تله غرب برای فعال کردن «دیپلماسی اجبار» علیه ایران

تحولات پس از تصویب و ابلاغ قانون «اقدام راهبردی لغو تحریم‌ها و صیانت از حقوق ملت ایران » و واکنش‌هایی که از سوی طرف‌های غربی بروز و ظهور یافت به روشنی نشان داد که اقدام انجام شده چه از نقطه نظر ماهیت و چه از نظر زمان انجام آن کاملا ضروری و تاثیرگذار بوده و پیگیری دقیق و بدون تنازل این قانون می‌تواند ضمن افزایش قدرت بازیگری جمهوری اسلامی در این عرصه ابتکار عمل از دست رفته را برای احقاق حقوق ملت ایران بازیابی کند.

گرچه بیشترین تحرکاتی که از سوی طرف‌های غربی به ویژه آمریکا در هفته‌های اخیر شاهد آن بودیم، جنبه نمایشی داشته و فاقد ارزش اساسی برای نشان دادن حسن نیت دولت جدید آمریکا بوده لیکن بسیار روشن است که این‌گونه اقدامات نیز حاصل فعالیت‌های جدید ایران برای اجرای مجدانه برنامه‌های تقابلی است.

اظهارات بایدن در اجلاس مونیخ و اعلام آمادگی برای مذاکره با ایران در موضوع هسته‌ای در چارچوب ۱+۵ و همچنین ارسال نامه به شورای امنیت و پس گرفتن نامه اسنپ بک و تاکید بر اعتبار قطعنامه ۲۲۳۱ از جمله اقداماتی است که با رویکرد نمایشی و برای فعال نشان دادن آمریکا در حوزه تغییر مسیر پایه‌گذاری شده از سوی ترامپ انجام شده است.

علاوه بر این؛ برداشتن محدودیت‌های تردد دیپلمات‌های ایران در نیویورک و برگرداندن آن به وضعیت قبل در کنار اعلام آمادگی برای حضور در جلسه غیر رسمی برجام به عنوان مهمان در ردیف تحرکاتی است که پس از اعلام قصد ایران برای توقف نظارت‌های فراپادمانی دنبال شده است.

از سویی؛ اتحادیه اروپا نیز سعی کرده برای خارج کردن آمریکا از وضعیت فعلی، میدان‌داری فعالی را دنبال کند و در این چارچوب با اتخاذ مواضعی تند برای وارد کردن فشار به ایران، تلاش فزاینده‌ای را برای ایجاد زمین بازی جدید به منظور تحقق شروط آمریکا  آغاز کرده است.

طرح «برگزاری جلسه غیر رسمی ۱+۴ با حضور آمریکا به عنوان مهمان» به منظور بررسی چگونگی بازگشت واشنگتن به برجام و نه لغو تحریم‌ها، حاصل این رویکرد جدید و اقدامی اولیه برای منفعل‌سازی ایران است.

مواضع بایدن و نزدیکانش به روشنی نشان می‌دهد که دولت آمریکا به دنبال طفره رفتن از لغو تحریم‌ها بوده و تمایل دارند که وضعیت موجود که حاصل آن باقی ماندن محدودیت‌های ایجاد شده برای ایران بدون اعطای هیچ‌گونه امتیازی است تداوم یابد.

بر اساس این راهبرد، طراحی فرآیند مذاکراتی تنها به فعال شدن دیپلماسی اجبار علیه ایران منجر می‌شود و فاقد هرگونه دستاورد برای جمهوری اسلامی خواهد بود.

به صورت طبیعی پس از موافقت ایران برای حضور در این نشست اولین انتظار شرکت کنندگان از جمهوری اسلامی، توقف اقدامات ایران برای ادامه گفتگو است که مطلوب اروپا و آمریکا بوده و ما را در موضع انفعال قرار می‌دهد. این در حالی است که بنابر دستور صریح و روشن رهبری، شرط بازگشت ایران به تعهدات لغو کلیه تحریم‌ها است.

به طور قطع منافع ایران حکم می‌کند که در دام پذیرش فشار از طریق مذاکره گرفتار نشده و متقابلا با کنار گذاشتن هرچه بیشتر محدودیت‌های برجامی و اعمال مدیریت موثر بر شرایط اقتصادی در چارچوب راهبرد «مقاومت فعال» نشان دهد که نقشه آمریکا و اروپا و زیاده‌خواهی‌های آنها راه به جایی نمی‌برد. 

به طور قطع برای اثبات حسن نیت آمریکا و لغو بدون قید و شرط تحریم‌ها از سوی این کشور نیازی به مذاکره وجود ندارد اما برای شروع مذاکره، اثبات حسن نیت آمریکا الزامی اجتناب ناپذیر است.