سه گروه میهمان خوان گسترده الهی

به گزارش پارس به نقل از عقیق، آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی از اساتید برجسته اخلاق در شهر تهران است. در ادامه پای سخنان این مفسر قرآن کریم می‌نشینیم:

ماه مبارک رمضان به پایان رسید، دارالضیافه و مهمانسرای حضرت رب‌العالمین که برای پذیرایی از بندگان دعوت شده‌اش تشکیل داده بود، برحسب امتیاز خاصش انجام پذیرفت. اکنون ما نمی‌دانیم که چه‌قدر توانستیم به عظمت مقام میزبان کریم و شرافت خوان گسترده‌اش پی‌ ببریم و از محتویات بسیار عالی سفره‌اش برخوردار شویم.

اگر سلطان یک کشوری خوان کرم بگستراند و از همه افراد ملت دعوت کند که در مهمانسرا و کناره سفره او حاضر شوند، طبیعی است که افراد و طبقات مختلف مردم با انگیزه‌های گوناگون کنار سفره سلطان می‌نشینند.

گروهی شکم خواره‌اند و همی جز خوردن الوان غذاها -که در سفره شاه است و جای دیگر پیدا نمی‌شود- ندارند! گروه دیگر، توجه زیادی به غذاها ندارند و چه بسا نظیر آن و یا بهتر از آن را در سفره خود داشته باشند، آنها علاقه‌مند به تشخصات و تعیّنات دنیایی هستند؛ جاه طلبند و مقام دوستند و از اینکه مدعُوّ به دعوت سلطان شده‌اند و کنار سفره شاه نشسته‌اند، به خود می‌بالند و به دیگران فخرفروشی می‌کنند.

اما گروه سوم، منزلت عالی‌تری دارند، آنها نه شکم خواره‌اند که تنها برای خوردن اطعمه و اشربه فراوان به خانه سلطان رفته باشند و نه جاه طلبند که اجابت دعوت سلطان را، وسیله‌ای برای کسب تعیّن و تشخّص اجتماعی خود قرار داده باشند، بلکه آنها صرفاً خود سلطان را دوست دارند و به او عشق می‌ورزند و جز زیارت شخص سلطان و تماشای جمال و جلال او هدف و مقصد دیگری ندارند و بدیهی است که قرب منزلت این گروه در نزد سلطان با آن دو گروه پیشین تفاوت بسیار دارد!

حال، دارالضیافه حضرت ملک‌الملوک سلطان السلاطین رب‌العالمین نیز چنین است و شرکت کنندگان در این مهمانسرا، طبقات مختلف بندگان دارای انگیزه‌های گوناگون هستند. گروهی برای رسیدن به منافع مادی از زن و فرزند و خانه و ماشین و کسب و کار با رونق پر درآمد و... با خدا ارتباط عبادی برقرار می‌کنند و به اذکار و اوراد و ختم قرآن می‌پردازند. گروه دیگری اعتنا به اینگونه مطالب ندارند، آنها طالب بهشت و حور و قصور در عالم آخرتند. اما گروه سوم از این مراحل گذاشته‌اند و آنها همت بسیار اعلایی دارند و می‌گویند دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را؛ آنها جز لقاء و رضوان خدا مطلوبی نمی‌شناسند!

واقع اینکه ما نمی‌فهمیم آنچه را که آنها می‌فهمند و لذا ما نمی‌توانیم درباره مُدرَکات آنها سخنی بگوییم و جمال و جلالی را که آنها از حضرت رب‌العالمین ادارک می‌کنند به فکر و زبان و قلم بیاوریم. ما همین قدر می‌بینیم که آنها به هنگام سخن گفتن با خالقشان می‌گویند:

«إِلَهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذَاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِکَ فَرَامَ مِنْکَ بَدَلا وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَى عَنْکَ حِوَل»؛

ای خدا و ای معبود من! کیست آن کس که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و آنگاه غیر از تو را جای تو مطلوب خود قرار داده باشد و کیست آن کس که با قرب تو مأنوس شده باشد و آنگاه جدا گشتن از تو را طالب باشد.

«ما أَطْیَبَ طَعْمَ حُبِّکَ، وَما أَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِکَ»؛

خدا چه دلنیشن است طعم محبت تو و چه گوارا است نوشابه قرب تو.

«وَ فِی مُنَاجَاتِکَ رَوْحِی وَ رَاحَتِی وَ عِنْدَکَ دَوَاءُ عِلَّتِی»؛

تنها در مناجات با تو است نشاط روح و آسایش جانم و در نزد تو است داروی بیماری‌ام.

«اِلهى فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذین قَدْ کُشِفَ الْغِطآءُ عَنْ اَبْصارِهِمْ وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلى مَحْبُوبِهِمْ اَعْیُنُهُمْ»؛

خدایا ما را از کسانی قرار ده که پرده از مقابل دیدگانش کنار رفته و چشمانشان با نگاه به محبوبشان روشن شده است.