بی اعتمادی آمریکا و در کل غرب به نظام جمهوری اسلامی ایران است و این بی اعتمادی با جابجایی دولت ها و حتی روی کارآمدن دولتهایی شبیه دولت روحانی و خاتمی از بین نخواهد رفت بلکه جلوه های آن تغییر خواهد کرد. وضع تحریم ها بر علیه ایران نیز دقیقا از این بی اعتمادی ناشی می شود و مشخصا در جهت به زانو در آوردن نظام است نه تضعیف دولتی که بر روی کار است.

اگر روحانی و تیم دیپلماسی آن بتوانند در طی یک توافق به قول خودشان برد-برد موفق به رفع تحریم ها گردند ولو با دادن امتیازاتی بیشتر از آنچه تا کنون داده اند, قطعا به موفقیتی ویژه دست پیدا کرده اند که تضمین کننده تداوم دولت تکنوکراتها نه به مدت ۸ سال که شاید ۱۶ سال خواهد بود. امری که با توجه به آنچه در ابتدا گفتیم بعید به نظر می آید. زیرا هنوز نظام به مطلوبیت کافی برای غرب نرسیده و نخواهد رسید.

باید بنشینیم و ببینیم شیخ کلید به دست چه تدبیری برای پس از به نتیجه نرسیدن مذاکرات (منظور از نتیجه برداشته شدن کامل تحریم هاست) در سر دارد و در دو سال آینده با چه فرمانی ماشین دولت را به پیش خواهد برد.

پ.ن: شخصا از برداشته شدن تحریم ها ولو با دادن امتیازات بزرگتری مثل تعلیق کامل ده ساله فعالیتهای هسته ای موافق هستم و آن را درجهت منافع ملی ارزیابی میکنم البته به همان شرطی که ذکر شد؛ برداشتن تحریم ها نه عوض شدن جلوه های آن.