به گزارش پارس به نقل از باشگاه خبرنگاران، وقتی که گیخاتوی مغول به فرمانروایى ایران رسید به سبب آن که از مرض شفا یافته بود، فرمان آزاد کردن زندانیان را صادر کرد و از خزانه‏ ی مملکت، آنچه که در دستش رسید، در بین تهی ‏ دستان و درباریان تقسیم نمود. این بخشش‏ ها، کشور را به کمبود درآمد و فقر اقتصادی دچار ساخت و خزانه را تهی نمود. در این هنگام وزیر گیخاتو که می‏ دانست در چین پول کاغذی رواج دارد، برای جبران کمبود مالی و برگشتِ طلا و نقره به خزانه، دستور تاسیس چاپخانه‏ ای را در تبریز صادر کرد و به رواج نوعی اسکناس که" چاو" نام داشت اقدام کرد.

هرچند این پول مورد قبول مردم واقع نشد و آن را معتبر نشمردند، ولی این گام، زمینه‏ ای برای به کارگیری پول کاغذی در معاملات روزمره‏ ی مردم را فراهم آورد. چاو: در زبان ترکى به معناى شهرت، آوازه، شایعه و نام نیک است و بعدها به معناى خبر، نشر، سر و صدا، شلوغى هم آمده است‏ . گفته شده، پول کاغذى را مغولها پس از آنکه چین را مسخر ساختند مرسوم کردند. شایان ذکر است بالشت (بالش) - جمع: بوالش، لغتی ترکى است و در متن ابن بطوطه به پول کاغذى (چاو) چینى اطلاق شده که هر قطعه از آن باندازه کف دست و ممهور به مهر « قاآن» بوده است. ناگفته نماند، پیشنهاد از طرف شخصى بنام عز الدین محمد بن مظفر بن عمید که مدتها در چین بود صورت گرفت و در جمادى الاخرى سال ۶۹۳ یرلیغ - یعنی فرمان - صادر شد که معاملات با طلا و نقره نشود بلکه با چاو انجام گیرد و در هر ایالت چاوخانه ترتیب دادند و بزور مردم را بقبول چاو وا داشتند. این کار در سنه ثلاث و تسعین بود که چون تدبیر خطا بود میسر نشد و فتنه عظیم پدید آمد.

ایران پول چین درآمد سر و صدا فتنه فقر rlm اولین کاغذی