اشعاری ویژه شب دوم محرم

به گزارش پارس نیوز، 

شاعران آیینی کشورمان هر کدام به یاد عزای سالار شهیدان (ع) و یاران وفادارشان ابیاتی را سروده اند در آستانه روز دوم ماه محرم الحرام، شما می توانید اشعار ویژه ورودیه کاروان حسینی به سرزمین کربلا را در اینجا بخوانید.

شعر «جواد محمد زمانی» ویژه شب دوم محرم

کاروانی پر از نسیم سحر

کاروانی ز خویش کرده سفر

در قیام، آیه های مصحف صبح

در سجود، آینه برای سحر

همه در دشت تازه تر از گل

همه در باغ، میوه ی نوبر

پدران از تبار ابراهیم

مادران از قبیله هاجر

آری از دودمان ابراهیم

کعبه دل، بت شکن، به دوش تبر

هر یکی در مقام خود ساقی

هر یکی درمرام خود ساغر

در دل و جان کاروان اینک

می تپد این نهیب، این باور:

نکند شوکران شود معروف

نکند نردبان شود منکر

مرحبا بر سلاله کوثر

هان فصل لربک وانحر

در نزولش زمنبر ناقه

خطبه خوان حماسه آن، خواهر

شد عصا شانه علی اکبر

پای عباس پله منبر

تا نباشد ز بیم آشفته

خواب آرام چند تا دختر

پای عباس می شد بالش

دشت احساس می شود بستر

سرزمین، سرزمین گل ها بود

پهنه عشق بود و پهناور

ناگهان در هجوم باد فراق

کنده شد برگه هایی از دفتر

کاش دستان باد می شد خشک

کاش می شد گلوی گل ها تر

نکند علقمه، عمو را کشت

که پدر می رود خمیده کمر

کیست مردی که می رود میدان

که ندارد به جز خودش لشکر

و زنی روی تل برای نبی

صحنه را می شود گزارشگر

که بیا جای بوسه های شما

شده سرشار بوسه خنجر

 

می برند از تن حسین تو جان

می برند از تن حسین تو سر

آیه های کتاب آغوشت

دارد از فوج زخم زیر و زبر

آن طرف صحنه شگفتی هست

نه! بسی صحنه هست شرم آور

رفته از پای دختری خلخال

رفته از دست مردی انگشتر

 

می رود کاروان به کوفه و شام

می کند سمت قتلگاه گذر

 

می رود کاروان، ولی خالی است

جای عباس و قاسم و اکبر

آخر داستان، ولی این نیست

مانده پایان خوب قصه اگر ….

 

 

 

شعر «امیرفرخنده» ویژه شب دوم محرم

این روز ها دلشوره دارم بیش از پیش

کاری بجز گریه ندارم بیش از پیش

 

این روز ها قلب مرا ماتم گرفته

باز این لبم نام شما را دم گرفته

این روز ها دلشوره دارم مثل هرسال

هر شب گریزی میزنم تنها به گودال

 

اما همه ترسم جدایی از تو شد، آه

اینکه نباشد دستم از ماه تو کوتاه

 

ای کاش با گریه توانم را بگیری

امسال بین روضه جانم را بگیری

 

ای کاش این ماه محرم با تو باشم

ای کاش در این روضه مَحرم با تو باشم

 

تا اینکه ما را مادرت درهم ببیند

مارا سیه پوش غم و ماتم ببیند

 

کاری بکن غیر از غمت، غم را نبینم

ماهی بجز ماه محرم را نبینم

 

زهراست ما را راهی این جاده کرده

ما را برای نوکری آماده کرده

 

فهم محرم را به ما امشب عطا کن

راه حسین ابن علی را راه ما کن

 

هر چند که صحرایی از غم تشنه اوست

او تشنه بود، اما دو عالم تشنه اوست

 

 

 

 

شعر «وحید قاسمی» ویژه شب دوم محرم

 

دلشوره ای افتاده در جانم برادر

غمگینم و سر در گریبانم برادر

حس بدی دارم، عجب دشت عجیبی است

مبهوت سِحر این بیابانم برادر

یک دشت مرد اجنبی دور و برماست

اینجا مزن خیمه، هراسانم برادر

در کاروانت دختران بی شماری است

می ترسم از آینده؛ حیرانم برادر

جایی برای بازی طفلان تو نیست

دلواپس ِخار مغیلانم برادر

صحرای محشر پیش این صحرا بهشت است

خشکیده لب های غزل خوانم برادر

دست دخیل خار های ِدشت رفته

سمت ضریح پاک ِ دامانم برادر

بادی جسارت کرد و خلخالم تکان خورد

تشویش دارم؛ دل پریشانم برادر

آن نامه های بار اُشتر را نشان ده

با حُر بگو در کوفه مهمانم برادر

با زینبت دنیا سرِ سازش ندارد

مظلومه ی معروفِ دورانم برادر

از کودکی با درد چشمم خو گرفتم

در گریه کردن، پیر کنعانم برادر

 

 

شعر  «مهدی رحیمی» ویژه شب دوم محرم

 

آفتاب دوباره ای پیداست

روی دوشش ستاره ای پیداست

مشک بر روی شانۀ عباس

لب دریا کناره ای پیداست

این طرف غیر خار در دستی

وایِ من سنگ خاره ای پیداست

آن طرف حنجری عطش آلود

در پسِ گاهواره ای پیداست

این طرف با سه شعبه های خودش

روی اسبی سواره ای پیداست

آه از توی گودی گودال

سر دارالاماره ای پیداست

اگر این نیزه ها اجازه دهند

بدن پاره پاره ای پیداست

خاک این دشت سربلند شده

روی پایش اگر بلند شده

کاروانی ز دور می آید

آه از هر جگر بلند شده

چهرۀ ماهتاب این لشکر

روی دست قمر بلند شده

به قد و قامت علی اکبر

چشم نیزه نظربلند شده

وای تیر سه شعبه ای انگار

روی پا های پر بلند شده

روی زانو نشسته حرمله و

روی دستی پسر بلند شده

سمت هرکس حسین در نقشی

گه عمو گه پدر بلند شده

این خمیده سه ساله کیست مگر

مادر از پشت در بلند شده

نجمه گوید که قد قاسم من

از چه اینقدر بلند شده

روی دست تو اکبر از پا؟ نه

از میان کمر بلند شده

 

گل به وقت گلاب نزدیک است

لحظۀ اضطراب نزدیک است

لحظه ای که عمو به خود می گفت:

مشک بردار آب نزدیک است

بی گمان بین آب و شش ماهه

لحظۀ انتخاب نزدیک است

لحظۀ رو گرفتن ارباب

از نگاه رباب نزدیک است

آه خفاش های بی مقدار!

کشتن آفتاب نزدیک است

لحظه های کشیدن دست و

روسری و نقاب نزدیک است

 

 

شعر «علی اکبر لطیفیان» ویژه شب دوم محرم

 

با احتیاط لاله ی ما را پیاده کن

عباس جان، سه ساله ی ما را پیاده کن

با احتیاط بار حرم را زمین گذار

زانو بزن وقار حرم را زمین گذار

با احتیاط تا که نیفتد ستاره ای

می ترسم آنکه گیر کند گوشواره ای

چشم مخدرات به سمت نگاه تو

دوشیزه گان محترمه در پناه تو

باحوریان رفته به زیر نقاب ها

یک لحظه روبرو نشدند آفتاب ها

این حوریان عزیز خدایند و بس، همین

این دختران کنیز خدایند و بس، همین

این دختر علی ست که بالش شکستنی است

ناموس اعظم است و وقارش شکستنی است

از این به بعد ماهِ حرم آفتاب باش

عباس جان مراقب این با حجاب باش

این دختران من که بیابان ندیده اند

در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند

یک لحظه هم ز خیمه ی طفلان جدا نشو

جان رباب از دم گهواره پا نشو

توهستی و اهالی این خیمه راحتند

در زیر سایه ات همه در استراحتند

توهستی و به روز حرم شب نمی رسد

چشم کسی به قامت زینب نمی رسد

یک عده یوسف اند و یک عده مریم اند

احساس می کنم همه دلواپس هم اند

احساس می کنم که جوابم نمی دهند

با آب آب گفتنم آبم نمی دهند

راضی ام و رضایت یزدانم آرزوست

از سنگ ها شکستن دندانم آرزوست

من راضیم به پای خدا دست و پا زنم

با صورتم به خاک بیفتم صدا زنم

اگر به روی نی سر ِمن نیز رو شود

تا که مقام خواهر من نیز رو شود

جام بلا به دست گرفتیم ما دو تا

این جام را الست گرفتیم ما دو تا

 

می خواستیم عبد شدن را نشان دهیم

پیغمبر و علی و حسن را نشان دهیم

…با احتیاط لاله ی ما را سوار کن

زینب بیا سه ساله ی ما را سوار کن

با احتیاط خسته شدند این ستاره ها

این گوش پاره ها سر گوشواره ها

 

 

 

شعر  «یاسر مسافر» ویژه شب دوم محرم

دلشوره هایم دست این دل نیست ارباب

این حس در دل خفته باطل نیست ارباب

حس غریبی در دل من پا گرفته

طوفان زده آرامش دریا گرفته

در خواب دیدم آتش افتاده به جانم

بر نیزه هاشان می برند روح و روانم

من خواب دیدم که همه گرگان صحرا

افتاده اند بر جان تو ای جان زهرا

 

می بینم اینجا شمر و خولی و سنان را

شمشیر و خود و نیزه و تیر و کمان را

من خواب دیدم همسرت قلبش کباب است

بر روی لب هایش صدای آب آب است

ترسم برای تشنگی کودکان است

از حنجر طفل تو از تیر و کمان است

 

می شد که برگردی مدینه کاش ای کاش

حالا که خیمه میزنی نزدیک شطّ باش