تلاوت آیات 105-111 سوره اسراء توسط احمد ابوالقاسمی

سوره اسراءهفدهمین سوره قرآن است که مکی و 111 آیه دارد.

در فضیلت این سوره از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده: «هر کس این سوره را بخواند و هنگام خواندن آیه ای که درباره پدر و مادر است(و قضی ربک الا تعبدوا و...) دچار رقّت قلب شود، در بهشت اجری به او داده می شود که برابر 2400 پیمانه و هر پیمانه‌ای از تمام نعمت‌های دنیا بهتر است.»

تلاوت مجلسی آیات 105-111 سوره اسراء

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَبِالْحَقِّ أَنْزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِیرًا ﴿۱۰۵﴾

و آن [قرآن] را به حق فرود آوردیم و به حق فرود آمد و تو را جز بشارت‌ دهنده و بیم‌رسان نفرستادیم (۱۰۵)

وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَى مُکْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنْزِیلًا ﴿۱۰۶﴾

و قرآنى [با عظمت را] بخش بخش [بر تو] نازل کردیم تا آن را به آرامى به مردم بخوانى و آن را به تدریج نازل کردیم (۱۰۶)

قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا ﴿۱۰۷﴾

بگو [چه] به آن ایمان بیاورید یا نیاورید بى‌ گمان کسانى که پیش از [نزول] آن دانش یافته‌ اند چون [این کتاب] بر آنان خوانده شود سجده‌ کنان به روى درمى‌ افتند (۱۰۷)

وَیَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ کَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا ﴿۱۰۸﴾

و مى‌ گویند منزه است پروردگار ما که وعده پروردگار ما قطعا انجام‌شدنى است (۱۰۸)

وَیَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ یَبْکُونَ وَیَزِیدُهُمْ خُشُوعًا ﴿۱۰۹﴾

و بر روى زمین مى‌ افتند و مى‌ گریند و بر فروتنى آنها مى‌ افزاید (۱۰۹)

قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَیًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِکَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَیْنَ ذَلِکَ سَبِیلًا ﴿۱۱۰﴾

بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید براى او نامهاى نیکوتر است و نمازت را به آواز بلند مخوان و بسیار آهسته‌ اش مکن و میان این [و آن] راهى [میانه] جوى (۱۱۰)

وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیرًا ﴿۱۱۱﴾

و بگو ستایش خدایى را که نه فرزندى گرفته و نه در جهاندارى شریکى دارد و نه خوار بوده که [نیاز به] دوستى داشته باشد و او را بسیار بزرگ شمار (۱۱۱)

انتهای پیام/