به بهانه کنارهگیری منصوریان از تیم زیر ۲۲ سال
مرثیه‌ای برای فوتبال بی‌برنامه
وقتی ۳۶ سال است که نمیتوانیم راهی المپیک شویم اما بعد از هر ناکامی اعلام میکنیم که از امروز باید برای چهار سال دیگر آماده شویم اما باز هم به خواب خرگوشی میرویم واقعا باید انتظار داشته باشیم که به موفقیتی هم برسیم؟ !
به گزارش پارس به نقل از فارس، در روزهایی که تمام کشورهای صاحب فوتبال برای حضوری پر قدرت در رقابت های فوتبال المپیک ۲۰۱۶ برزیل برنامه ریزی می کنند فوتبال بدون برنامه ما یک بار دیگر تیمی با امید را در حال نا امید کردن کرده است.
علیرضا منصوریان سرمربی تیم ملی زیر ۲۲ سال امروز و بعد از جلسه ای که با مسئولان فدراسیون فوتبال داشت کناره گیری اش از این تیم را اعلام کرد تا در آستانه حضور تیم ملی زیر ۲۲ سال کشورمان در نخستین دوره رقابت های قهرمانی زیر ۲۲ سال آسیا ۲۰۱۴ در عمان، شوکی بزرگ به این تیم وارد شود.
البته شاید باید از همان ابتدا به چنین روزی فکر می شد؛ روزی که تیمی با عنوان زیر ۲۲ سال تشکیل شد اما هیچ کس دلیل تشکیل این تیم را متوجه نشد چون نفس ساخت چنین تیمی معلوم نبود. این تیم که قرار بود برای تیم ملی بزرگسالان نقش تیم « ب» را بازی کند به یک باره تغییر نام یافت و خیلی ها آن را با تیم ملی امید اشتباه گرفتند؛ غافل از این که اگر قرار است این تیم، امید باشد باید با بازیکنانی تشکیل می شد که در صورت صعود به رقابت های المپیک برزیل در سال ۲۰۱۶ بازیکنانش زیر ۲۳ سال باشند نه تیمی که همین حالا در آستانه سال ۲۰۱۴ بازیکنانش در مرز ۲۲ سالگی قرار دارند.
این شاید اشتباه اول بود؛ اشتباهی که از سوی فدراسیون فوتبال سر زد و توسط منصوریان ادامه پیدا کرد. منصوریان تیمش را تیم ملی امید می دانست و حتی زمانی که گفته شد شاید وینگادا سرمربی تیم ملی امید شود باعث برآشفتگی منصوریان جوان شد اما این در حالی بود که منصوریان به نوعی سرمربی گری تیم ملی « ب» ایران را بر عهده داشت و نه تیم امید و شاید باید عنوان کرد که در حال حاضر اصلا تیمی با نام تیم امید در فوتبال کشورمان وجود ندارد!
در این آشفته بازار نباید از نقش پر رنگ برنامه ریزان فوتبال کشورمان هم بی تفاوت گذشت. آن هایی که تیم زیر ۲۲ سال را (که به گفته منصوریان می توانست پشتیبان تیم برای برای جام های جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ باشد) به هیچ انگاشتند و شاگردان منصوریان را اولویت چهارم برای فوتبال ایران دانستند. احتمالا باید از همین نوع برنامه ریزی متوجه شد که چرا فوتبال ما نگاهی رو به جلو ندارد و همیشه دل خوش کرده ایم به نتایجی مقطعی و زود گذر. طبعا هر مربی دیگری هم به جای منصوریان بود شاید همین کاری را می کرد که او امروز کرد؛ کناره گیری!
وقتی آینده سازان فوتبال ایران در تصمیمات کلان فوتبال در رده چهارم قرار می گیرد نباید انتظار داشت طلسم ۳۶ ساله شکسته شود و بعد از نزدیک به چهار دهه فوتبال ایران راهی المپیک شود. البته باید به موضوع مهم دیگری هم توجه کرد و آن این که آیا اگر به جای منصوریان، کی روش، دایی و یا قلعه نویی حضور داشتند باز هم با تیم زیر ۲۲ سال کشورمان این چنین نامهربانانه برخورد می شد یا نه؟ ! همان طور که خود منصوریان در مصاحبه ای اعلام کرده بود که اگر کی روش به جای او بود هیچ گاه این بی برنامگی را بر نمی تابید باید به این مربی جوان هم حق داد که این تیم را چند روز قبل از برگزاری نخستین دوره قهرمانی زیر ۲۲ سال آسیا رها کند.
شاید بهتر بود به جای تیم زیر ۲۲ سال، برای رقابت های مقدماتی المپیک برزیل از بازیکنان زیر ۱۹ سال استفاده می کردند تا در صورتی که این تیم به المپیک هم صعود می کرد مشکلی برای بازی کردن این بازیکنان وجود نداشت؛ هر چند که اگر از این تیم هم برای چنین مسابقاتی استفاده می شد مشکل خروجی بازیکنانش به دلیل خدمت سربازی، می توانست قوزی بالای قوزهای دیگر فوتبال ما باشد!
با این اتفاقی که برای تیم ملی زیر ۲۲ سال افتاد می توان پاسخ خیلی از سوالات درباره عدم موفقیت فوتبال را متوجه شد. وقتی این تیم هیچ جایگاهی دربرنامه ریزی مسئولان فوتبال ندارد چرا اصلا باید چنین تیمی تشکیل شود؟ ! وقتی ۳۶ سال است که نمی توانیم راهی المپیک شویم اما بعد از هر ناکامی اعلام می کنیم که از امروز باید برای چهار سال دیگر آماده شویم اما باز هم به خواب خرگوشی می رویم واقعا باید انتظار داشته باشیم که به موفقیتی هم برسیم؟ !
ارسال نظر