پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- سینا کلهر- میان رونمایی از کشتی مطلی قرآنی و  هزاران خودروی لوکس و هزاران عمل زیبایی و سفره های رنگین و زندگی های لاکچری نسبتی وجود دارد که نادیده انگاشتن آن باعث شده است تا افرادی که سراسر زندگی شان غرق در تجمل بوده و روز شب شان را صرف شیک پوشی و تجملی بودن می کنند اکنون در مقام دفاع از حقیقت آموزه های قرآنی! با کشتی مطلی قرآنی مخالفت کنند و با تقلیل دادن ماجرا به رفتارهای اشرافی طبقه خاصی از روحانیون، مانع از توجه به سر منشاء اصلی چنین رخدادهایی می شوند.

داستان

 ساخت !

رونمایی!  

و

نمایش عمومی !

 کشتی مطلی قرآنی در وضعیت امروز کشور توسط علمای دین با همراهی مقامات سیاسی را می توان ذیل  رابطه پر مناقشه و پیچیده ظاهر و باطن دین و به صورت خاص غلبه ظاهر گرایی در گفتارها، آرمان ها و شعائر دینی و مذهبی هم تحلیل کرد.

 مساله پر مناقشه و پرسابقه ظاهر و باطن دین غالبا  در نزاع  دو سر طیف این مساله یعنی ریاکاری و نفاق - لاابالی گری و رندی ظاهر شده و کمتر به مساله تجمل گرایی و اشرافیت دینی توجه شده است.

در نزاع ظاهر و باطن دین، حکما و عرفای مسلمان متوجه این نکته ظریف بودند که در دوگانه ظاهر و باطن، کفه ترازو به نفع ظاهرگرایی و ریاکاری سنگین تر است. شاید به دلیل پیوند ظریفی که ریاکاری و نفاق با کسب منزلت و حثیت اجتماعی و بهره گیری از منافع اقتصادی جریان ها و گروههای مختلف دارد و از همین رو همت خود را صرف مبارزه با ظاهر گرایی و صورت پرستی کردند. اوج  تقبیح ظاهر گرایی  در کلام  شاعرانی چون حافظ به صورت های مختلفی بیان شده است. همچون این غزل آشنا با مطلع زیر  که:

زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نیست/ در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش/ هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

و یا آن گاه که  مولانا در داستان موسی و شعبان حکم به اصالت باطن داده و از قول حق می گویید:

ما زبان را ننگریم و قال را/ ما درون را بنگریم حال را

و از همین رو توصیه می کند:

لنگ و لونگ و خفته شکل و بی ادب/ میغیژ سوی رب و او را می طلب

در واقع آنها این حقیقت را گوشزد کردند که هر چه یک سوی طیف دین داری به خصوص سویه ظاهر گرایی پر رنگ تر شود نشانه زوال سویه دیگر و از دست رفتن باطن آن است و از همین رو مراقب غلبه ظاهر گرایی بوده و با آن مبارزه می کردند.

 نشانه های غلبه ظاهر گرایی در شکل قدرتمند تر شدن مداح ها و رونق مناسک و آیین ها ظاهری را در سال های اخیر برخی از محققان شعیه پژوه در آثار خود نشان داده و خطر آن را گوشزد کرده اند. هر چند حاصل این اعلان خطرها برای این محققان، انزوا و طرد بیشتر آنها بوده است.!

اما مطلب مهم تری که در این مورد خاص، اهمیت بیشتری دارد حضور مقامات سیاسی در آیین رونمایی از کشتی مطلی قرآنی است که دلالت بر وجود نسبتی است که  میان نظام سیاسی و اجتماعی با غلبه هر یک از سمت و سوی طیف ظاهر گرایی و باطن گرایی دارد.

غلبه ظاهر گرایی در کلیت دین همبسته با دگرگونی های اجتماعی و سیاسی متعددی است که به نظر دو مورد آن بسیار مهم تر از سایر موارد است و همین دو مورد نیز علت اساسی و پنهان پیدایش چنین رفتارهایی است که تقلیل گرایی در تحلیل ها باعث نادیده گرفتن آنها می شود.

مورد اول و از حیث اجتماعی، شکاف طبقاتی پس از انقلاب اسلامی به حاد ترین شکل خود رسیده و فاصله فقیر و غنی در بدترین وضعیت خود است. در شرایط شکاف طبقاتی، خصلت خودنمایی و جلوه گری تبدیل به ویژگی فرهنگی عمومی شده و تمام لایه های طبقات اجتماعی را در بر می گیرد. آنهایی که «دارند» سر تا پا درگیر اشرافیت و تجمل اند و آنها که ندارند با خیال زندگی تجملی روزگار می گذرانند. تجمل گرایی پیامد جبری شکاف طبقاتی حاد و فاصله زیاد میان تعداد اندکی غنی و جمع کثیری فقیر است.

و اما مورد دوم:

سیاست و دولت اسلامی به سردمداری بروکرات ها و فن سالاران  مسئولیت ناکارآمدی مدیریتی خود به گفتارهای انقلابی فرافکنی کرده و درصدد مسئولیت زدایی از دولت در قبال این گفتارهاست. ظاهر گرایی و اصالت دادن به صورت گفتارها و رها کردن باطن آنها فرایند انتقالی برای فراموش کردن نهایی این گفتارها به بهانه مخالفت افکار عمومی است. این جریان با حساس کردن افکار عمومی نسبت به بودجه های نهادهای دینی و تبلیغی و همچنین همراهی با چنین نمایش های تجملاتی در نهایت موجی از مخالفت ها و فشارهای افکار عمومی را بر ضد مسئولیت های دولت در قبال گفتارهای فرهنگی انقلابی ایجاد می کند که دولت با تسری آن  به گفتارهای انقلابی با محور عدالت اجتماعی، به طور کلی از هر گونه مسئولیتی در قبال هر نوع گفتار انقلابی شانه خالی خواهد کرد.

کشتی مطلی قرآن در همان حال که نشانه طغیان شکاف طبقاتی و بی عدالتی اجتماعی است، به همراه خود گفتارهای انقلابی را نیز به موزه خواهد برد.