روایت آخرین روز زندگی امیرحسین فردی

به گزارش پارس به نقل از مهر، حمیدرضا شاه آبادی، نویسنده و خالق آثاری چون « دیلماج» ، « لالایی برای دختر مرده» و « وقتی مژی گم شد» یادداشتی به مناسبت درگذشت امیرحسین فردی، نویسنده بزرگ انقلاب نوشته و یک روز قبل از درگذشت مدیر مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری را روایت کرده است.

« حوصله ام سر رفته؛ می خوام برم بخوابم» این آخرین جمله ای بود که من از امیرحسین فردی شنیدم. نشسته بودم توی صف دکتر قرار بود چک آپ بدهیم. نوار قلب گرفته بودیم و نشسته بودیم توی صف دکتر. قرار بود دکتر نوار قلبمان را ببیند و بگوید مشکلی داریم یا نه. بازی روزگار آن که در صف کنترل سلامتی (! ) حداقل نیم ساعت با هم راجع به مرگ حرف زدیم و این درست یک روز قبل از مرگ امیرحسین فردی بود!

نشسته بودیم توی صف دکتر. نفری یک کاغذ دستمان بود که بالایش نوشته بود « فرم اطلاعات فردی» و او چقدر به « فردی» اش خندید. بعد گفت: « اینا همه بازیه، اگر قرار باشد بمیریم می میریم. »

من عاقلانه گفتم: « این درست، ولی خب باید مواظب خودمون هم باشیم. »

او هم گفت: « آره… »

و بعد با هم درباره مرگ صحبت کردیم؛ شاید حدود نیم ساعت و این درست یک روز قبل از مرگ امیر حسین فردی بود.

صف دکتر طولانی بود. حرف هایمان تمام شد. هنوز چند نفری قبل از ما بودند و او یک مرتبه عطای آزمایش سلامتی را به لقایش بخشید و گفت: « حوصله ام سر رفته می رم بخوابم»

من گفتم، با آنها که قبل از ما هستند صحبت می کنم تا او بی نوبت برود پیش دکتر. صحبت هم کردم. رضایت سه چهار نفری را که جلوتر بودند، گرفتم و برگشتم طرف او. اما او انگار آب شده و توی زمین رفته بود. هرچه گشتم پیدایش نکردم. خبر بعدی ام را از او یک روز بعد گرفتم؛ غروب پنجشنبه. آخرین دیدارم با او یک روز قبل از مرگش بود.

فردی ماه های آخر عمرش در همسایگی مرگ زندگی می کرد. به خاطر همین بود که در صف آزمایش سلامتی هم از مرگ می گفت. از وقتی که قلبش را جراحی کرد، مرگ در سینه اش خانه کرده بود. همیشه همین طور است. مرگ یک روز، یک جا روی چیزی مثلا حبه قند یا یک دانه انگور می نشیند و وارد وجودمان می شود. در گوشه ای خانه می کند و آن قدر می ماند تا موقعش فرا برسد. مثل یک آجر لق روی دیواری کهنه که آن قدر می ماند تا یک روز با نرمه بادی بیفتد روی سر کسی که تقدیرش مرگ در پای دیوار کهنه است. اگرچه او تا قبل از آن جراحی هم در همسایگی مرگ بود. آن قدر رفتن دوستان و عزیزانش را دیده بود که مرگ برایش واقعیتی غیرقابل انکار باشد.

زندگی امیرحسین فردی در همسایگی مرگ حیاتی بزرگوارانه بود. چشم بر خیلی چیزها بسته بود. از دنیا طلبی نداشت. از کسی بد نمی گفت و طوری زندگی می کرد که انگار همین فردا خواهد مرد. این را یک روز قبل از مرگش به من گفت. گفت باید طوری زندگی کنیم که انگار همین فردا خواهیم مرد. بعد حوصله اش سر رفت و رفت که بخوابد.