این سقف مال من است

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- نزدیک به یک دهه از طرح مسکن مهر در اخبار می‌گذرد؛ مسکنی که با انواع و اقسام شعارهای امیدوارکننده از سوی مقام‌ها و مسئولان دولت مطرح شد و با وجود همه انتقاداتی که به آن می‌شود و برخی از آنها صحیح هم هست. الحق تا امروز بسیاری را خانه‌دار کرده است؛ کسانی که در مخیله‌شان نمی‌گنجید که روزی خانه‌دار شوند و سرپناهی از خود داشته باشند و آنانی که سال‌ها با صاحبخانه چانه زده بودند و هر سال دریغ از پارسال شاهد آب شدن دارایی‌شان در برابر آفتاب سوزان تورم بودند.
 

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «پارس»، این چنین است که می توان به مسکن مهراز دریچه ای دیگر نگریست و این گونه قضاوت کرد که این طرح برای اقشار آسیب پذیر و مستضعف و حتی آنانی که با سیلی صورتشان را سرخ نگاه می دارند، به تمام معنی روزنه امیدی بود برای تعبیر رویای خانه دار شدن. از این رو پای صحبت یکی از افرادی که در این طرح شرکت کرده و اکنون در آپارتمان شخصی خود در شهر جدید پرند ساکن شده، نشسته ایم و از خاطرات تلخ روزهای گذشته و شیرینی امروز صحبت کرده ایم.

احمد. الف (خریداری که نمی خواهد نام کامل او منتشر شود) به جام جم می گوید: اوایل دهه 80 بود که افزایش لجام گسیخته قیمت مسکن باعث شد نرخ اجاره بها نیز افزایش یابد از این رو افراد بسیاری مثل من دچار مشکل عمده ای برای تهیه منزل مورد نظرشان بودند به همین دلیل در حاشیه شهر به دنبال جایی بودیم و بالاخره با سختی منزلی پیدا کردم که باید 5 میلیون تومان ودیعه و نیمی از حقوق 700 هزار تومانی خودم را به عنوان اجاره می دادم.

یکی دو سال به همین منوال گذشت تا این که یک روز صبح خبری مربوط به مسکن مهر شنیدم ابتدا به این خبر توجه نکردم چون تصور من از خانه دار شدن واقعا در حد رویا بود؛ رویایی که ظاهرا با شرایط درآمدی من هرگز قصد به واقعیت رسیدن نداشت، چون قیمت مسکن آنچنان سریع در حال رشد بود که هر لحظه تعبیرش برایم غیر واقعی تر می شد.

امید در عین ناباوری
از قرارداد اجاره منزلم تقریبا یک ماه مانده بود که نگرانی دوباره از جابه جایی و کاهش ارزش پول ودیعه و اجاره بها تمام ذهن من و همسرم را درگیر کرده بود مشغول محاسبه بودیم چگونه توان مالی خودمان را افزایش دهیم که همسرم گفت چرا برای مسکن مهر اقدام نکنیم چون تمام شرایط را داریم و می توانیم در این زمینه اقدام کنیم.

ابتدا با حرف او مخالفت کردم چون تماما دوباره همان افکاری که قبلا گفته بودم به ذهنم حمله کرد و گفتم «ای بابا ما کجا و خانه دار شدن کجا برو خدا روزیت را جای دیگری بدهد». از این طرح هم آبی گرم نمی شود... اما صبح روز بعد که از منزل خارج شدم در طول مسیر اکثر افراد از این مسکن مهر سخن می گفتند و از چگونگی پرداخت اقساطش. گروهی می گفتند: باید اول پنج میلیون تومان بدهیم و گروه دیگر عدد 15 میلیونی را به زبان می آوردند که واقعا ذهنم مشغول شد و کنجکاو بودم از این موضوع سردربیاورم.

به محل کارم رسیدم و دیدم همکارانم نیز مشغول دودوتا چهار تا کردن برای ثبت نام هستند ـ پردیس بهتر از پرند است چون نزدیک تهران است و در حال رشد ـ و فرمی را رد و بدل می کردند. با کنجکاوی من هم به آنها ملحق شدم از چند و چون ماجرا پرسیدم و یکی از فرم های موجود را برای خودم برداشتم. تا بعدازظهر که به منزل رسیدم واقعا در فکر و خیال غرق بودم و مشغول محاسبه که آیا واقعا می توانیم از این طریق خانه دار شویم یا این که باز هم از چاله درخواهم آمد و به چاه خواهم افتاد؟

تا موقع شام هیچ صحبتی از این طرح با همسرم نشد، اما وقتی مشغول شام بودیم همسرم به من گفت: برای سال آینده صاحبخانه آمده در منزل و گفته باید 20 درصد اجاره را اضافه کنیم. درصدی که واقعا پرداختش برایم غیرممکن بود در این میان به همسرم گفتم راستی این مسکن مهر که می گفتی را پرسیدم و فرمش را هم گرفتم بیا ببین.

از ساعت 8 تا 12 شب بود که باهمسرم مشغول بررسی بندها و ضوابط ثبت نام در این طرح بودیم وسرانجام هر دو با نا امیدی کامل تصمیم گرفتیم درآن شرکت کنیم، اما برای پرداخت قسط اول واقعا پول کم داشتیم و هرچه داشتیم همان مبلغی بود که در اختیار صاحبخانه به عنوان مبلغ ودیعه داده بودیم. تا خود صبح در این زمینه فکرم مشغول بود. حاصل تمام جمع و تفریق های ذهنی من عددی نمی شد که باید به عنوان ودیعه به حساب دولت می ریختیم.

صبح که از خواب بیدار شدم با ناامیدی تمام به همسرم گفتم بد نیست برویم با مادرم زندگی کنیم و مبلغ ودیعه را برای ثبت نام طرح مسکن مهر بپردازیم. حین گفتن این جمله داشتم واکنش همسرم را بررسی می کردم؛ گفتم بدون تردید با مخالفت همسرم مواجه خواهم شد، اما جالب است که بگویم تقریبا هنوز جمله تمام نشده بود که همسرم خندید و گفت دیشب من هم به این موضوع فکر کردم... .

در خانه مادر...
به هر حال با این افکار بود که قرار گذاشتیم به صاحبخانه بگوییم بلند می شویم تا پول ودیعه را به ثبت نام مسکن مهر اختصاص بدهیم، اما واقعا نگران پرداخت اقساط بودم چون نمی توانستم تصور کنم که از اینجا مانده و از آنجا رانده باشم ـ همان طور که می دانید اگر آورده افراد کمتر از میزان تائید شده می بود حق انتخاب آنها از بین می رفت یا این که دیرتر می توانستند به واحد مورد نظر خود برسند. در مسیر رسیدن به محل کارم که کارگاه دوزندگی در حوالی خیابان جمهوری است، داشتم جملاتم را جور می کردم چطور موضوع را به صاحبخانه بگویم که در صورت بروز هر مشکلی دوباره بتوانم اوضاع را به نفع خودم تغییردهم.

بالاخره موضوع را با او در میان گذاشتم و بدون هیچ مشکلی قرار براین شد که پس از تخلیه تمام پول را بگیریم. خدا رو شکر صاحبخانه نگفت باید اجاره بدهم تا پولت جور شود. موضوع را با مادرم نیز درمیان گذاشتم و ناگهان او زد زیرگریه چون خوشحال بود که از تنهایی درمی آید اگرچه جای او درخانه بسیار کوچکش تنگ می شد، اما همزبانی پیدا می کرد.

احمد با مکثی کوتاه ادامه داد: تمام این رویاها درست از زمانی که در سایت مخصوص ثبت نام کردیم و نامم به عنوان واجد شرایط پذیرفته شده و برای تکمیل مدارک اقدام کردم دوچندان شد چون از همان دقیقه اولی که مدارک کامل شد داشتم برای اسباب کشی نهایی به آپارتمان خودم فکر می کردم. واقعا قابل تصور نبود که بالاخره با تجربه تمام سختی ها، داشتیم خانه دار می شدیم. خانه ای که تماما با امید و آرزو و البته تلاش من و همسرم شکل گرفته بود.

ما همیشه کمتر از اقساط خانه پول داشتیم و مجبور بودیم برای تامین مبلغ مورد نظر از فامیل قرض کنیم یا این که یکی دو تکه طلایی که همسرم داشت را بفروشیم. این روند باید تقریبا 16 ماه ادامه می یافت تا بالاخره می توانستیم از منزل مادرم به آپارتمان خودمان برویم.

لبخندی حاکی از رضایت برلبان احمد نشست و گفت: راستش را بخواهی گاهی اوقات از منزل تا محل کارم پیاده می رفتم تا بتوانم شب که برمی گردم یک یا 2000 تومان برای اقساط آخر ماه پس انداز کنم و گاهی اوقات هم از روی مادرم خجالت می کشیدم چون نمی توانستم برای منزل خرید کنم.

به هر حال گذشت تا این که در عین ناباوری پیمانکار دعوت نامه ای برایمان ارسال کرد که برای انتخاب واحد به پرند برویم. باور کنید نمی توانم احساساتم را در آن لحظه بگویم و همین الان هم مو به تنم سیخ شده است.

احمد در ادامه گفت: برای انتخاب مسکن مورد نظر من و همسرم به پرند رفتیم. باور کنید در طول مسیر اصلا متوجه گذشت زمان نشدیم و هیچ توجهی به اطرافمان نداشتیم که ناگهان با تعدادی آپارتمان روبه رو شدیم واقعا تصور نمی کردم چنین روزی برسد چون خانه دار شدن برای من رویایی بود دست نیافتنی.

پس از انجام مراحل اداری و تحویل اسناد و مدارک مورد نظر، مشخص شد طبقه پنجم واحد شمالی برای ماست وقتی داشتم مدارک را امضا می کردم واقعا دستم می لرزید و باورم نمی شد که دارم اسناد مربوط به خانه خودم را امضا می کنم درست مثل این بود که داشتم سند بهشت را به نام خودم می زدم. خداوند را بارها و بارها شکر کردم که تمام مشکلاتی که تحمل کرده بودم داشت به نتیجه می رسید.

به هر حال کار تمام شد و گفتند تقریبا کمتراز دو ماه دیگر برای تحویل باید دوباره بیاییم.وی با مکثی طولانی ادامه داد: در راه برگشت نه من حرف زدم و نه همسرم هر دو درابرها به رویاهایمان فکر می کردیم.

در طول دو ماهی که تا زمان تحویل منزل باقی مانده بود هر روز با امیدی تازه از خانه به سرکار می رفتم و دوباره با کلی آرزو برمی گشتم. اگرچه پولی در بساط نبود، اما واقعا خوش بودیم چون داشتم برای خانه خودم تلاش می کردم نه برای دادن پول اجاره که باید دودستی به صاحبخانه می دادم.

احمد گفت: در تاریخ مقرر برای تحویل منزل مراجعه کردیم و با ناباوری منزل مورد نظرمان تحویل داده شد. همان لحظه که کلید را به من تحویل دادند و اسناد را برای امضا مقابلم گذاشتند ناگهان زانوهایم سست شد و نشستم روی صندلی. باورم نمی شد که همین دو سال پیش از این بنگاه به بنگاه دیگر به دنبال منزل بودم و مجبور بودم برای گرفتن تخفیف از صاحبخانه کلی چانه بزنم.

کلید را تحویل گرفتیم و پس از امضاء اسناد و مدارک با همسرم بسرعت برای دیدن واحد رفتیم واحدی کاملا خالی بود که باید کلی وسیله برای خانه شدنش می خریدیم از پشت پنجره که به بیرون نگاه کردم تا چشم کار می کرد بیابان بود، اما من همه را سرسبز می دیدم چون خانه امیدمان بود. به قول معروف با چنگ و دندان به این واحد رسیده بودیم و هیچ کاستی را نمی دیدیم.

پس از شش یا هفت ساعت بود که دوباره به منزل مادرم رسیدیم. با یک جعبه شیرینی تحقق رویاهایمان را جشن گرفتیم. مادرم بدون این که صحبت بکند و چیزی بپرسد بلند شد و رفت همین کارش کمی من و همسرم را ناراحت کرد، اما وقتی رفتم به دنبالش دیدم به سجده رفته و زیر لب دعا می کرد. چند دقیقه ای همین گونه گذشت و خودماهم دعا می کردیم. واقعا خدا با ما بود که بالاخره خانه دار شدیم هرچند گاهی اوقات از گوشه و کنار درباره کاستی هایش می شنیدیم ولی ما کاستی ها را نمی دیدیم چون از نظر من نشدنی شدنی شده بود.

از تحویل تا تکمیل
وقتی منزل را تحویل گرفتیم قرار براین شد که هفته بعد اسباب کشی کنیم البته اسبابی نبود، اما همانی هم که بود باید به منزل جدید منتقل می شد. خانه نوساز بود و باید برخی لوازم را تهیه می کردیم، اما پولی درکار نبود بنابراین تصمیم گرفتیم با وضع موجود اسباب کشی کنیم و کم کم مشکلات را برطرف کنیم.

روز موعود رسید و اسباب را با وانت آوردیم و داخل واحد ریختیم تقریبا یکی دو ساعت پس از رسیدن اسباب داخل منزل کار تمام شد روزنامه ها را به شیشه ها چسباندیم و شور و حال خانه دارشدن را تجربه کردیم. شب رسید؛ شبی که هرگز در طول عمرم فراموش نخواهم کرد چون در منزل خودم بدون هیچ نگرانی روی زمین می خوابیدم و تنها نگرانی من تهیه اقساط وام مسکن بود وامی که نه تنها از جیبم نمی رفت بلکه مثل قلک برایم جمع می شد.

احمد گفت: هنوز هم که این داستان را دوباره برای شما بازگو می کنم، باورم نشده که در منزل شخصی خودم ساکن هستم و داستان خانه دار شدنم را برایتان می گویم. خدارو شکر که تجربه این لذت را در کنار سلامتی خانواده ام به من عطا کرد.

وی افزود: تردد میان تهران و پرند مشکل است، هنوز هم امکانات زیربنایی به درستی تکمیل نشده است، اما خیلی مهم است که در خانه خودت باشی و پاهایت را دراز کنی و با شادی به سقفی چشم بدوزی که مال خودت است... .