پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- جواد غیاثی- این روزها، بازار شرط و شروط گذاری برای ورود خارجی ها داغ شده است. ورود تکنولوژی و دانش جدید و حضور در کنار داخلی ها نمونه ای از این شرط هاست. وزیر صنعت هم روز گذشته با انتقاد از ساخت برندهای بسیار قدیمی خودرو در ایران، به فرانسوی ها گفت که روش های گذشته را نمی پذیریم. 

سخن این است که آیا در گذشته، وزارت صنعت بنا داشته در تعامل با خارجی ها، برندهای قدیمی در ایران ساخته شود؟ و حالا سیاست ها تغییر کرده و قرار است برندها و تکنولوژی روز وارد شود؟ قطعا اینگونه نیست و با نگاهی به شعارهای گذشته در می یابیم که در این شرط گذاری ها و شعارها در تعامل با خارجی ها ید طولایی داریم. 

علت محقق نشدن شرط‌گذاری ها هم روشن است؛ از سویی این شروط الزام آور نشدند و از سویی قدرت جذب و چانه زنی داخلی هم پایین بوده است. برای الزام آور شدن این شروط باید منافع طرف خارجی به ورود تکنولوژی گره بخورد. در غیر این صورت باید منتظر بازی ها و دبه های طرف مقابل بود. در مورد قدرت جذب هم یک مثال بزنم. 

چندی پیش تکنولوژی روز ساخت تلویزیون به کشور وارد شد. تکنولوژی روز دنیا یعنی ال سی دی را به ما فروختند در حالی که تکنولوژی فردا ال ای دی بود و بازار ال سی دی رو به زوال. اما در نقطه مقابل شرکت قدرتمندی مثل مپنا با وجود محدودیت ها از کوچکترین روزنه ها و ظرفیت ها برای دستیابی به تکنولوژی روز استفاده می‌کند اما خودروسازها از دروازه ها نمی توانند. اینها همه یعنی اینکه قاعده تعامل و مختصات داخلی باید تغییر کند نه شعارها و شرط ها.

 

ایران بازی تلویزیون خودرو صنعت