشگاه دیگری را برای این فشار کاری انتخاب نمی کند که او با شرایط فعلی بیشتر از نیمی از سال را نمی تواند در استرس کار جدی مربیگری باشد .

رفتن به مصر هم برای او هیچ ویژگی خاصی ندارد. مردی که قطعا از جنس مربیانی چون رانیری ،لیپی، کاپلو، زاکه رونی ، هکتور کوپر و برتی فوگتس یک دهه قبل است. مربیانی که نام شان این قدر برای شان برند است که اگر روزی بی کار بمانند ، پیشنهادهای جذابی داشته باشند و در تمام ماجراجویی های شان ، بتوانند همه را سورپرایز کنند. وقتی در فوتبال دنیا هنوز مربیانی چون کاماچو و اسپالتی مدام تیم می گیرند ، یکی مثل کارلوس کروش هم حالا حالا ها خیالش از تیم داشتن راحت است و اگر دعواهایش با کفاشیان به جدایی از تیم ایران ختم شود ، به جایی مثل مصر خیلی فکر نمی کند و منتظر یکی از 207 عضو ملی فیفا می ماند که پیشنهاد کار برایش داشته باشند.