افشاگری ها و درددل های احمدرضا عابدزاده

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، عقاب آسیا. لقب کمی نیست و در این فوتبال هواداران این لقب را به هر کسی نداده اند. مرد ملبورن اما دل پری دارد از وضعیت کنونی فوتبالی که برایش با جان و دل بازی کرد.

احمدرضا عابدزاده از هر دری صحبت کرد. اتفاقی که یک بار ۱۲ سال پیش برایش افتاد مردم ایران را به یک شوک بزرگ فرو برد. چند روز پیش یک بار دیگر حضور او در بیمارستان کافی بود تا توجه همه را به خود جلب کند. چه تلخ است وقتی مردی با این وزن از تجربه و افتخار در فوتبال ما برایش کاری نیست. یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران از این روزهایش گفت و از روزهای پرخاطره ی دیروزش.

گفت وگوی تفصیلی با" عقاب فوتبال آسیا" را در زیر می خوانید:

* چند وقت پیش دوباره در بیمارستان بستری شدید، مشکلی به وجود آمده بود؟

۱۲ سال پیش اتفاقی افتاد که هیچکس انتظارش را نداشت و خوشبختانه با کمک خدا و دعای خیر مردم برگشتم. الان هم تنها مشکلی که برای من پیش آمده مربوط به آنژیوگرافی است و باید از سرم مراقبت کنم. باز هم از مردم تشکر می کنم که برای من دعا کردند و دستشان را می بوسم. در حال حاضر همه چیز سر جای خودش است.

* دو سالی است که به آمریکا رفته اید، در آنجا چه کار می کنید؟

خوشبختانه در این دو سالی که در آمریکا بودم از نظر برنامه ریزی، امکانات، آب و هوا، مسیری که درست طی می شود و ارزشی که برای ورزش شان قائل هستند شرایط خوبی داشتم. اگر یک ورزشکار حرفه ای به کشورشان بیاید که شهرت بین المللی داشته باشد، او را می پرستند و او را نگه می دارند. ۶-۵ سال بعد از جام جهانی ۹۸، چند بازیکن اصلی تیم ملی کشورشان را صدا کردند تا دور هم جمع شوند و درباره نحوه برنامه ریزی برای تیم های پایه با هم بحث کنند. تقریبا ۱۲ نفر بودند که برایشان حقوق کامل، ماشین، خانه و امکانات کامل را از جمله زمین های بزرگ در نظر گرفتند. فکر می کنم حدود هفت تا ده هزار دلار هم ماهانه حقوق می گرفتند. چند دختر و پسر بین ۶ تا ۱۶ سال به بازیکنان قدیمی خود داده اند تا آن ها را تربیت کنند. من الان در آمریکا زندگی می کنم اما عشقم در ایران است. به شما قول می دهم اگر ۲۰۰ بازیکن نوجوان را به من بدهند، در یک سال می توانم از دل آن ها چند بازیکن خوب تحویل بدهم. نفعی هم برای خودم نمی خواهم. در حال حاضر در باشگاهی که من کار می کنم، نزدیک به ۸۰۰ بازیکن داریم با ۲۵ مربی و برای هر کدام از مربیان هم حقوق ۲ تا ۳ هزار دلاری در نظر گرفته اند.

* شما بیشتر به خاطر این تفاوت ها رفتید یا اینکه از مسئولان فوتبال بی مهری دیدید؟

وقتی می بینم که فوتبال ما اصولی ندارد و روی یک مسیر تعریف شده حرکت نمی کند، برای چه باید در اینجا کار کنم. اگر یک مدرسه فوتبال بزنم فردا، پس فردا صد نفر مدعی می شوند که فلان کار را باید برایشان انجام دهیم. هیچ کس نمی آید پشتوانه من شود. حتی مربیان ما در کار خود اصول را رعایت نمی کنند. من روزی ۴ ساعت تمرین می کنم و هر زمان که به تمرین می روم تلفن همراهم را با خود نمی برم اما مربی داریم که زمانی که به تمرین می رود، ۴ تا تلفن همراه دارد و همه آن ها را چک می کند. اول به بیزینسش می رسد، بعد حواسش به تمرین است.

* چند سال پیش با کفاشیان صحبت کرده بودید تا قسمتی از کار تیم های ملی پایه را به شما بسپارد و او هم قبول کرده بود اما دیگر خبری نشد.

کفاشیان کسی نیست که من بخواهم برای او صحبت کنم یا از او انتقاد کنم. او نمی داند فوتبال چیست. می گوید بهترین مربی را داریم، فرگوسن کیست؟ واقعا در برنامه ۹۰ گفته بود فرگوسن را نمی شناسم حالا وقتی بزرگ فوتبال دنیا را نمی شناسد من با خودم می گویم وای به حال من؟ الان فدراسیون فوتبال آمریکا برای تمام بازیکنان تیم ملی این کشور و خانواده شان بلیت های جام جهانی گرفته تا در طول این مسابقه ها در کنار آن ها باشند. چرا فوتبال ما برای رسیدن به جام جهانی باید کلی تلاش کند؟ سال ۹۸ بعد از ۲۰ سال صعود کردیم و از آن به بعد هم یک دوره در میان صعود کرده ایم. ژاپن بعد از سال ۹۸ که برای اولین بار به جام جهانی صعود کرد، هر دوره در این تورنمنت حضور داشته، آن ها بازیکنان خود را از ۸ سالگی تربیت می کنند و الان شما می بینید که چند تن از بهترین بازیکنان جهان در این تیم حضور دارند. الان مدارس فوتبال ما سالی ۱۰۰ فوتبالیست کودک را ثبت نام می کنند. ببینید که با آن ها چه کاری انجام می دهند و خروجی این برنامه ها چه بوده است. من در عرض یک سال ۱۲ بازیکن را تربیت کردم. در آکادمی که من کار می کنم مسئولان فدراسیون آمریکا چند نفر را انتخاب کرده اند تا بر کارها نظارت داشته باشند. نزدیک به ۸۰۰ فوتبالیست در این آکادمی حضور دارند با ۲۵ مربی که هر کدام از این مربیان در پنج بخشی که برای آکادمی در نظر گرفته شده، هر روز کار هدایت این بچه ها را بر عهده دارند. یک مربی از انگلیس آورده اند، یکی مثل من را از ایران آورده اند و… . خودم فیلمی را دیدم که از انگلیس فرستاده شده بود و گفته بودند چرا عابدزاده در ایران نیست و آمده در فوتبال آمریکا کار می کند آن هم در آکادمی کوران یونایتد. یک روز سر تمرین چند رسانه آمدند و با همه مصاحبه کردند. از بازیکنان بگیرید تا مربیان دیگر، همه گفتند که ما تا به حال تمرین هایی که عابدزاده می دهد را ندیده ایم. من در آمریکا ۵۰ توپ نایک اصل گرفتم. حالا شما یک توپ آل اشپورت را بخواهید بگیرید چقدر است؟ ۱۵۰ هزار تومان! خودم آنجا همه چیز دارم و شرایطم برای مربیگری خوب است.

* پس چرا فردی مثل عابدزاده با این همه تجربه و دانش نباید در فوتبال ما باشد و الان به کودکان آمریکایی فوتبال یاد می دهد؟

به خاطر اینکه من حرفم را رک می زنم و بر خلاف نظر آقایان که دوست دارند با آن ها همراه شوم، نمی توانم زیر و رو بکشم و همیشه رو هستم. اینجا فکر می کنند که باید بروید به آن ها التماس کنید اما در آمریکا از این خبرها نیست. به شما احترام می گذارند. من فیلم ها و عکس های تمرین آکادمی پرسپولیس و استقلال را می بینم. اصلا این آکادمی اجازه ندارد برای بچه های زیر ۱۰ سال چنین تمرین هایی بگذارد. اصول آکادمیک در این باشگاه ها به هیچ وجه رعایت نمی شود.

* پس با این وضعیت دورنمای فوتبال مان را روشن نمی بینید؟

باور کنید در این چند روزی که به ایران آمده ام چند بار به من پیام داده اند که برگرد، بچه های آکادمی منتظرت هستند. فقط هم مربی دروازه بان ها نیستم. در اورنج کانتی بازیکن از ۸ ساله دارم تا ۵۵ ساله. الان ما در فوتبال مان فردی داریم که در فوتبال آلمان بیزینس کار می کرده و الان سرمربی شده. یا در ایران راننده تاکسی بوده اما الان کمک مربی شده است. حالا شما می گوئید نگران فردا هستید، وضعیت ما اینگونه است. مگر کسی که خودکار دستش می گیرد، باسواد است؟ خنده من، خنده تلخ است. من باید در این مملکت باشم اما شرایط اجازه نمی دهد. اما در آنجا همه چیز روی اصول است و به شما کمک هم می کنند که کارتان را درست انجام دهید. اینجا من یک بار داشتم با سرعت ۱۴۰ کیلومتر در ساعت در یکی از اتوبان ها می رفتم. پلیس من را گرفت. افسر جلوی من ایستاده و می گوید کارت ماشین، گواهینامه، نه می گوید خسته نباشید، نه سلام می کند. بعد هم با حرکت دست خود نشان می دهد که من باید دنبال او بروم. آخر من چرا باید دنبال او بروم. اگر می خواهی جریمه کنی، همین جا جریمه کن. عکس ماشینش را گرفتم. دنبالش رفتم و وقتی ایستاد به او گفتم من که نباید دنبال تو بیایم. پس آن سردار در برنامه راهنمایی و رانندگی در تلویزیون چه می گوید؟ به جای این کارها برای افسرها کلاس بگذارید تا با مردم درست برخورد کنند.

* در چند سال گذشته بارها بحث بازگشت شما به پرسپولیس به عناوین مختلف مطرح شد اما در حد حرف باقی ماند.

بله، چند بار با من صحبت شد اما مشخص نشد که باید در پرسپولیس چه کاری انجام دهم. فقط می گفتند که بیا پرسپولیس، کاری نداشته باش. من پرسیدم خب باید چه کاری انجام دهم. من که فقط نمی خواهم اسمم در یک جا مطرح باشد. باید بدانم برنامه باشگاه برای بخشی که من کار می کنم چیست؟ اما بعضی ها به من می گویند چه کاری داری که پرسپولیس از تو چه می خواهد. ۲۰۰ – ۳۰۰ میلیون می دهد، بگیر و برو. اما من هیچ وقت این گونه کار نمی کنم.

* در سه، چهار سال گذشته دو مربی دروازه بان استقلالی به پرسپولیس آمدند اما انگار جایی برای احمدرضا عابدزاده نبود.

من چه بگویم. به هر حال این نظر مربی است. بعد از اینکه در زمان استیلی سعید عزیزیان از پرسپولیس رفت، به من گفتند که بیا مربی دروازه بان ها شو، من گفتم که خب عزیزان چرا رفته؟ گفتند چه کار داری؟ ۵۰۰ میلیون بگیر و کار کن. من در جواب گفتم که شما با من قرارداد ۵ ساله ببندید، ۵۰۰ میلیون هم مال خودتان. آقای سردار، شما تضمین می کنی که من ۵ سال اینجا کار کنم و در این مدت ۳۰ دروازه بان را معرفی کنم؟ او هم گفت نه. شما می روید ژوزه را می آورید یا یک مربی دیگر و بعد او می گوید عابدزاده را نمی خواهد، خب معلوم است که من با این شرایط نمی توانم کار کنم.

* اگر در شرایط فعلی احمدرضا عابدزاده بازی می کرد، قراردادش چقدر می شد؟

من در سال ۸۰ که برای پرسپولیس بازی می کردم، ۲۷ میلیون تومان قرارداد بستم. الان شاید اگر قرارداد من یک میلیارد تومان بود، می گفتند ۷۰۰ مال تو ۳۰۰ مال ما! مدیر باشگاه با خودش می گوید من که دو ماه دیگر بیشتر نیستم، از این قرارداد بخشی را هم برای خودم برمی دارم. من در کار خودم یک سری اصول دارم و بر اساس آن کار می کنم.

* شاید به خاطر همین اصول و تمرین های سخت شما بود که دو دروازه بان تان رباط صلیبی پاره کردند!

ببینید من روی اصول کار می کنم. در آمریکا ۴ ساعت تمرین می دهم، هم بدنسازی، هم دروازه بانی. اگر من مدیر ساختمان ایسنا بودم فقط آسانسور را برای طبقه پنجم باز می گذاشتم چرا که همه شما جوان هستید و اگر امروز نتوانید از پله بالا بروید ۲۰ سال دیگر در همه چیز به مشکل می خورید. ما در غذا خوردن مان که هیچ چیز را درست رعایت نمی کنیم. از پروتئین ها در رژیم غذایی به خوبی استفاده نمی کنیم. من سال ۷۸ با افشین پیروانی در پرسپولیس هم بازی بودم. یک جمله به او گفتم، آن زمان خیلی صورت تپلی داشت. به او گفتم که از این سس ها نخور. او بعد از چند سال من را دید و گفت آن جمله تو هنوز یادم مانده و رعایت کردم. الان اگر شما افشین پیروانی را ببینید بدنش مثل دوران بازیگری اش مانده و اضافه وزن ندارد. من در تمرین دادنم هم اصول خاصی دارم.

* در این چند هفته بحث های زیادی درباره سیگاری یا قلیانی بودن بازیکنان فوتبال ایران مطرح شد. در زمان شما چقدر این مسائل وجود داشت.

زمان ما بازیکنان سیگاری داشتیم اما کسی قلیان نمی کشید. حالا اسم نمی آورم. چند نفر بودند که این کار را می کردند و هر چه به آنها می گفتیم اصلا توجه نمی کردند. اینها فقط یکی از مشکلات فعلی فوتبال ماست. از نظر تغذیه، زندگی حرفه ای و خیلی از موارد دیگر مشکل داریم. ما اصلا در فوتبالمان کار تیمی نداریم. این فوتبالی که در لیگ برتر ما انجام می شود واقعا قشنگ است؟ شما بازی بارسا و رئال را می بینی لذت می بری. روز بعد یکی از بازی های لیگ ایران را می بینی، حالت به هم می خورد، کانال تلویزیون را عوض می کنی. همین است که تعداد تماشاگران لیگ کم شده است. زمان ما ۱۲۰ هزار نفر می آمدند حالا ۱۵۰۰ نفر می آیند! فوتبالی ما نداریم. فقط پولش مانده است. بیائید ببینید در آمریکا جه تمرین هایی به بازیکنان می دهند. آنوقت شما می گوئید تمرین های عابدزاده سنگین است؟ بازیکن آنجا با تیم ۲: ۳۰ ساعت تمرین می کند. وقتی به زمین تمرین می آید کاملا در اختیار باشگاه است. بدنسازی می کند. تغذیه خوب می شود. برای تفریح که نیامده است. بازیکن حرفه ای ساعت ۱۰ می خوابد و دوباره از ساعت ۷ صبح می آید باشگاه. آن وقت ما تمرین تیم را می گذاریم ساعت ۱۲. کجای دنیا ساعت ۱۲ تمرین می کنند؟ بله من مربی بیزینس دارم می خواهم اول به این کارهایم برسم بعد بیایم سر تمرین. به همین دلیل وقتی ساعت ۱۲ تمرین باشد، بازیکن شب قبلش ساعت ۳ نیمه شب می خوابد.

* جریان مالیات شما با باشگاه پرسپولیس چه بود که به خاطر آن ممنوع الخروج شدید.

ما در آن زمان قرارداد بستیم با باشگاه و گفتند فلان مبلغ را از قراردادت به خاطر مالیات کم می کنیم. من هم گفتم قبول است. حالا که چند سال گذشته می گویند مالیاتت را خودت باید بدهی! الان هم ممنوع الخروج شده ام به خاطر اینکه باشگاه مالیاتم را نداده و می گویند خودت باید آن را پرداخت کنی. ۲۰ میلیون و خورده ای باید می دادم.

* چرا پرسپولیس بر خلاف سال هایی که شما در این تیم حضور داشتید در چند فصل اخیر پرنوسان ظاهر می شود؟

ببینید چیزی روی اصول پیش نمی رود. ما فقط قرارداد می بندیم و بازیکن جدید می آوریم اما چیزی به اینها یاد نمی دهیم و فقط روزی یک ساعت به آنها تمرین می دهیم. شما نگاه کنید نقش بازیکنی مثل آندرانیک تیموریان در استقلال چقدر است. اگر او را از این تیم بگیرید دچار مشکل می شوند. چراکه حرکاتش، میزان دویدنش، کرنر زدنش، اوت پرتاب کردنش، حضورش در دفاع و حمله حرفه ای است. به خاطر اینکه در فوتبال اروپا بازی کرده است. ما در تیم ملی هم چند بازیکن مثل او داریم که در فوتبال حرفه ای بازی می کنند اما در ایران بازیکنان چطور تمرین می کنند؟

* در سال ۷۲، اشتباه بزرگ دکتری به نام مددی، باعث شد یک پای شما کوتاه تر از پای دیگرتان شود و حتی بعدها به خاطر شکایت او از مصاحبه شما علیه اش که به آدرس قبلی شما رفته بود، به ۵۴ ضربه شلاق محکوم شدید!

درباره آن ماجرا قبلا توضیح داده ام. آن دکتر به من گفت تضمین می کنم سه ماه دیگر زانویت درست می شود و می توانی به میدان بروی. اما معلوم نبود چه کار کرده بود. در یک پایم ران مرد و در پای دیگرم ران زن گذاشته بود! اما هیج جای دنیا اینگونه نیست. اینجا اول امضا می کنند و تضمین می دهند که همه چیز درست می شود، پول هم می گیرند اما ممکن است کارشان را خوب انجام ندهند. اما در دنیا اول کارشان را می کنند بعد تازه ممکن است به خاطر اینکه کامل نتوانسته اند وظیفه شان را انجام بدهند عذرخواهی می کنند.

* برسیم به بازی های خاطره انگیز شما که تعدادشان کم هم نیست. خودتان پیش از هر بازی یاد کدام دیدار می افتید؟

یک بازی با تایلند داشتیم در زمین این کشور. آنجا هم که می دانید خیلی شرجی است. اگر کسی یادش باشد می داند که این بازی عین دیدار با استرالیا بود. باید ۱۲ تا گل می خوردیم. هیچ بازیکنی نمی توانست بدود. بازی را سه – صفر بردیم. در طول بازی هم دهداری ساکت روی نیمکت نشسته بود. انصاری فرد، باوی و قایقران گل زدند. بعد که بازی تمام شد، دهداری آمد به بازیکنان گفت شما بازی را نبردید، بلکه عابدزاده برد. بعد در اتاقم یک نیم سکه برایم گذاشته بود. شب همان بازی دیدم چند بازیکن بیدار شده اند و می خواهند به دیسکو بروند. گفتند حراست هم خواب است کسی نمی فهمد! دیدار با الجزایر هم یکی از خاطره انگیزترین بازی ها برای من بود. ما بازی رفت را دو بر یک بردیم و بازی برگشت خیلی شرایط سخت بود. آن بازی را هم خیلی خوب به یاد دارم.

* اواسط بازی ایران و آمریکا در جام جهانی ۹۸ زبانتان را برای عکاس ایران (علی کاوه) درآوردید. این روحیه بالا از کجا می آمد؟

من همیشه با خنده تمرین می کردم. آن بازی هم شرایط خاصی داشت. بازیکنان در ۱۵ دقیقه اول خیلی خوب نبودند اما بعد به هم کمک کردند و بازی دستمان آمد. خداداد عزیزی هم در آن بازی با سرمربی تیم به مشکل خورد و تعویض شد. سرمربی ما هم خوب تعویض نمیکرد. مثلا نادر محمدخانی با افشین پیروانی تعویض شد که اصلا کسی انتظار این تعویض را نداشت. خودمان هم می خندیدیم. در آن زمان هم ریش علی کاوه سیاه بود، با آن حرکتم یک خط سفید برایش گذاشتم!

* واقعا در آن جو سخت بازی با استرالیا چطور آنقدر با اعتماد به نفس کار می کردید؟

شما الان فکر کنید داربی است و از یک هفته قبل هواداران دارند برای هم کری می خوانند. خب جو خیلی سنگین می شود و بازیکنان استرس می گیرند. حالا تصور کنید این شرایط در یک کشور غریب چگونه می شود. حالا یک خاطره دیگر برایتان بگویم. یک بار با هواپیما به قطر می رفتیم. پشت سر من علی دایی، رضا شاهرودی، افشین پیروانی و علیرضا منصوریان نشسته بودند. به خاطر شرایط بد جوی هواپیما فقط ۵ دقیقه در حال تکان خوردن بود و همه ترسیده بودند. من فقط قاه قاه می خندیدم. بعد بچه ها با من دعوا می کردند که چرا می خندی؟ من هم گفتم فقط شما نیستید که اگر اتفاقی بیفتد برای من هم می افتد! همه از عرق خیس شده بودند. یک بار هم داشتیم با امیر از آمریکا برمی گشتیم. معمولا تا قطر ۱۵ ساعت راه است. هرچقدر می آمدیم نمی رسیدیم! من هم خسته شدم و بلند شدم وسط هواپیما برای خودم ورزش کردم. از شنا سوئدی بگیرید تا استرچ و حرکات شکم. مهماندار هم با تعجب به من نگاه می کرد که همه خوابیده اند اما این دارد برای خودش ورزش می کند! در اتاق مهمانداران دو میز بود که آنها را سرهم کردم و روی آن میز ۵۰۰ بارشنا زدم. بعد دیدم امیر در این مدت کل ۱۵ ساعت راه را خوابیده بود.

* داستان پشتک های معروف شما هم بعد از گرفتن پنالتی های کره شمالی در فینال بازی های آسیایی ۱۹۹۰ شروع شد.

بله ما در مقدماتی همان جام کره شمالی را ۲ بر یک برده بودیم و دوباره در فینال به هم خوردیم. یک بازیکن داشتند که خیلی خوب می پرید. اصلا وقتی می پرید انگار چند ثانیه روی هوا می ماند و بعد پایین می آمد. حالا این را گفتم یاد یک خاطره افتادم. در زمان مربیگری آقای وطنخواه ایشان یک دستیار داشتند که نام کوچکش اصغر بود. به ما می گفت سوت می زنم بپرید بالا و تا سوت نزده ام پایین نیائید! حالا همان بازیکن کره شمالی دقیقا من را یاد این حرف می انداخت. دقیقه ۲ بازی همان بازیکن کارت زرد گرفت. چند دقیقه بعد یک خطای دیگر گرفت و سیروس قایقران می خواست به داور بفهماند که باید کارت زرد دوم را به او بدهد و اخراجش کند. اما فقط داشت با حرکات بدنش تلاش می کرد به داور بفهماند (بلند می شود و حرکات قایقران را در آن لحظه نشان می دهد) من رفتم جلو گفتم سیروس چی داری به داور می گی؟ گفت دارم انگلیسیش و میگم! گفتم آها فهمیدم!

* از آن داربی معروف سال ۱۳۷۳ که نیمه تمام ماند هم صحبت کنید.

در آن بازی یک عکاس استقلالی پشت دروازه ما بود و مدام به من تکه می انداخت و من هم به داور گفتم که این عکاس اذیت می کند. من هم می خواستم بازی را کنترل کنم. ۱۲۰ هزار نفر هم به ورزشگاه آمده بودند و جو واقعا سنگین بود. البته زمانی که در استقلال بودم من یواشکی موهای حسین عبدی را می کندم و می انداختم گوشه ای و بعد فرار می کردم. بعد مهدی فنونی زاده گفت همه اش زیر سر تو است. بعد از چند دقیقه هم قلعه نویی و محرمی درگیر شدند. جو بازی خراب شد و یک آن دیدم که یک تماشاگر وارد زمین شد و می خواست به داور چاقو بزند که دستش را گرفتم و گفتم این چه کاری است می خواهی انجام دهی؟ بعد هم تماشاگران داخل زمین ریختند، یکی از هواداران پرسپولیس داشت با چوب به سر من می زد گفتم چرا به من می زنی برو آن طرف بزن!

* حالا که اسم دعوا شد از بازی های هیروشیمای ۹۴ و بازی با ژاپن که چند بازیکن ایران اخراج شدند هم بگویید.

بله آن بازی ما فقط به یک تساوی برای صعود نیاز داشتیم. یادم می آید که با استیلی، مدیرروستا، رضایی منش و خاکپور هم اتاق بودم. یک بار کیف مدیرروستا را باز کردم و دیدم ۱۲ کیلو پسته خریده است. گفتم همه اینها را برای چه می خواهی؟ گفت علی آقا (پروین) که ما را بازی نمی دهد. گفتم اصغر من می خواهم شب زود بخوابم. او هم گفت کاری نداشته باش. یک بار ساعت ۲ به اتاق برگشت و من را بیدار کرد. من هم آنقدر او را زدم که فکر کنم هنوز روی شکمش جای آن باقی مانده است. کاری کردم که اصغر تا آخر عمرش یادش بماند!

* و گل به خودی استاد اسدی؟

بازی با ژاپن بود. بعد از بازی به من گفت احمد می خواستم ببینم آماده بودی یا نه! در جام جهانی هم استاداسدی نامش بین بازیکنان دعوت شده به تیم ملی قرار گرفت. می رفت برای خودش لب دریا آفتاب می گرفت و کاملا برنزه شده بود! بعد هم می گفت به من که بازی نمی رسد.

* در سال ۸۸ در نظرسنجی ۹۰ تبدیل به محبوب ترین بازیکن سه دهه اخیر فوتبال ایران شدید.

البته این محبت مردم بود. اما من با تمام وجودم برای مردم کار کردم. خدابیامرز آقای حجازی بیشتر حق داشت. آقای پروین همینطور. اینها باید انتخاب می شدند نه من.

* رابطه تان با پروین چطور است؟

آقای پروین پیشکسوت بزرگی است. اسطوره باشگاه است. باید همیشه به او احترام گذاشت. برای تیم ملی و پرسپولیس قهرمانی آورده است. الان هم مدیر باشگاه شده آرزو می کنم پرسپولیس بعد از چند سال قهرمان لیگ شود و با حضور در آسیا هواداران را خوشحال کند.

* خیلی ها می گویند نیلسون دروازه پرسپولیس را بعد از سال ها ایمن کرده است.

نیلسون یک دروازه بان باتجربه است. اما برای پرسپولیس کوچک است. نه اینکه دروازه بان خوبی نباشد. الان هم به خاطر اینکه پسرم در پرسپولیس است این حرف را نمی زنم کمااینکه اگر امیر نبود هم همین حرف را می زدم. اما امسال امیر می توانست درون دروازه باشد و پرسپولیس هم ضرر نمی کرد. حتی می دانستم که امیر پیش از بازی با فولاد در تمرین ها خیلی خوب پنالتی گرفته و هیچ بازیکنی نتوانسته به او گل بزند. به هر حال نظر مربی ملاک است و آدم باید اگر تصمیمش اشتباه بود از آن درس بگیرد.

* امیر می تواند در حد بازیکنی مثل پدرش باشد؟

من آرزو دارم که امیر به بهترین موفقیت ها برسد و می دانم که الان در سطح بالایی است. باید در تصمیم هایش دقت کند.

* درباره رابطه شما با علی دایی صحبت های مختلفی مطرح می شود. دوست داریم از زبان خودتان بشنویم. به نظر می رسد حرف و حدیث ها بعد از اینکه دایی شما را نخواست به وجود آمد.

همانطور که ابتدای مصاحبه گفتم نظر افراد فرق می کند. من هم اگر سرمربی باشم و قرار باشد دستیار انتخاب کنم او را انتخاب نمی کنم. می گویم شخصیت ایشان به من نمی خورد. من دستیارم را یک فوتبالی می گذارم نه یک بیزینسی. نه کسی که از روابط عمومی و یا راننده تاکسی بودن به فوتبال رسیده.

* بعد از مراسم ختم پدر شما شایعه ای بوجود آمد که پدرتان زنده است.

نمی دانم چرا روزنامه ها این کار را کردند. چرا نمی آئید از خود عابدزاده بپرسید. قبل از اینکه چاپ کنید از من بپرسید. الان من می توانم از آن روزنامه شکایت کنم. به راحتی هم نویسنده آن خبر را رها نمی کنم.

* بزرگترین حسرت ورزشی زندگی عابدزاده؟

چیزی در دوران بازیگری ام نبود که بخواهم و به آن نرسیده باشم. فقط همیشه برای خودم و مردم سلامتی خواستم.

* چرا در بازی ستارگان میلان با پیشکسوتان پرسپولیس حضور نداشتید؟

برای آن بازی دیر به من اعلام کرده بودند و من هم بلیت سفر به آمریکا را گرفته بودم. به من گفتند بلیتت را کنسل کن. من گفتم حداقل ۱۰۰۰ دلار ضرر می کنم. آن آقا گفت شما بیا ما ضررت را هم پرداخت می کنیم. گفتم نه اول پرداخت کنید بعد من می آیم. من که نمی توانم دوباره دنبال شما بگردم و جواب تلفنم را هم ندهید.

* مهدی رحمتی دروازه بانی بود که بعد از شما تقریبا توانست دروازه ایران را ایمن کند و یک جانشین خوب برای عابدزاده باشد.

زمانی که در تیم ملی امید یک ماه با مهدی کار کردم، به او گفتم باید خیلی بیشتر کار کنی تا بتوانی به آنجایی که خودت می خواهی برسی. در همان دوره یک بار با تیم ملی امید یمن بازی داشتیم و محمد پنجعلی، حسینی را به عنوان کاپیتان انتخاب کرد. من دیدم رحمتی ناراحت است. گفتم اصلا به خاطر این مساله ناراحت نباش و کار خودت را بکن. روی کار خودت تمرکز کن و یک روز می بینی که به این مرحله می رسی و همین طور هم شد. او آنقدر روی خودش کار کرده که با سپاهان و استقلال قهرمان لیگ می شود و آنقدر مهره مهمی شده که قلعه نویی در ابتدای فصل قبل از هر بازیکنی می گوید من رحمتی را می خواهم، بعد مدافعان را. چرا که دفاع متعلق به گلر است. الان واقعا دروازه بان ۷۰ درصد یک تیم است.

من می بینم که امروز در رسانه ها از عابدزاده صحبت می شود و فردا در اینترنت و فیس بوک از رحمتی. حرف های خیلی بدی هم می زنند اما مهدی اصلا نباید کاری به این مسائل داشته باشد. از نظر من رحمتی به آن جایی که می خواست رسیده اما شما در روزنامه ها می بینید که فشار روی او زیاد است. یک روز می گویند چرا شیرجه زد، یک روز می گویند چرا گل خورد. اما چرا همه شما پشتش را نمی گیرید که محکم تر از همیشه بشود؟ چرا وقتی آقای حجازی خدا بیامرز رفت تازه یادش افتادیم و حسرت خوردیم؟ حالا من خودم را نمی گویم، مهدی را می گویم. چرا امروز رحمتی را درنمی یابید؟ کمکش کنید برسد به آن چیزی که فوتبال ما به آن نیاز دارد.

* ۵ ماه به جام جهانی باقی مانده و شاید هنوز فرصتی برای تغییر تصمیم های قبلی باشد. به نظر شما جای رحمتی در تیم ملی خالی نیست؟

مهدی که تا الان بارها صحبت کرده است. شما بگوئید دیگر چطور باید منظورش را برساند؟ اصلا رحمتی چه ایرادی دارد؟ درست است که ما یک دروازه بان ایرانی را آورده ایم اما در خارج زندگی کرده و مثل رحمتی نمی تواند با مدافعان هماهنگ شود و بگوید کدام مدافع چه کاری را انجام دهد. شما کجا عملکرد این دروازه بان را دیده اید؟ مردم و رسانه ها دیده بودند؟ حرف زدنش با خط دفاع چطور است؟ در کرنر ها، ضربات ایستگاهی، شوت های پشت محوطه چطور با دفاع ها صحبت می کند؟ من واقعا دلیل اینکه رحمتی درون دروازه تیم ملی نیست را متوجه نمی شوم. او متعلق به این مملکت است. حتی اگر به او بازی ندهند و روی نیمکت باشد بازهم می تواند به تیم کمک کند. حالا که این موضوع را گفتم، یاد یک بازی افتادم. ما در زمان مربیگری دهداری یک دیدار در قطر داشتیم. در گرمای وحشتناکی بازی می کردیم و آن زمان همه بازیکنان در آن شرایط سخت به هم کمک می کردند.

حالا من از شما می پرسم. آیا الان کسی می آید بعد از بازی یک حوله دست بازیکنان بدهد یا برایشان آب بیاورد؟ الان دیگر همه بازیکنان پولدار شده اند و خودخواه. در زمان ما بازیکنان قربان صدقه هم می رفتند. بین دو نیمه یا بعد از بازی هوای همدیگر را داشتیم. اما همین امروز از ۲۲ بازیکنی که به زمین می آیند دروازه بان ها و هافبک ها و کلا بازیکنان هم پست یکدیگر چشم دیدن هم را ندارند. شما چطور توقع دارید که موفق شوید و نتیجه بگیرید؟ اگر بازیکنان می بینند کسی بعد از بازی به آنها خسته نباشید نمی گوید خودشان این موضوع را پیش هم درست کنند و قربان صدقه یکدیگر بروند. اگر من عابدزاده کتفم را در بازی با ژاپن دادم، به خاطر مملکتم دادم. حالا مهدی رحمتی هم سرمایه این مملکت است. به نظر من سیستم فوتبال ما از اول غلط است. به قول یک مربی خارجی که به ایران آمده بود، هر وقت رانندگی تان درست شد فوتبال تان هم درست می شود.

* درباره این کلمه ها هرچه به ذهنتان می رسد بگوئید.

ورزشگاه ملبورن: مردم

امیر عابدزاده: آینده

علی پروین: اسطوره

پرسپولیس: شادی مردم

تیم ملی: قهرمان

ناصر حجازی: یادگار

ایران: دل