آقای روحانی جوان، کت و شلواری و شیک‌پوش

به گزارش پارس ، روحانی خیلی هم خوب سخنرانی می کرد و سخنرانی هایش نیز محتوای مذهبی و انقلابی داشت. ما هم در سخنرانی آقای روحانی شرکت می کردیم.

اندکی بعد، آقای روحانی به ما گفت شما جوان ها جلسه ای تشکل دهید تا من مباحث اعتقادی را برایتان مطرح کنم. ما هم خانه حاج آقای حسامی در خیابان ایستگاه نیشابور را به این جلسات اختصاص دادیم.

این جلسات در سال ۵۴ یا ۵۵ برگزار می شد. به نظرم آقای روحانی در آن زمان دوران طلبگی اش را شروع کرده، بعد به دانشگاه رفته و لیسانس گرفته و سپس برای خدمت سربازی به نیشابور اعزام شده بود. من هم دانش آموز اول دبیرستان یا آخر راهنمایی بودم.

جلسات ما حالت مخفیانه داشت زیرا ساواک و شهربانی مخالف سخنرانی های آقای روحانی و در پی دستگیری ایشان بودند. ایشان علیه رژیم شاه سخنانی انقلابی می گفت و مطالبی را مطرح می کرد که رژم شاه از آن مطالب می ترسید. آقای روحانی مباحث اعتقادی و دینی و تفسیری را به شکل انقلابی به ما تدریس می کرد تا ما را برای مبارزه با رژیم شاه، پرورش دهد.

ما ده بیست نفر جوان مذهبی انقلابی بودیم که در جلسات تدریس دکتر روحانی شرکت می کردیم. البته پس از مدتی ساواک متوجه شد و شهربانی آمد و آن جلسات را تعطیل کرد. بنده از همان زمان به آقای دکتر روحانی علاقه مند شدم و ایشان هم مرا از همان زمان می شناسد.

دکتر روحانی در آن زمان جزو جوانان روشفنکر و دانشگاهی ای بودند که تحت تاثیر دکتر شریعتی قرار داشتند و حرف های انقلابی را برای مخاطبین خود مطرح می کردند. به هر حال سخنرانی های دکتر روحانی در مسجد جامع نیشابور تقریباً در تمام مدت خدمت سربازی ایشان برقرار بود ولی جلسات مخفیانه ای که در منزل آقای حسامی برگزار می شد، خیلی طول نکشید چون دیگر ساواک به آقای روحانی حساس شده بود و آن جلسات هم تعطیل شد.

پس از آن جلسات، من دیگر آقای روحانی را ندیدم. ایشان به تهران رفت و ما کمی بعد نوار سخنرانی آقای روحانی را در مجلس ختم حاج آقا مصطفی، فرزند امام خمینی، شنیدیم.

در آن سخنرانی، آقای روحانی برای اولین بار کلمه" امام" را در توصیف امام خمینی به کار برد. نوار آن سخنرانی که به دست ما رسید، ما آن را تکثیر کردیم و در سراسر نیشابور و سایر شهرهای ایران، حتی المقدور، پخش کردیم و به دست مردم رساندیم. آن سخنرانی خیلی به دل مردم نشست.

در دوران پس از انقلاب، بنده گهگاهی آقای روحانی را در قم می دیدم. آخرین بار، یکی دو سال پیش بود که ایشان به مسجد اعظم قم آمدند و منبر رفتند. پس از سخنرانی، من به سراغ ایشان رفتم و ایشان هم مرا شناختند و حتی بنده را به اسم به یاد آوردند. برخوردی خیلی گرمی داشتند و اظهار محبت کردند. از خلال گفتگوی کوتاه مان فهمیدم که مصاحبه های مرا در مطبوعات می بینند. آقای روحانی در این جلسه نیز مثل دوران جوانی اش خوش مشرب و بجوش و خونگرم بود.

از آن پس دیگر دکتر روحانی را ندیدم تا اینکه ایشان رئس جمهور ایران شد.