هیچ نشانه‌ای از توافق برد-برد در مذاکرات با آمریکا دیده نمی‌شود

به گزارش پارس به نقل از کیهان ؛ دکتر ابراهیم متقی در نشست «آینده مذاکرات هسته‌ای، آسیب‌ها و چالش‌ها» که در موسسه دید‌بان برگزار شد، اظهار داشت: طرف ایرانی بسیار تلاش کرد که در برنامه اقدام مشترک، غنی‌سازی را تثبیت کند، آمریکا نیز آن را پذیرفت اما انتهای کار را به تصویب پروتکل الحاقی منوط کرد و این موضوع در فضای داخلی ایران امکان‌پذیر نیست چرا که حتی مجلس ششم (اصلاح‌طلبان) هم این پروتکل را تصویب نکرد.
این تحلیلگر مسائل سیاسی گفت: براساس برنامه اقدام مشترک ایران پذیرفت که گاز UF6  را به UO2  تبدیل کند و همچنین پذیرفتیم که آنچه اکسید کردیم را نیز به میله‌های سوخت تبدیل کنیم. در واقع هر آنچه که در طی 10 سال و با هزینه بسیار به دست آورده بودیم، بر باد رفت.
این متخصص مسائل آمریکا افزود: تبدیل کردن گاز UF6 به اکسید اورانیوم یعنی پذیرفتیم آنچه که می‌تواند پشتوانه راهبردی یک کشور تلقی شود را در فضای مذاکرات از دست بدهیم این کار مثل آن است که از بهترین مواد غذایی بخواهیم کود شیمیایی درست کنیم و یا با مواد اولیه با کیفیت، غذایی درست کنیم اما سپس آن را به سطل زباله بریزیم.
وی با انتقاد از متن توافق ژنو عنوان کرد: در این توافقنامه نیامده که تحریم‌ها چه زمانی برداشته می‌شود، در بند 7 توافق 24 نوامبر (ژنو) آمده است که هیچ تحریم جدیدی علیه ایران از سوی آمریکا اعمال نشود و اگر چنین شود رئیس جمهور آمریکا مقابله کند، در حالیکه در موارد بسیاری اوباما هم نمی‌تواند مقابل خواست کنگره و یا وزارت خزانه‌داری بایستد.
این استاد دانشگاه تهران تصریح کرد: من هیچ نشانه‌ای از بازی برد-برد در این توافقنامه نمی‌بینم. واقعیت این است که ساختار تحریم علیه ایران بخشی از سیاست خارجی آمریکا در برخورد با ایران است.
پژوهشگر و تحلیلگر مسائل سیاسی در عین حال عنوان کرد: من هم برای رسیدن به نتیجه تعادلی در مذاکرات هسته‌ای دعا می‌کنم اما چندان خوشبین نیستم و اگر به نتیجه نرسد هزینه بازگشت به قبل بسیار بیشتر است.
وی همچنین به دو سال آخر دوره ریاست جمهوری خاتمی اشاره کرد و گفت: در سال 82 ایران به خاطر نشان دادن انعطاف و حسن‌نیتش فعالیت‌های هسته‌ای‌اش را تعلیق کرد که به عقیده من تعلیق بسیار کم‌هزینه‌تر است، چرا که امروز در صورت شکست مذاکرات، تعلیق بسیار پرهزینه‌تر از سال 82 و 83 خواهد بود.
این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران فضای آینده مذاکرات را مبهم دانست و گفت: پس از تمدید مذاکرات هنوز شاهد مذاکرات جدی نبوده‌ایم و نسبت به مذاکراتی که آقای ظریف با خانم اشتون در بروکسل انجام داد انتقاد دارم.
این استاد دانشگاه با اشاره به اظهارنظر اخیر هنری کیسینجر وزیر خارجه اسبق آمریکا، اظهار کرد: کیسینجر معتقد است به لحاظ راهبردی تهدیدی بزرگتر از ایران در منطقه برای آمریکا وجود ندارد. در گزارش 2014 وزارت دفاع نیز آمده که اصلی‌ترین تهدید برای آمریکا، ایران است؛ بنابراین با این سیاست می‌بینیم که آمریکایی‌ها با محدودسازی قابلیت هسته‌ای ایران سعی دارند ما را در وضعیت فرسایش هسته‌ای قرار دهند.
وی گفت: چرا باید مکان مذاکرات بروکسل انتخاب شود آن هم در آستانه اجلاس وزرای دفاع اتحادیه اروپا و ناتو و مذاکره با فردی که دیگر کارکرد سازمانی ندارد.
این پژوهشگر و استاد دانشگاه گفت: امروز تنها می‌توانم دعا کنم که نتیجه‌ای در انتهای مذاکرات هسته‌ای حاصل شود اما می‌دانم که دعای من در نوامبر 2014 محقق نمی‌شود چرا که تفاوت دیدگاه‌ها بسیار بالاست.
به گفته وی، اختلاف‌نظر دو طرف بر سر تعداد سانتریفیوژها، تحقیق و توسعه، لغو تحریم‌ها، پروتکل الحاقی و... بسیار قابل توجه است.