پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- آقای روحانی در یکی از میتینگهای انتخاباتی اش از هواداران خود خواست دوم خرداد دیگری خلق کنند؛ اینکه ایشان خود در انتخابات 76 حامی آقای ناطق نوری رقیب آقای خاتمی بود و معنای این ارجاع تاریخی می تواند یا اعتراف به نفاق در گذشته یا پشیمانی از آن باشد، فعلا بماند.

اما به هرحال در 29 اردیبهشت 96، آقای روحانی با حمایت فاتح اصلی دوم خرداد، رقیبش، بسیاری از چهره های اصولگرای سنتی آن زمان نظیر آقای لاریجانی و حتی به میدان آمدن تحریمی های سابق و با استفاده از همه ابزارهای قانونی و غیرقانونی، کنار گذاشتن اعتدال و اظهارنظرهای ساختارشکنانه کم نظیر و نیز ارتکاب همه رقم تخلف انتخاباتی ممکن، نتوانست بیش از 57 درصد رای بیاورد و لقب کم فروغ ترین پیروزی یک رئیس جمهور در هر دو دوره را به خود اختصاص داد.

از طرف دیگر منتقدان رئیس جمهور مستقر با یک کاندیدای تازه به میدان آمده و با وجود لطمات ناشی از تخلفات رقیب دولتی و همچنین ارتکاب خطاهای راهبردی، تاکتیکی و تکنیکی خودشان ـ که بعدا به آنها خواهم پرداخت ـ توانستند نزدیک به 39 درصد آراء را در یک رقابت کاملا مرزبندی شده به دست بیاورند در حالیکه در خرداد 1376، این جریان ـ تازه با همراهی برخی رقبای امروزی اش ـ تنها 26 درصد رای به دست آورده بود و اکنون شاهد رشد 50 درصدی در جبهه هواداران خویش است؛ توجه شود که رای 63 درصدی احمدی نژاد در سال 88 را نمی توان و نباید به نام اصولگرایی ثبت کرد.

می توان نتیجه گرفت که اصولگرایان در انتخابات96 یک بازی از پیش برده را واگذار کردند و حدود 16میلیون رای آقای رئیسی کف رای آنهاست؛ این حقیقت اگرچه از یک‌سو کام آنها را تلخ کرده است اما از سوی دیگر نشانه هایی از یک رویش عظیم در بدنه رای اصولگرایان، این امید را به آنها می دهد که بتوانند ضمن حفظ این سرمایه عظیم و با آسیب شناسی دقیق و رفع اشکالات، در انتخابات آینده به پیروزی قاطع دست یابند.


اصولگرایان رئیسی ناطق نوری نیروهای انقلاب