گلادیاتورها خیلی وقت است تمام شده‌اند

به گزارش پارس،در روم باستان به گروهی از برده‌ها و جنگجویان، گلادیاتور می‌گفتند. آنها با جنگیدن با یکدیگر و با حیوانات موجب تفریح مردمی می‌شدند که از خشونت لذت می‌بردند و هنوز ذات انسانی آدمی را نشناخته بودند. اما زندگی در قرن 21  باید ذهنیت مردم را به سمت و سوی نگاه تخصصی و ساخت جامعه در سایه همکاری و همدلی پیش ببرد. نگاهی بدون قضاوت که در مورد آن بسیار حرف زده می‌شود.
 
اینها را گفتم تا برسم به مطلبی که چند روز پیش در روزنامه هفت صبح خواندم با این عنوان:«باخت علی ضیا قبل از دوئل رمضان» راستش بیش از آنکه خنده‌ام بگیرد (علی‌رغم خنده‌دار بودن) متأسف شدم به حال جامعه‌مان، به حال مردمی که با خواندن سر تیتر یک آدم به زعم من ناآگاه روزنامه‌ای را می‌خرند و می‌خوانند تا سرانه مطالعه بالا برود. دوئل تا جایی که من می دانم به این معناست: جنگ تن به تن که دو تن به تلافی توهین و اعاده حیثیت انجام می‌دهند؛ با شمشیر یا طپانچه یا شلاق و غیره و این رسم سابقاً در ممالک غربی معمول بود. (از فرهنگ فارسی معین).
 
نمی‌دانم چرا باید علی ضیا با احسان علیخانی دوئل کند؟ آن هم در روزگاری که هر کس کار تخصصی خود را انجام می‌دهد و هر کدام برنامه‌ای می‌سازند تا بتوانند اوقات فراغت مردمان این سرزمین را پر کنند. مطلبی که فقط متاسفانه مغرضانه به نظر می‌رسد و چیزی دیگر به خواننده نمی‌دهد. اما می‌دانم رسالت روزنامه به عنوان یک رسانه کمک به ارتقای فرهنگ مردم است.
 
نه احسان علیخانی گلادیاتور است و نه علی ضیا. قرار هم نیست دو هنرمند با هم دوئل کنند که اگر چنین بود ما باید شاهد دوئل هزاران نویسنده و شاعر و هنرپیشه و نقاش و... می‌بودیم که آن وقت دیگر زمانی برای پرداختن به هنرشان باقی نمی‌ماند؛ آیا این نگاه ذهنیتی باقی مانده از جنگ گلادیاتورها نیست؟ آیا این نگاه نیست که مردم را به دیدن اجرای اعدام ترغیب می‌کند؟
 
در تولید یک برنامه باید با نگاهی بسیار روشن‌تر به دنیا نگاه کرد، نه آنکه دنبال ساخت قصه‌هایی باشد که حتی در خیال هم مضحک و باورناپذیرند. برنامه «امشب» راه خودش را می‌رود و خواهد رفت. همانطور که برنامه «ماه عسل» و برنامه‌های دیگر راه خود طی کرده و می‌کنند. چقدر خوب است به جای شیطنت‌های مغرضانه به باروری نگاه‌های انسانی کمک کنیم که بی‌تردید رسالت هر رسانه جز این نیست.