تعزیه یعنی تکرار ظلم ستیزی و باید همیشه تکرار شود

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، اختتامیه دومین سوگواره خمسه شب گذشته با حضور محمود صلاحی، مدیرعامل سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، شهرام کرمی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی سازمان، علی اصغر خسروی، دبیر سوگواره، مهدی شفیعی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی و هنرمندانی هم چون داریوش ارجمند، ابراهیم آبادی، کوروش زارعی، محمدمهدی عسگرپور، نرگس آبیار، حسین پارسایی، امیر دژاکام، رحمت امینی و خانواده معظم شهدای مدافع حرم در سالن فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.

داریوش ارجمند نیز در این مراسم گفت: من درباره عاشورا و مکتب هنری‌اش خیلی کار کرده‌ام از نقالی که پایان نامه من در دانشگاه پاریس بود تا نمایش «ابوذر» که در زمان استاد شهیدم، شریعتی اجرا شد و تا همین زمان که نمایش حیرت‌انگیز رحمت امینی، مکتب عاشورا را به عنوان مکتب بسیار عظیمی دیده‌ام و باور دارم این مکتب، مکتب کامل هنری است یعنی در آن شعر، معماری، موسیقی، تئا‌تر و این اواخر سینما هم است. فیلم‌های تقوایی عاشورا را هم گره زد به سینما.

وی تصریح کرد: آنچه در این مکتب اهمیت دارد تجانس همه هنر‌ها با یکدیگر است یعنی به سراغ تعزیه رفتن به دنبال موسیقی، شعر و معماری رفتن هم است برای اینکه این مکتب برای خود تماشاخانه دارد. تکایایی که در آن تعزیه اجرا می‌شد محفلی برای افرادی بود که خوش صدا‌ترین افراد تعزیه اجرا کنند امروز نیز تعزیه‌خوانان در ابتدا به سراغ آموختن موسیقی می‌روند تا کار به درستی پیش رود اگرچه من دوست داشتم تعزیه را همچون گذشته خوانندگان بزرگ اجرا کنند.

ارجمند عنوان کرد: صدای خوش ما و دستگاه‌های موسیقی با پرداختن به تعزیه حفظ شد و وقتی امام دشتی می‌خواند این دستگاه‌ها و کلام نمایشی محافظت شد. تمام این موارد در فندانسیون غریبی استوار هستند که‌‌ همان ظلم‌ستیزی است که انسان تا روزی که زنده است به آن نیاز دارد. شکسپیر در نمایش‌نامه‌نویسی روی خصلت‌هایی انگشت گذاشته که تا وقتی انسان وجود دارد آن خصلت‌ها هم وجود دارند زیرا تا وقتی ما هستیم جاه‌طلبی و مکبث است، تا وقتی ما هستیم حسد است. تعزیه ما با تکرار مانند تنفس کردن می‌ماند و ظلم ستیزی یک تکرار است و باید هم تکرار شود باید در یادمان بماند و متوجه آن باشیم پس چه چیزی جز تعزیه کربلا آن را زنده نگاه می‌دارد.

این هنرمند پیشکسوت اظهار کرد: خوشحالم که بخش فرهنگی تهران این همت را به خرج داد تا این سوگواره را برپا کند تا استعداد‌ها شکوفا شوند. همه هنرمندان در دنیا موسیقی را می‌شناسند و با حرکات ریتمیک وتسلط روی بدن را می‌شناسند و در ایران تعزیه‌خوان است که چنین توانایی‌هایی دارد. سه حرکت استرلیزه سپر به سپر شدن، حرکت شمشیر به شمشیر شدن و یک دایره و تغییر جا در تعزیه میدان جنگ را به ما نشان می‌دهد و این‌ها ارزشهای نمایشی ما محسوب می‌شود.

وی گفت: ما تنها موجود انتخاب‌گر جهان هستیم ولی متأسفانه افسار ما‌‌ همان سر ما است اما انبیا آمده‌اند به ما بگویند این را انتخاب کن و ما چرا باید این را انتخاب کنیم. ما اگر بفهمیم که چرا بوجود آمد‌ه‌ایم می‌فهمیم که چگونه باید باشیم زیرا تا چرایی‌ها را نفهمیم به چگونگی‌هایمان دست پیدا نخواهیم کرد.

ارجمند گفت: به نظر من تئا‌تر و نمایش تعزیه بدون هیچ حاشیه‌ای قوی‌ترین متن ظلم‌ستیزانه همه تاریخ است. ذات ظلم را روی سکو نمایش می‌دهد در حالی که مخاطب می‌دهد که امام خوان اجراکننده نقش امام است و نه خود امام اما آن را باور می‌کند و این به اعتقاد برشت دشوار‌ترین شیوه بازیگری در دنیا است. از لحظه لباس پوشیدن تعزیه‌خوان عروج او آغاز می‌شود و این امر در چهره تعزیه‌خوانان اصیل قابل مشاهده است و این تقدس نمایش است که در خفا صورت نمی‌گیرد.

وی با یادآوری اینکه آیین لباس‌پوشی شمر و آیین لباس پوشی امام یکی از زیبا‌ترین نمودهای نمایشی جهان است، بیان کرد: آرزو می‌کنم سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران که تاکنون پناهگاه هنرمندان بوده است چراکه با وجود 350 اجرا و این همه هنرمند و سپرهایی که در قالب تندیس به عنوان نماد برای دفاع حرم که سمبل بسیار زیبایی است طراحی شده دیگر نمی‌توان گفت که شهرداری از زیر بار حمایت شانه خالی کرده است. من این سپر را مظهر دفاع از هنر و هنرمند مظلوم این مملکت می‌دانم که البته اگر مسلح به بارقه‌ای از انوار الهی نباشد به جایی نخواهد رسید.

وی در پایان اعلام کرد: امیدوارم تعزیه بدون اینکه ریشه‌اش خشکانده شود و به سم روشنفکری آغشته شود، پرورش و به روز شود.