برگ برنده دولت چگونه معضل شهر های کوچک شد؟

به گزارش خبرنگار اقتصادی پارس ؛ حیاط نسبتا بزرگ که یک حوض را در میان خود جای داده است و گرداگرد حیاط از اتاق های تشکیل شده که به هم دیگر راه دارند و پنجره های تمامی اتاق ها به یک شکل و اندازه بوده و رو به حیاط مربعی شکل است که در ان اعضای خانواده با فرزندان و عروسان و نوه ها و گاه سایر اعضای فامیل در کنار هم زندگی می کردند.

این نوع خانه ها نمونه ای از معماری ایرانی است که تا چند دهه پیش در ساختن خانه های ایرانی به کار می رفته است که کم کم با ورود تکنولوژی جای خود را به ساختمان های چند طبقه با متراژ های پایین داد.

اما هر چقدر از کلان شهر ها دور شویم و به سمت شهرهای کوچکتر برویم، ازسرعت این تغییرات کمتر می شود. در زندگی شهری مدرن محله ها تعریف های قدیم خود را از دست داده اند به طوری که شاهد هستیم تمامی ساکنان یک محله در یک مجتمع مسکونی زندگی می کنند و دیگر خبری از دیوار، در و شیشه های همسایه نیست.

شروع ساخت و ساز مجتمع های آپارتمانی از دهه ۴۰ شمسی در ایران آغاز شد. قانون تملک آپارتمان ها در سال ۱۳۴۳ در حالی که تعداد آپارتمان ها از تعداد انگشتان دست فراتر نمی رفت، به تصویب رسید.

آئین نامه اجرایی آن نیز چهار سال بعد یعنی درسال ۴۷ تدوین شد اما به دلیل نقصان در برخی مفاد آن، آئین نامه مذکور در دهه ۶۰ شمسی در حالی مورد بازبینی مجدد قرار گرفت که مردم در این دهه به زندگی در آپارتمان روی آورده و در کشاکش زندگی در این مجتمع ها با مشکلات مختلفی روبه رو شده بودند.

تراکم بالای جمعیت، وجود افراد از طیف های مختلف و عدم اشنایی انها از فرهنگ و الزامات اپارتمان نشینی در کنار کمبود فضاهای اموزشی و رفاهی در مجتمع های اپارتمانی و نبود استاندارد رفتاری همه گیر با پشتوانه قانونی سبب شده حتی در تهران که سالیان سال است زندگی آپارتمانی در جریان است، هنوز شاهد مشکلات، اختلافات و درگیری هایی به دلیل آشنا نبودن و یا تن ندادن به الزامات زندگی آپارتمانی، باشیم.

مسکن مهر پدیده وارداتی در شهرستان ها

در کشور ما که بیش از ۷۰ درصد جمعیت ۷۶ میلیونی ان در شهر ها زندگی می کنند و مسکن ۴۵ درصد هزینه های خانواده ها را شامل می شود، دولت احمدی نژاد تصمیم گرفت با انجام طرح مسکن مهر تا حدودی از بار مشکلات مسکن را کاهش دهد.

طرح مسکن مهر، که ابتدا در قالب بند د تبصره ۶ قانون بودجه سال ۱۳۸۶ آغاز شد و سپس بر مبنای قانون ساماندهی و حمایت از تولید و عرضه مسکن، به صورت پیوسته در دستور کار قرار گرفت و هدف از اجرای ان حذف پول زمین از چرخه ساخت مسکن بود که در بیشتر شهرهای کشوراجرا شد.

هم اکنون پروژه مسکن های مهر در میانه های راه خود قرار دارد و در اینده نزدیک سیل ورود خانواده های ایرانی به این ساختمان های متحد الشکل در شهرهای کوچک اغاز خواهد شد. اما ایا این شروع ماجرا نیست؟

اکثریت و به جرات می توان گفت تمامی ساکنین مسکن مهر در این شهر ها بدون هیچ سابقه و تجربه آپارتمان نشینی وارد محیطی خواهند شد که رعایت قوانین و مقررات و فرهنگ آپارتمان نشینی جزء لاینفک و جدانشدنی ساکنان آن می باشد. که البته به موازات رشد آپارتمان نشینی مشکلات آن هم چند برابر خواهد شد.

مشکلاتی همچون پرداخت نشدن شارژ ماهانه ساختمان، رعایت نشدن نظافت عمومی، بازماندن در ورودی ساختمان در ساعات شب، استفاده ازلوازم صوتی و تصویری با صدای بلند، اثاث کشی در ساعات میانی شب و پارک نامناسب خودروها در پارکینگ و جلوی آپارتمان و… همه و همه از جمله مشکلاتی است که در انتظارهزاران خانوار ساکن مسکن مهرمی باشد.

این در حالی است که در بسیاری از شهرهای بزرگ فرهنگ آپارتمان نشینی هنوز به معنی واقعی و بصورت صحیح آن رواج نیافته و به قول عامیانه جا نیافتاده است. چرا که برخی افراد به مصداق چهار دیواری اختیاری حاضر نیستند بعضی از محدودیت ها را که لازمه زندگی آپارتمانی است قبول کنند که البته این مساله شاید از بی اطلاعی آنان نشات بگیرد و شاید هم نتیجه ناهمگونی شهرنشینی مدرن با عرف و سنت مردم ایران زمین باشد.

و البته این موضوع در شهرهای کوچک بیشتر به چشم می اید، جایی که برخی افراد از خانه های حیاط دار به آپارتمان های چند طبقه ی، ده ها واحدی کوچ می کنند و نمی توانند در خانه های خود آرام بگیرند و در واقع یا از مزاحمت همسایگان در عذاب هستند و یا خود موجب مزاحمت همسایگان می شوند.

به اعتقاد کارشناسان فرهنگ جزء لاینفک زندگی های آپارتمان نشینی است و نادیده گرفتن این موضوع مهم درزندگی آپارتمانی به وجود آورنده بخش بزرگی از مشکلات اجتماعی و معضلات روحی و روانی دراین محدوده است. فرهنگ آپارتمان نشینی به معنای توجه به آداب، قواعد و الزام های زندگی در محیط جمعی یعنی آپارتمان نشینی است و دوری ازآن باعث بالا رفتن مشکلات اجتماعی می شود و نتیجتآ آنکه شاید بتوان گفت شکل گیری فرهنگ آپارتمان نشینی را یکی از بسترهای ارتقای فرهنگ عمومی جامعه دانست.

حال به نظر می اید، رسانه ها و به خصوص شهرداری ها در افزایش اگاهی افراد از حقوق و فرهنگ اپارتمان نشینی می توانند نقش پررنگی داشته باشند به خصوص در شهر های که زندگی اپارتمان نشینی را یک پدیده وارداتی می دانند.