ققنوس ایرانی؛ آماده شکار متجاوزان به خاک ایران

 

در شرایطی که قدرت نظامی بازدارنده ایران و توان مقابله کشور با هر گونه تهدید نظامی این روز‌ها محور بحث روز است، بررسی تکنولوژی موشک‌های ایران نشان می‌دهد که برد این موشک‌ها به دورترین نقاط اروپا و بیش از ۷۰ درصد آسیا می‌رسد و این توان دفاعی باعث نا امیدی دشمنان در حمله نظامی به خاک و تاسیسات حیاتی کشورمان شده است.

 

یکی از موثرترین سلاح‌ها در میدان‌های نبرد که توانایی ضربات سنگین و مهلک در زمین، هوا و دریا را دارند موشک‌ها هستند و یکی از اعضای این خانواده موشک‌های هوا به هوا هستند.

 

موشک هوابه‌هوا موشک هدایت‌شونده‌ای است که هواپیما‌های جنگنده برای نابود کردن اهداف، چون هواپیما، بالگرد یا موشک‌های دیگر از آن استفاده می‌کند. این نوع موشک‌ها به دو طبقه کلی تقسیم می‌شوند؛ موشک‌های با برد کمتر از ۳۰ کیلومتر که به موشک‌های «کوتاه‌برد» یا در محدودهٔ میدان دید معروف هستند و اغلب از سیستم آشیانه‌یابی فروسرخ (هدایت گرمایی) برای یافتن هدف استفاده می‌کنند و موشک‌های «میان‌برد» و «دوربرد» که به موشک‌های فراتر از محدودهٔ میدان دید معروف هستند و اغلب از هدایت راداری برای یافتن هدف استفاده می‌کنند.

موشک‌های هوا به هوا براساس نوع هدایت به دو گروه اصلی راداری و حرارت‌یاب تقسیم می‌شوند. موشک‌های کوتاه‌برد بیشتر از سیستم حرارت‌یاب و موشک‌های دوربرد بیشتر از هدایت راداری استفاده می‌کنند. در نوع راداری از امواج رادار و انعکاس از سمت هواپیمای هدف جهت ردیابی و تعقیب هدف استفاده می‌شود. اما در نوع حرارتی، گرمای گاز‌های خروجی از موتور هواپیمای هدف توسط یک آشکارساز فروسرخ رهگیری و موشک را تا برخورد به هدف هدایت می‌کند.

موشک فکور-۹۰ یکی از انواع موشک‌های هوا به هوای ساخت متخصصان کشورمان بوده که برای انهدام و شکار انواع اهداف هوایی توسط جنگنده‌های نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی استفاده می‌شود. این موشک به طور خاص برای استفاده در جنگنده‌های F-۱۴ نیروی هوایی طراحی و ساخته شده است.

 

موشک فکور از یک موتور دو مرحله‌ای  با سوخت جامد بهره برده و می‌تواند اهداف مورد نظر را رهگیری و ساقط نماید. جرم کلی فکور در حدود ۴۵۰ کیلوگرم بوده که از این مقدار ۵۰ کیلوگرم آن مربوط به سرجنگی و کلاهک این موشک است.

موشک فکور با طول  ۴ متری، سرعتی در حدود ۵ ماخ  و بردی مابین ۱۰۰ تا ۱۵۰ کیلومتر قادر است تا در ارتفاع ۱۰۰ هزار پایی شلیک شده و اهداف خود را رهگیری و منهدم کند.

سرآغاز طراحی این موشک را باید ابتدای دوران جنگ تحمیلی دانست. در آن زمان جنگنده‌های F-۱۴ به موشک‌های آمریکایی فونیکس مجهز بودند، اما با گذشت مدتی از دوران دفاع مقدس و با توجه به اینکه هیچ کشوری به ایران تسلیحات نظامی نمی‌فروخت و لزوم تهیه و ساخت موشکی با این ابعاد، متخصصان ایرانی با مهندسی معکوس ابتدا شروع به ساخت باتری‌های لیتیومی این موشک‌ها کردند که برخی در انبار‌ها فاسد شده و این موشک‌ها را بلا استفاده کرده بود.

پروژه طراحی و ساخت موشک فکور از سال ۸۸ آغاز شده و اواخر شهریورماه سال ۸۹، امیر سرتیپ خلبان عزیز نصیرزاده معاون هماهنگ کننده نیروی هوایی ارتش، خبر طراحی و ساخت موشکی مشابه، اما نمونه بهینه شده نسبت به فینیکس آمریکایی را رسانه‌ای کرد.

موشک فکور از نظر ظاهری شباهت‌های فراوانی به فونیکس آمریکایی دارد؛ البته تفاوت‌هایی هم در بخش‌های گوناگون همچون رادوم (بخش دماغه)، محل اتصال بال‌ها و بخش خروجی پیشران موشک وجود داشته و  این موشک، از سیستم خنک کننده جدیدتری نسبت به موشک فینیکس بهره می‌برد.  

 

 

 

خبر افتتاح خط تولید موشک هوا به هوای فکور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

موفقیت دانشمندان و طراحان ایرانی امروزه به همگان ثابت شده است و اکنون شاهد این هستیم که ایران در بسیاری از زمینه‌ها خودکفا شده است. اعمال تحریم‌های خصمانه علیه کشورمان نیز نتوانست کاری از پیش ببرد و تهران توانست یکه و تنها راه خود را در حوزه دفاعی ادامه دهد.

 

کشور ما طی سال‌های اخیر توانسته است طیف متنوعی از موشک‌های بالستیک با ویژگی‌های متفاوت برای مقابله با انواع تهدیدات را طراحی و تولید کند که به همین سبب به یکی از قدرت‌های موشکی جهان و منطقه غرب آسیا تبدیل شده است. توانمندی نظامی و دفاعی کشور، بدون شک یکی از مهم ‌ترین محور‌های راهبرد نظامی جمهوری اسلامی ایران برای مقابله با تهدیدات است. همینطور بر اساس مولفه‌های قدرت، توان موشکی به عنوان یکی از مهمترین عامل بازدارنده تهاجم نظامی قرار دارد که کشور ما به خوبی از آن برخوردار است.