اژدهای مانی حقیقی، خروس هم نبود

شاید اگر گفتگوهای ابتدایی و مستند – گفتگوهای فیلم در متن اثر وجود نداشت شروع غافلگیر کننده فیلم و معمای محوری ،موجب جذابیت دراماتیک بیشتر اثر می شد. اما اژدهای حقیقی در رفت و برگشت های مستند گونه از یک فیلم داستانی مستقل فاصله می گیرد و سعی در حقیقت نمایی گنگ و مبهمی دارد که اژدهای دراماتیک فیلم را به خروسی بدل می کند که قدرت قوقولی قوقول دراماتیک ندارد. 
واقعا حیف از آن تصاویر با شکوه قسمت ابتدایی، حیف از بازی لبریز از صلابت امیر جدیدی، حیف از ایده ای واقعی که می توانست تماشاگر را به جهانی لبریز از تخیل و جهان شاه پریانی ببرد. 
 

حقیقی با خساست موتور محرکه تخیل را خاموش می کند و اصرار به واقع نمایی سخیفی دارد که خستگی را به تن تماشاگر باقی می گذارد. شروع ابتدایی فیلم خیلی تماشایی و منحصر به فرد است و این تصور را القا می کند که حقیقی با دستمایه ای حقیقی ما را به جهانی دروغین از جنس سینما می برد و در ناکجاآبادی آمیخته به دروغ رها خواهد کرد و مخاطب را خواهد ترساند از هیولایی که در قبرستان سربازان پرتغالی پنهان شده است، اما حیف و صد ها هزار بار حیف و افسوس که ایده شاه پریانی در فیلم از دست می رود. 

  کاش مانی حقیقی با همان سبک منحصر به فرد ابتدایی و رنگ و موسیقی بکر استثتایی ترسناک ترین و مخوف تر فیلم سینمایی سال را می ساخت و  از انطباق با ماجراهای واقعی پرهیز می کرد. با دیدن فیلم «اژدها وارد می شود» متوجه موضوعی اساسی خواهید شد که دوستان سینماگر وطنی، فیلمسازی به معنای واقعی کلمه و به معنای واقعی سینما را بلدند منتها در جهانی مطرود و شبح خودمانی دریغش می کنند؛ قصه های متنوع و مخاطب پسندی را که می توان به ساحت مخاطبان هدیه کرد. اژدها وارد می شود اگر از مرزهای واقع نمایی عبور می کرد و وارد جهان مخوف شاه پریانی می شد به مراتب فیلم موفق تری می توانست باشد اما حیف...