هزينه هاي انواع عمل هاي زيبايي آقايان/ پاي صحبت مرداني که عمل هاي زيبايي انجام داده اند+ تصاوير

پايگاه خبري تحليلي «پارس»- پروانه رضازاده- وقتي در کشوري زندگي مي کنيم که آمار و ارقام غير رسمي و ديده ها و شنيده هايمان، همه و همه خبر از تلاش ما براي فتح قله هاي زيبايي به مدد جراحي هاي کوچک و بزرگ و گاهي هم عجيب و غريب دارند، جاي تعجب نيست که در اين ميان آقايان هم براي زيباتر ديده شدن و بيشتر مورد پسند قرار گرفتن، استرس هاي رفتن زير تيغ جراحي و هزينه ها و دردهاي آن را به جان بخرند. اين روزها اگر نتوان گفت که آقايان ايراني گوي سبقت عمل هاي زيبايي را از خانم ها ربوده اند، مي توان گفت که ريتم گرايش مردان ايراني به انواع و اقسام عمل هاي زيبايي از جراحي هاي رينوپلاستي بيني و کاشت مو گرفته تا لايپوساکشن و کشيدن پوست و تزريق بوتاکس و .... ثانيه به ثانيه تندتر مي شود و حالا ديگر مردان هم پا به پاي زنان ايراني، در حال حرکت به سمت رکورددار شدن در عمل هاي زيبايي دنيا هستند. حال اين که چرا موج عمل هاي زيبايي در بين آقايان هر روز در حال شدت گرفتن است و اين که چه نوع عمل هاي زيبايي بيشتر مورد توجه و استقبال مردان ايراني قرار مي گيرد، مباحث طولاني و چند وجهي است که در اين پرونده سعي مي کنيم تا حد بضاعت و فضاي ممکن، به آن ها بپردازيم.

قبل از عمل جراحي زيبايي بخوانيد
سيد مصطفي صابري- يک جوان پر ذوق را تصور کنيد که دوست دارد هيکلي ورزيده داشته باشد، پس وقتش را با ورزش هاي سنگين هوازي، دمبل و وزنه سپري مي کند، شايد در تعيين اولويت هاي زندگي اش کمي بي دقتي کرده باشد اما در نهايت اشتباه بزرگي مرتکب نشده و سرمايه عمر و جواني و همين طور امکانات مادي اش را به تباهي محض نکشانده است و در مقابل سختي هايي که متحمل مي شود نتايجي هم به دست مي آورد. اگر هم بتواند در کنار اين کارها اهداف بزرگ تري را براي خود تعيين کند که چه بهتر. در مقابل جواني را در نظر بگيريد که دوست دارد هيکل ورزيده اي داشته باشد، اهداف بزرگي هم ندارد که خودش را با آن ها سرگرم کند. از طرفي حال و حوصله جوان اول را هم ندارد پس سراغ کارهاي سخت هم نمي رود و ترجيح مي دهد پولش را خرج مکمل هاي غير مجاز کند تا هيکل درست و حسابي بهم بزند و بتواند فخر فروشي کند. در نهايت هم اسير مکمل هايي مي شود که او را فقط باد کرده است. آن جوان اول اگر بتواند در کنار پيروي از علاقه اش آن هدف بزرگ تر را در چشم اندازهاي دورتر زندگي در نظر بگيرد بعد از مدتي که دغدغه خودش و حتي جامعه از اندام ورزيده به سمت و سوي ديگري گرايش پيدا کرد مي تواند هم از جسم ورزشکاري اش بهتر استفاده کند هم چيزهاي تازه تري در چنته داشته باشد. اما اگر فقط و فقط متکي به علاقه اي گذرا يا پيروي از مُدي ساده باشد بعدها غافلگير مي شود چون قرار نيست تا آخر عمرش فقط وزنه بزند و فيگور بگيرد. لازم نيست هميشه خودمان را همان گونه که هستيم بپذيريم، اما لازم است بدانيم چگونه بايد باشيم و به چه سمتي برويم بهتر است. اصلاً کسي که به امروزش معترض نباشد منتظر فردايي هم نيست. اما بايد بستر خوبي براي اين بهتر شدن ها و بهتر بودن ها پيدا کرد که گذرا نباشد و مثل لباسي که از مد افتاد مزيت هاي مان از رونق نيفتد و گرنه ديگر اسمش مزيت نيست. انجام عمل هاي زيبايي به صورت افراطي و وسواس گونه يکي از آن اتفاق هايي است که صرفاً برتري کاذب براي ما ايجاد مي کند و به طور مقطعي حس خوبي در ما به وجود مي آورد که واقعي نيست. بعضي ها ترجيح مي دهند در مسير طبيعي و درست زيبايي و آراستگي داشته باشند و اين ماجرا همه چيز آن ها هم نيست. بعضي ها در موارد ضروري رو به عمل هاي زيبايي مي آورند و بعضي ها هم... نکته مهم اين جاست که هر عملي صرفاً براي زيبايي نيست گاهي فرد واقعاً به آن عمل نياز دارد يا اگر مقداري دماغش را به تيغ جراح مي سپارد حداقل ويژگي مردانه چهره اش را حفظ مي کند. اما حکايت عمل هاي زياد و مکرر با عوارض فراوان شان مشابه حکايت همان آدمي است که به زور قرص و دارو و مکمل مي خواهد هرکول شود و حس خوبي براي خودش بخرد! چنين آدمي براي رسيدن به آن چه فکر مي کند درست است گاهي خودش را هم فريب مي دهد، عوارض زياد عمل هاي مکرر حتي توسط جراحان توانمند را ناديده مي گيرد. به خودش مي قبولاند عمل برگشت دارد و اگر راضي نبود لازم نيست يک عمر با تغييرات ناپسند چهره اش زندگي کند. گاهي در پي مخالفت ديگران در مورد عمل آقايان، فرد با ناديده گرفتن ضرورت کمک و مراقبت ديگران، سعي مي کند عملي مخفيانه با بهبود سريع داشته باشد و... و به عنوان يک مرد از همه اين ها غافل باشد که اگر امروز زيبا هم که نه، فقط قيافه اش مطابق مد روز شد فردا در جامعه و خانواده به عنوان يک مدير، ورزشکار، پدر، پدر بزرگ و... نسبتي بين آن چه دوست دارد باشد و نقشي که توسط نهادهاي مختلف به او محول شده با انتخاب هاي گذشته اش که روي آينده تاثير گذار است وجود ندارد...

انسان محوري و لذت جويي ريشه اهميت افراطي به ظاهر
دکتر ميثم مهديار، دکتراي جامعه شناسي، درباره پديده استقبال افراطي مردانِ جوان ايراني از انواعِ جراحي هاي زيبايي مي گويد: سال هاست در همه جاي دنيا و از جمله کشور ما، روند کند اما عميقي در جريان است که ريشه اش اومانيسم، انسان محوري و لذت گرايي است. اين تفکر، برخلاف تذکر و يادآوري هاي مدامِ دين ما که اصالت را به روح انسان مي دهد و جسم را وسيله و مرکبي براي تعالي و تکامل روح مي داند، به بدنِ انسان به عنوان مرکزِ وجود، نگاه مي کند و به جسمِ انسان، اصالت مي بخشد.

يک سبک زندگي نوين
واقعيت اين است که قدرت هاي بزرگ جهان که از ساليان دور براي کل دنيا يک سري آرمان ها، ايده آل ها و آرمانشهرها تعريف و برنامه ريزي کرده بودند، از بعد جنگ جهاني اول و دوم، تصميم گرفتند به جاي کلي نگري به سراغِ مسائل خُرد روزمره بروند و براساس تفکرات خودشان و به نفع خودشان، يک سري استاندارد و بايد و نبايد براي زندگيِ روتين و روزمره آدم هاي دنيا تنظيم و تعريف و اساسِ سبک زندگيِ نوين را بر پايه انسان مداري و تمنيات جسمي و لذت شخصي استوار کنند. در اين تفکر، بدن که تا پيش از اين مرکبي در خدمتِ برآورده ساختن ايده ها و آرمان هاي متعالي بود، به عنوانِ يک اُبژه [سوژه]، موضوعيت پيدا مي کند و توجه به زيبايي بدن و چهره، بيش از آن چه اهميت دارد، مهم مي شود و اين وسواس براي منطبق شدن با استانداردهاي زيبايي جهان، در مرکز دغدغه ها قرار مي گيرد و مرد و زن و پير و جوان و فقير و ثروتمند نمي شناسد. همه طبقات اجتماع به نسبت شرايطشان تلاش مي کنند در تمام ابعاد مثل فرم و رنگ چهره، فرم مو، مدل لباس پوشيدن و... به سبک غربي، نهايت توجه و دقت را به خرج دهند.

يک تفکر خطرناک با آسيب هاي جبران ناپذير
طبيعي است که چنين تفکري، بر تمام ابعاد زندگي فرد تاثير مي گذارد و مثلاً بحث مهمي مثل ازدواج که تا پيش از اين، بيش از لذت طلبي، بهانه اي براي تداوم نسل بود، به ابزاري براي لذت جوييِ صرف تبديل مي شود و دو طرفِ ازدواج، اگر احساس کنند مثل قبل از وجودِ يکديگر لذت نمي برند، به راحتي تعهداتشان را بي خيال مي شوند و به سراغِ لذت جديد تر و هيجان انگيزتر مي روند: آدمي که زيباتر يا خوش اندام تر از نفرِ قبلي است. ناپايداري خانواده، انحطاط اخلاقي، مطرح شدنِ همجنسگرايي و همجنسبازي، بحران هاي جمعيتي و فرهنگي و... همه از تاثيرات مستقيم و غير مستقيم اهميت افراطي به ظاهر آدم هاست.

همه ما مسئوليم
بايد بدانيم که زندگي اجتماعي در بسترهاي فرهنگي، معنا پيدا مي کند و براي مديريت صحيح جوامع، بايد فرهنگِ آن جامعه را به شکل صحيح مديريت کرد. در حالِ حاضر، کشور ما درگير فرهنگِ انسان محوري و اهميت بيش از حد به جسم و زيبايي شده و اين واقعيت در تار و پود سبک زندگي اين روزهايمان، تنيده شده است و ديده شده، گاهي حتي اغراق آميزتر و راديکال تر از نمونه هاي غربي رفتار مي کنيم. شايد در چنين شرايطي تنها راه، خلاقيت دستگاه هاي نظري و فرهنگي براي مديريت بهتر اين شرايط است. نه فقط دانشگاه ها، حوزه علميه، رسانه ها، وزارت فرهنگ و ارشاد يا حوزه هنري و سازمان تبليغات اسلامي که تک تک ما بايد مانع جا افتادن و ته نشين شدنِ اين تفکر در سبک زندگي ايراني- اسلامي مان شويم.

معمولا در کشور ما و در حوزه هاي فرهنگي، نگاه سلبي وجود دارد تا نگاه ايجابي. بايد از نگاهِ سلبي و نکن و نبايد و نشود دست برداريم و به جاي نقدِ مظاهر زيبايي چهره و هيکلِ غربي نظير باربي يا مثلا آرنولد، به دنبال معرفي مدل هايي از زيبايي معمولي و طبيعي چهره و اندام که با شرع و عقل و عرف کشورمان هم هماهنگ است به نسل جوان تر باشيم. متاسفانه کشور ما در حوزه الگوسازي و قهرمان پروري، چند مشکلِ اساسي دارد. يا از ستاره شدنِ آدم ها مي ترسيم و به محض اين که يک بازيگر و بازيکن و مجري، محبوب مي شود، حذفش مي کنيم. يا الگويي که ارائه مي کنيم، ايرادهاي ساختاري دارد؛ گاهي هم الگو معرفي مي شود و مورد قبول است، اما مردمِ ما متوجه نيستند که اين آدم، فقط در ورزش يا بازيگري موفق است و قرار نيست در همه ابعاد زندگي، آدمِ کاملي باشد و خب همان طور که انتظار مي رود، اين ستاره با اولين اشتباه، سقوط مي کند و نابود مي شود.

چيزي فراتر از جسم و تن هستيم
محمد بهشتي، کارشناس ارشد روانشناسي - هر آدمي بايد يک جوري با دردهاي رواني و زخم هاي عاطفي زندگي اش کنار بيايد و فرصت جلب محبت، توجه و همدلي اطرافيان را داشته باشد. تمام آسيب هاي رواني حولِ اين موضوع شکل مي گيرد که آدم ها چگونه با دردهاي عميق رواني شان کنار بيايند و از چه روش هايي براي رفع کمبودهاي زندگي شان استفاده کنند. همه آدم ها از کودکي تا بزرگسالي، در محيط خانواده و فضاي اجتماعي مدرسه و دانشگاه و کار، مجموعه اي از مهارت هاي فردي و اجتماعي مثل مهارت هاي علمي، هنري، ورزشي، تجربي، ديني و معنوي را فرا مي گيرند که به شکلِ کلي، ابزارهاي فرد براي کنار آمدن با نداشته هايش و فرصت ايجادِ يک سري دل خوشي و دل مشغولي و رقم زدن موفقيت هاي فردي و اجتماعي اوست. منتها متاسفانه بعضي آدم ها در شرايطي رشد کرده و مي کنند که هيچ ابزار يا در اصطلاح جهاز رواني براي روبه رو شدن با چالش ها و مشکلات و فرصت جلب محبت و توجه اطرافيان را کسب نمي کنند و ندارند. اين جاست که به سطحي ترين و دمِ دستي ترين وسيله شان که جسم و تن و چهره است متوسل مي شوند و با تغييرهاي ريز و درشت در ظاهرشان، سعي مي کنند به حس خوب و خوشايندي نسبت به خودشان دست يابند. مي دانم که رويکرد اين پرونده، اهميت افراطي آقايان به ظاهرشان در قالب جراحي هاي زيبايي است. اما مي خواهم بگويم اين مسئله، زن و مرد نمي شناسد. درست است که عرف ما، توجه خانم ها به ظاهرشان را تاييد مي کند و وسواس يک مرد روي ظاهرش را برنمي تابد، اما واقعيت اين است که حتي خانم هايي هم که به شکل افراطي روي ظاهرشان حساس هستند و بعد از جراحي بيني مي روند سراغ لب و گونه و چانه هم، در حالِ سرپوش گذاشتن روي يک درد هستند. دردِ بي هويتي! ضمن اين که من به عنوان يک روانشناس، فرق زيادي بين مردي که به سراغ انواع جراحي زيبايي مي رود و مردي که مدام به دنبال خريد گوشي، تبلت، عطر و لباس هاي برند و گرانقيمت است، قائل نيستم. چرا که هر دو در يک حس مشترکند. حسِ اين که وجودشان فاقدِ يک ويژگي مثبت و جذاب است و با اصلاح يا اضافه کردن يک ويژگي، به شرايط دلخواهشان نزديک مي شوند.

آمارهاي جهاني چه مي گويند؟
نتايج بررسي انجمن جراحان پلاستيک آمريکا در 38 کشور دنيا در سال 2014 نشان مي دهد که عمل جراحي زيبايي در بين خانم ها بيش از 9 برابر آقايان است، هر چند در کشور ما آمار دقيقي در اين باره وجود ندارد و آمار غير رسمي گوياي اين است که آقايان با رشدي خيره کننده و آماري 3 برابر ميانگين جهاني، حدود 35 درصد جراحي هاي زيبايي در ايران را به خود اختصاص داده اند. در ادامه جدول مربوط به پژوهش انجمن جراحان پلاستيک آمريکا و برخي آيتم هايش را ملاحظه مي کنيد. در خور ذکر است که برخي از آيتم هاي جدول حذف شده است.

پاي صحبت مرداني که عمل هاي زيبايي انجام داده اند/ چرا که نه؟!!!
اين سال ها سليقه نسل جوان دستخوش تغييرات زيادي شده، اين را مي توان با يک نگاه سطحي به ظاهر آن ها از مدل لباس پوشيدن و نوع تفريحات و حتي شکل ظاهري و جسماني شان فهميد. در واقع تصويري که همه ما از يک مرد ايراني در ذهن داريم شايد خيلي خيلي جدي تر، خشن تر و زمخت تر از مردان به ويژه جوان ترهاي جامعه امروزمان باشد که در محافل مختلف و با سطوح مختلف اجتماعي و طبقاتي مي بينيم. الان ديگر مردها مثل قبل به ظاهرشان کم توجه نيستند و نه تنها توجه ويژه اي به آراستگي سر و وضع و لباس پوشيدنشان مي کنند بلکه گاهي به شکلي افراطي حاضرند براي خوش ظاهرتر شدن، خودشان را به تيغ جراحان و متخصصان زيبايي بسپرند. به سراغ بعضي از اين آقايان مي رويم تا از دلايل شان بشنويم.

خانواده نظر مثبت نداشت اما...
خسرو يکي از همين جوان هايي است که 4 سالي مي شود جراحي رينوپلاستي يا همان عمل بيني انجام داده و خيلي هم از اين کار راضي است. در حالي که عکس قبل از عملش را که براي سربازي گرفته بود نشان مي دهد، مي گويد: هيچوقت از شکل بيني که داشتم راضي نبودم، هميشه مجبور بودم بدون اين که بخواهم، براي پوشاندن عيب و ايراد بيني ام سبيل بگذارم. خانواده هم نظر مثبتي به عمل زيبايي بيني نداشتند و نظرشان اين بود که اين عمل، چهره مردانه ام را تغيير مي دهد و اين براي يک مرد بازاري که قرار است با همه جور آدمي سروکله بزند، وجهه خوبي ندارد اما من اينطور فکر نمي کردم و مجبور شدم بدون اطلاع خانواده عمل کنم. خسرو درباره نتيجه عمل مي گويد: بيني ام آن شکلي که انتظار داشتم از آب در نيامد اما بازهم خودم چهره بعد از عملم را بيشتر از قبلش مي پسندم. در محيط کارم هم نسبت به عمل زيبايي که انجام دادم قضاوت بدي نشد، بالاخره من که تنها مردي نبودم که مي خواست چهره بهتري داشته باشد. خيلي از هم صنف هاي من اين روزها عمل زيبايي مي کنند و اين کار هيچ منافاتي با شخصيت و کار مردانه اي که انجام مي دهند، ندارد.

بوتاکس پيشنهاد همسرم بود
رضا جوان حدوداً 35 ساله اي است که به تازگي چهارمين بار است براي کم کردن و محو کردن چين و چروک هاي صورتش، تزريق بوتاکس انجام داده. او که اولين بار اين کار را به پيشنهاد همسرش انجام داده است، مي گويد: به خاطر نوع شغلي که دارم و ميزان مکالماتي که رو در رو در طول روز انجام مي دهم، ظاهر صورتم و جوان و شاداب بودن پوستم برايم خيلي مهم بود. چين هاي عميق روي پيشاني و اطراف چشمم کم کم داشت برايم آزار دهنده مي شد تا اين که به پيشنهاد همسرم، کل صورتم را بوتاکس تزريق کردم.

کمي مي خندد و مي گويد: ديگر هر چقدر هم که سعي کنم، نمي توانم روي پيشاني ام خط بيندازم و احساس مي کنم صورتم جوان تر از قبل به نظر مي آيد، آن چنان که من هيچ تغيير اساسي در شکل صورتم ايجاد نکردم و تعداد کساني هم که متوجه اين تزريق مي شوند، کم و انگشت شمارند. جوان تر ماندن هم يکي از ابعاد پيشرفت علم پزشکي است ديگر؛ چرا به دليل مرد بودن نبايد از اين ها استفاده کرد؟