عباس سلیمی‌نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران در یادداشتی به تحلیل رفتار برخی نمایندگان مجلس در مراسم تحلیف حجت‌الاسلام حسن روحانی پرداخته است.

علیرغم گذشت چند روز از آن چه در حاشیه مراسم تحلیف گذشت متأسفانه تاکنون هیئت‌رئیسه مجلس در قبال برخی رفتارهای سبک‌سرانه نمایندگانی در خانه ملت، موضع شایسته‌ای اتخاذ ننموده است. آیا صیانت از" در رأس امور بودن مجلس" بیش از همه، وظیفه ریاست آن نیست؟ چگونه انتظار داریم رفتارهای سیاسی نازل در عرصه ارتباطات فرامرزی، نتایج بسیار تلخی به بار نیاورد و شأن بالاترین جایگاه قانون‌گذاری و نظارتی کشور را مخدوش نسازد؟ طی چند روز گذشته منابع داخلی و خارجی به صورت گسترده آن چه از برخی نمایندگان سر زد را دستمایه طنزهای برخورنده قرار دادند، با این وجود اعلام موضعی را از سوی مجلس شاهد نبوده‌ایم.

باید اذعان داشت در گذشته نیز افراد غیروارسته و سست‌عنصر بعضاً در پناه زدوبندهای سیاسی یا مالی به مجلس راه می‌یافتند، اما وجود شخصیت‌های برجسته، وارسته و مهذب فضای وزینی را بر مجلس حاکم می‌ساخت به نوعی که این قبیل افراد کمتر امکان خودنمایی داشتند. متأسفانه همان‌گونه که قبلاً ذکر آن رفته در این دوره با مجلس بی‌سری مواجهیم که بعضاً موجب تحقیر ملت می‌شود. نباید از این نکته غافل شد آنان که در داخل سبک‌سری دارند، می‌توان حدس زد که در خارج کشور چگونه در دفاع از اعتبار و مصالح این مرز و بوم ظاهر خواهند شد.

سال‌هاست که از مجلس مطالبه ایجاد ساختاری درون‌کنترلی شده است، اما از آن‌جا که هیئت‌رئیسه آن هر ساله به رأی نمایندگان محتاج است، از این منظر متنبه ساختن نمایندگان متخلف به معنی از دست دادن رأی تلقی می‌شود. آیا برایمان مهم نیست بر سکوی مصادر کدام مجلس تکیه می‌زنیم؟ ریاست بر نمایندگانی که برای سبک‌سری صف بسته‌اند کدام افتخار را متوجه آقایان سکونشین خواهد کرد؟

همچنین برخی جریانات سیاسی که در انتخابات، مردم را به رأی بدون شناخت به" لیست"‌های حزبی دعوت کردند، آیا امروز حاضرند مسئولیت این عملکردها را بر عهده گیرند یا در مقام تخطئه آنان برآیند؟

تأمل در این نکته نیز برای شورای محترم نگهبان حائز اهمیت خواهد بود که آیا با کنار رفتن دارندگان سلایق سیاسی با اسم و رسم، کشور بعضاً با افرادی بی‌شناسنامه و هویت سیاسی مواجه نخواهد شد که نه احزاب مسئولیتی در قبال آنان به عهده می‌گیرند و نه اعتبارِ نداشته، می‌تواند مانع بروز برخی رفتارهای ناشایست شود؛ بنابراین در چنین شرایطی چاره‌اندیشی برای جلوگیری از افول جایگاه رفیع مجلس وظیفه‌ای ملی است که هم احزاب سودبرنده از گسیل داشتن چنین افرادی به مجلس می‌بایست برای آن چاره‌ای بیندیشند و هم ساختارهای فراجناحی. اما در این میان ساختار مجلس بیشترین مسئولیت را در قبال صیانت از جایگاه رفیع خود به عهده دارد، تاکنون این قوه کمتر در مقام پالایش کژی‌های درونی خود برآمده؛ از این رو امید است این حساسیت را در واکنشی مناسب به مردم نشان دهد تا نقطه آغاز شایسته‌ای برای صیانت از چنین جایگاه رفیعی باشد.

عباس سلیمی‌نمین