احساس حقارت آرمین در برابر جهان عرب!

من از این آریایی بازی ها خوشم نمیاد، حس ناسیونالیستی افراطی هم ندارم، ولی بدم میاد از اینهایی که میرن پیش خارجی ها (مخصوصا عربها) و از مشکلات داخلی ما میگن. چه مشکلات واقعی و چه مشکلات خیالی

مثلا محسن آرمین با سایت شرق پارسی (بخش فارسی الاشرق الاوسط وابسته به سعودی) مصاحبه و ادعا کرده که محدودیت متفکران و روشنفکران در ایران بیشتر از جهان عربه! و اونها فضای اندیشه ورزی بازتری دارند!

این عین مطلبش: در این فضا اصلا نمی شود اندیشه ورزی کرد این فقط مشکل متفکران نیست. من عالمان دینی را در قم می شناسم از بیم همین واکنش‌ها و تخریب‌ها آراء خود را بیان نمی‌کنند. اخیراً شاهد سخنرانی‌ها و منبرهای جمعه و جماعات و در پی آن رأی دادگاه در محکومیت و حبس مدیر مسؤل روزنامه بهار و آقای علی اصغر غروی به خاطر بیان یک نظر درباره امامت و خلافت در این روزنامه، بودیم. چنین فضا و شرایطی در جهان عرب وجود ندارد. در جهان عرب نمی گویم نیست و آنجا هم بخش سنت واکنش نشان می دهد همان طور که در مقابل ابوزید نشان داد، اما در مجموع فضای اندیشه ورزی بازتری دارند

اولا این مقایسه از اساس اشتباهه. غروی یک اندیشه شیعی رو نه در فضای بحث و گفت و گوی تخصصی و دینی، بلکه در یک مقاله روزنامه ای زیر سوال برده. آیا در جهان عرب هم کسی می تونه مثلا عمر و ابوبکر و عثمان رو زیر سوال ببره؟ و یا خلافت اونها رو؟ بعد جهان عرب تحمل می کنه و در نماز جمعه ازش تقدیر می کنند؟! خوب نقد امام شیعه رو با نقد خلیفه سنی مقایسه کن و بعد اظهار نظر کن.

ثانیا جهان عرب دقیقا یعنی کجا؟ فقط مصر؟ یا عربستان وهابی هم جزو جهان عربه؟ تازه خود مصر مگه خیلی تحمل می کنه؟ آیا مصر شیعیان رو تحمل کرد؟ اصلا روشنفکران سنی رو تحمل کرد؟ تازه خودش به تکفیر ابوزید هم اشاره کرد ولی باز هم گفته در مجموع جهان عرب فلان!

ثالثا این گزاره «جهان عرب در مجموع فضای اندیشه ورزی بازتری دارند» رو چطور میشه بررسی کرد؟ «در مجموع» از کجا مشخص میشه؟ با ذکر فقط یه مثال از ایران و هیچ مثالی از جهان عرب؟