فقر و ناامنی در جوا‌نترین کشور جهان

به گزارش پارس به نقل از فارس، امروز دومین سالگرد تاسیس کشور سودان جنوبی و اعلام استقلال آن از سودان در نهم جولای ۲۰۱۱ است.

در همه پرسی که بر اساس توافقنامه صلح نیواشا بین دولت خارطوم با جدایی طلبان جنوب سودان برگزار شد بیش از ۹۸ در صد از جنوبی های سودان به جدایی این منطقه از شمال آن رای دادند تا سودان جنوبی جوان ترین کشور قاره آفریقا و جهان تاسیس شود.

دو سال پس از جدایی جنوب سودان این کشور در تحقق هیچ کدام از خواسته های اهالی آن موفق نبوده است.

مجله سیاست خارجه آمریکا هفته گذشته فهرستی از کشورهای شکست خورده در جهان در سال ۲۰۱۳ را منتشر کرد که در آن سودان جنوبی در رتبه چهارم قرار داشت؛ اگرچه این موضوع خشم مقامات سودان جنوبی را به همراه داشت که معتقدند این رتبه بندی عادلانه نیست و مقامات سودان جنوبی طی تنها دو سال موفق به ساختن نهادهایی شدند که حاکمیت قانون را در جوبا و دیگر استان های این کشور تقویت می کند.

ناظران اولین مانع بر سر راه توسعه سودان جنوبی را عامل اقتصادی می دانند سودان جنوبی به غیر از نفت هیچ ثروتی ندارد و ۹۸ درصد بودجه این کشور از طریق نفت تامین می شود بنابراین زمانی که دولت سودان تصمیم به توقف صادرات نفت در ژانویه ۲۰۱۲ گرفت اقتصاد سودان جنوبی از هم فروپاشید و خسارات میلیارد دلاری بر آن وارد کرد.

سودان جنوبی تقریبا در همه احتیاجات خود به خارج از کشور تکیه دارد تولید کالا و خدمات در سودان جنوبی بسیار ضعیف است و تنها ظرفیت سودان زیربناهای آن و تاسیسات و یا تجربه آن در اداره نهادهای دولتی است.

بر اساس گزارش های بین المللی جوبا، پایتخت سودان جنوبی در بین پایتخت کشورهای جهان چهاردهمین کشور از حیث سنگینی هزینه زندگی شهروندان آن است.

بیشتر مردم سودان جنوبی در فقر شدید و کم آبی به سر می برند، منابع تامین آب شرب سالم و بهداشتی در این کشور اندک است و از چاه ها و برکه ها برای تامین آب ساکنان مناطق مختلف استفاده می شود.

بیش از ۸۰ درصد شهروندان سودان جنوبی سواد خواندن و نوشتن ندارند و تنها شش درصد از فرزندان آنان تحصیلات خود را تا سطح دبیرستان ادامه می دهند بنابراین شمار افراد تحصیل کرده و یا صاحب فن و حرفه ای علمی در این کشور اندک است.

بافت قبیله ای کشور سودان جنوبی زمینه وقوع درگیری و بی ثباتی امنیتی و سیاسی را در آن ایجاد کرده است و عدم پایبندی دولت به تعهدات خود در زمینه توسعه و ثبات در این کشور موجب شده است که برخی نیروهای سیاسی خواستار برکناری نظام حاکم شوند.

انها معتقدند نظام « سلوا کر» پدیده مناقشات قبیله ای را به سودان جنوبی بازگردانده است و باید دولتی جدید که برای خدمات رسانی و توسعه کشور تلاش کند روی کار بیاید.

سودان جنوبی از زمان جدایی از سودان روابط پرتنشی با این کشور داشته است تا جایی که در ژانویه ۲۰۱۲ خارطوم انتقال نفت سودان جنوبی را به دلیل اختلاف بر سر حق ترانزیت نفت متوقف کرد و درگیری مرزی موقتی بین دو کشور برسر شهر نفت خیز هجلیج روی داد که در نهایت به سیطره نیروهای ارتش سودان بر این شهر و عقب نشینی نیروهای سودان جنوبی منجر شد.

پس از آن دو سودان تحت میانجیگری اتحادیه آفریقا در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی بر سر میز مذاکره نشستند تا در نهایت در بیست و هفتم سپتامبر گذشته ۹ توافقنامه مشترک به امضا رساندند که بارزترین آنها توافقنامه امنیتی بین دو کشور بود که بر اساس آن دو طرف متعهد به قطع حمایت از شورشیان دو کشور و ایجاد منطقه حائل مرزی به عرض ۱۰ کیلومتر شدند.

این توافقنامه ها به طور عملی از ماه مه گذشته اجرا شد که بر اساس آن انتقال نفت سودان جنوبی به سودان به منظور صادرات از بندر پورت سودان به بازارهای اروپایی نیز آغاز شد.

اگرچه عدم اراده واقعی از سوی مقامات سودان جنوبی برای تحقق صلح دائمی با سودان اوضاع در روابط بین دو کشور را بحرانی کرده است.

بنابراین در پایان می توان گفت شادی سودان جنوبی ها در دومین سال جدایی کشورشان از سودان با دست و پنجه نرم کردن آنها با مشکلاتی آمیخته شده است که روزانه با آن دست و پنجه نرم می کنند