ماجرای اتو گذاشتن به کف پای اسرا

  به گزارش پارس به نقل از سایت جامع آزادگان، " آزاده مسلم گلستان زاده" فرزند دوم خانواده در سال ۱۳۳۷ در شهرستان کازرون در استان فارس به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی در دبستان شهید چمران و راهنمایی را در مدرسه شهید مدرس گذراند. همزمان با تحصیل به مدت ۱۰ سال در یک جوشکاری مشغول به کار شد. در سال ۱۳۶۰ با موافقت خانواده و به اصرار دوستش، به عنوان پاسدار افتخاری به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و به عنوان یک نیروی تدارکاتی در جبهه حضور یافت. در عملیات بدر راننده آمبولانس بود و در سال ۶۵ در عملیات کربلای ۵ به اسارت دشمن بعث عراق در آمد و پس از تحمل ۴ سال اسارت در اردوگاه تکریت ۱۱، در شهریور ماه ۱۳۶۹ به آغوش میهن باز می گردد. گفت وگو با این آزاده را در ادامه می خوانیم:

* وظیفه در برابر دفاع از وطن

در ابتدای صحبت هایش از وظیفه خود در قبال حراست و پاسداری از کیان وطن به ما می گوید: " با وجود تشکیل خانواده و اینکه سه فرزند کوچک داشتم، برای دفاع از اسلام، ناموس و خاک وطنم، وظیفه خود می دانستم که به جبهه بروم. خانواده ام را به خدا سپردم و عازم جبهه شدم و اسلحه به دست گرفتم. جبهه به من و امثال من نیاز داشت و من هم به جبهه. باید مقابل دشمن بی وجدان می ایستادیم و من هم فرزند این سرزمینم و بنا به فرمان حضرت امام ره باید سنگرها را حفظ می کردیم. هنوز هم نگران آینده و استقلال وطن هستم و هم چون آن روزها برای عزت و سربلندیش دعا می کنم تا به دست صاحب اصلی اش برسد.

* شرایط سخت اسارت در اردوگاه

او از اینکه ناباورانه به اسارت در آمد و هیچ گاه تصور نمی کرد که روزی اسیر شود، می گوید: " بعد از شب اول عملیات کربلای ۵، ساعت ۱۱ صبح روز جمعه به اسارت دشمن در آمدیم. یک دسته بودیم که به محاصره درآمدیم. وحید اسماعیلی توانست فرار کند؛ ولی دو ماه بعد، به اسارت در آمد و ما او را در اردوگاه تکریت ۱۱ دیدیم. من به همراه غلامرضا مرتزج، منوچهر غلامی و موسی بستانیان به اسارت در آمدیم. باور این که به اسارت در آمده ایم، سخت بود؛ اما راضی بودیم به رضای خدا.

وی در توصیف شرایط موجود در استخبارات و اردوگاه اینچنین اضافه می کند: " ما را به بصره منتقل کردند. چند روزی در اتاقک های کوچکی در بصره برای بازجویی با سخت ترین شکنجه ها بودیم؛ تا اینکه ما را به استخبارات بغداد بردند. بازجویان ما در استخبارات منافقینی بودند که بویی از انسانیت نبرده بودند. روز اول من را به همراه چهار نفر دیگر به یک اتاق ۴۰ در ۲۰ بردند. یغلبی به ما دادند که از آنها باید برای غذاخوردن و همچنین اجابت مزاج استفاده می کردیم. بعد از چند روز تحمل شکنجه و بازجویی به جمع اسرای دیگر در استخبارات اضافه شدیم. سید کرامت حسینی - خدا حفظش کند- در آنجا به ما که به قولی تازه وارد بودیم، روحیه می داد و سعی می کرد ما را آرام کند.

* در زادگاه صدام ملعون

بعد از دو ماه به اردوگاه تکریت ۱۱، محل زادگاه آن خدانیامرز؛ صدام منتقل شدیم. تصور می کردیم که شرایط در آنجا بهتر باشد. اما تصور غلطی بود. به دروغ اسمش اردوگاه بود. در وسط بیابان سوله ای زده بودند که محل نگهدار ی حیوانات بود. خودمان توانستیم کمی وضعیتش را بهتر کنیم. چهار سال فقط درد و زجر و سختی بود. من مسئول نظافت اردوگاه بودم. فکر نمی کنم که کسی توانست در طول مدت اسارت در تکریت ۱۱، یک دستشویی راحت برود. اگر هم می توانست، آن روز برایش حکم بهشت را داشت. خدا لعنت کند عدنان افسر عراقی را؛ با شکنجه های وحشیانه اش موجب شهادت چند تن از اسرای اردوگاه شد. علی آمریکایی داشتیم افسر دیگر عراقی که روزمان را سیاه می کرد؛ از خدا مرگ اینها را می خواستیم. اسارت نبود ؛ شکنجه گاه بود. نه می توانستیم نماز بخوانیم، نه چند دقیقه آسوده بخوابیم و نه… . حتی چشم دیدن خنده های بچه ها را نداشتند. یادم هست روزی در اردوگاه سه نفر از بچه ها باهم راه می رفتند و یکی از آنها برای روحیه دادن شوخی می کرد و آنها را می خنداند. عراقی ها این صحنه را دیدند و به شدت آنها را زدند. در داخل بند ۱ آسایشگاه ۲، مسعود نیک منش ۱۴ ساله بود. از فرط ناراحتی برای بچه ها، گوشه ای ناراحت و افسرده نشسته بود. عماد نگهبان عراقی آمد و از من پرسید: " چرا ناراحت است؟ " من هم به دروغ گفتم: " دلتنگ خانواده است. " چون اگر می دانستند برای چه ناراحت است، او را می زدند. با سر پایین باید در اردوگاه راه می رفتیم؛ اگر کسی به آسمان و افق دور دست نگاه می کرد، بیچاره بود. سر بالا ممنوع بود. آنقدر در آمارگیری، ما روی پاهای خود می نشستیم که الان مشکل داریم.

* تنها سلاح در اسارت

گلستان زاده از مقاومت و ایستادگی در برابر تنبیه ها و شکنجه های عراقی ها می گوید: " تنها با اعتقاداتمان توانستیم مقاومت کنیم. برای در امان ماندن از کتک عراقی ها آیه شریفه وجعلنا را می خوانیدم و از مقابل آنها رد می شدیم. آنها هم با همان آیه شریفه، کور می شدند و آزارشان به ما نمی رسید.  

زمستان اگر می خواستند کسی را تنبیه کنند به درون حوضی می انداختند و بعد به روی خاک وگل اردوگاه، وحشیانه و به قصد مرگ با کابل می زدند و تنها سلاح، یادخدا و ذکر ائمه علیه السلام بود که توان ایستادگی را به ما می بخشید.

عراقی ها برای نفوذ در اعتقادات بچه ها کارهای زیادی می کردند، و ما با توکل برخدا شکستشان می دادیم. برایمان تلویزیون می آوردند و فیلم های رقص و آواز پخش می کردند. پس از آن، دستگاه ویدیویی آوردند و در آسایشگاهها همه را مجبور می کردند که فیلم هایشان را تماشا کنند. همه بیرون می آمدیم و کتک هم می خوردیم. ولی ارزش داشت و باعث شد تا آن دستگاه ویدئو را بردند. می دانستیم که اگر قبول کنیم، فردا نقشه ای دیگر می ریختند و تبلیغات می کردند که اسرای ایرانی اینگونه اند. در اردوگاه برایمان تلویزیون گذاشتند و دو کانال، نیم ساعت برنامه درباره منافقان و امکاناتی که برای پناهندگان می دادند، نشان می داد و برای اینکه بچه ها را جذب کنند، وادار می کردند تا آن برنامه ها را ببینند؛ اما با درایت و بینش بسیجی وار اسرا آنان به اهداف خود نرسیدند و شکست خوردند.

از عمد کارهایی را به ما محول می کردند که در توان و تخصص ما نبود. با ماشین کمپرسی شن می آوردند و شن را به گوشه ای از اردوگاه می ریختند و دستور می دادند بدون وسیله و در مدت زمان ۱۰ دقیقه آن را به سمت دیگر اردوگاه ببریم. آنها می خواستند ما را اذیت کنند که انجام این کارها را برای ما اجبار می کردند. ما هم به حالت دو، با ظرف های غذایمان شن ها را در ۱۰ دقیقه جابه جا می کردیم. عدنان که قصد اذیت کردن ما را داشت؛ مستاصل می گفت: " نمیدانم چطور این کار را انجام می دهید. " و اینها دیوانه می شدند. همه اینها معجزه الهی بود که نمی گذاشت بهانه دیگری برای شکنجه به آنها بدهد.

* دروغ گویی منافقان برای کمک به عراقی ها

گلستان زاده از آزار وحشیانه جاسوسان و منافقین که در پی به دست آوردن بهانه برای اذیت و آزار اسرا بودند، می گوید: " روزی نبود که ما را نیازارند؛ آنها برای این کار متوسل به دروغ گویی می شدند. روزی غذایی برای ما آوردند. بی نمک بود. یکی از بچه ها فقط گفته بود که غذا بی نمک است. به گوش عراقی ها رسانده بودند که ما به صدام بابت این غذا فحش داده ایم و خدا آن روز را برای کسی نیاورد؛ کربلایی به راه افتاد. آنقدر بچه ها را زدند که حساب نداشت.

اگر لو می رفت که کسی پاسدار و یا بسیجی است، آنقدر شکنجه اش می دادند تا در زیر شکنجه ها شهید می شد. بچه ها فداکاری داشتند، مردانگی کردند و ایستادند و کار بزرگی بود. باید در تاریخ ثبت شود که این اسرا چه روزهایی را از سر گذرانده اند. هیچ کس هم نمی تواند درک کند. اسارت سخت است، اسارت درد بی درمان است.

یادم هست که یکی از بچه ها در آشپزخانه کار می کرد. یکی از جاسوسان به دروغ، به افسران عراقی گفت که او قصد دارد با کارد آشپزخانه نگهبان آشپزخانه را بکشد. عراقی ها به سرعت آمدند و او را به اتاقی بردند و کف زمین خواباندند. در آن هنگام، اتوی داغ به ته پایش چسباندند. من از کنج حیاط و از گوشه پنجره، اتاق را می دیدم. مشاهده این صحنه برای من غیر قابل تحمل بود؛ چه برسد به این اسیر. انقدر اتو را چسباندند که گوشت کف پای او سوخت و اتو به استخوان رسید. او تا دو سه ماه قادر به ایستادن بر روی پاهایش نبود و با بچه ها او را بغل می کردیم و جابه جا می کردیم.

زجر آورترین شکنجه ها از دیدگاه این آزاده شکنجه های فردی بود. او اضافه می کند: " مواقعی که همه را با هم می زدند برایمان درد نداشت، چون همه با هم کتک می خوردیم؛ ولی وقتی یک اسیر را در مقابل چشمان ما می زدند، از خدا مرگمان را می خواستیم. چون نمی توانستیم به او کمک کنیم.

* موذن تنها نماز جماعت اردوگاه

این آزاده صبور، روز شیرین آزادی از اردوگاه تکریت ۱۱ را این طور توصیف می کند:

" تنها یک بار صلیب سرخی ها را در اردوگاه دیدیم و آن روزی بود که آزاد شدیم. دو آقا و یک خانم بودند. در اینجا باید بگویم که نماز جماعت در اردوگاه ممنوع بود. اگر سه نفر کنار هم و حتی با فاصله یک متری نماز می خواندند؛ متهم به خواندن نماز جماعت می شدند و باید کتک می خوردند. اولین و تنها نماز جماعتی که در تکریت ۱۱ خواندیم؛ در روز آزادی بود که صلیب سرخی ها حضور داشتند. با وجود تمام خطرات، موذن آن نماز به یادماندنی شدم. گویی که نگهبانان عراقی با چشمانشان می خواهند چشمان مرا از کاسه در آوردند؛ اما من بی توجه به کار خود ادامه دادم و بچه ها برای اقامه نمازجماعت صف بستند و نماز اقامه شد. پس از آن نماز و در همان روز و در تاریخ ۷/۶/۶۹ با اتوبوس راهی وطن شدیم.

تا مدت ها به علت بیماری های ناشی از اسارت در بیمارستان بودم تا اینکه کمی حالم بهبود یافت.  

* مدیون خانواده ام به خصوص همسرم هستم

آزاده گلستان زاده که به تازگی دامادش را از دست داده و او و خانواده اش داغدار از دست دادن دامادشان هستند؛ اما از زندگی این روزهایش می گوید:

" زندگیم را مدیون خانواده ام و علی الخصوص همسرم هستم و نمی دانم چگونه باید قدردان زحماتش باشم. من قبل از اسارت ازدواج کردم و سه فرزند داشتم و با فرض اینکه من به شهادت رسیده ام، همسرم سه فرزندم را با سختی بزرگ کرد و مراقب آنها بود. در روزهایی که من اسیر بودم و هیچ کس تصور نمی کرد که من زنده هستم، او برای درد دل کردن با من به سرمزار من می رفت و یک تنه در تربیت فرزندان تلاش نمود. از او ممنونم که با وجود تمام مشکلات و سختی های آن روزها و مشکلات این روزها در کنار من است و پشتیبان من در زندگی است.

بعد از اسارت، به استخدام آموزش و پرورش درآمدم و هم اکنون بازنشسته هستم. البته در همان سال ها، خدا دختری را به من هدیه کرد و هم اکنون مشغول به تحصیل در دانشگاه است.

* آزاده ها را درک کنند

این آزاده ضمن گلایه های بسیار از سازمان ایثارگران و مسؤولان امر اضافه می کند:

" مهمترین نیاز امروز آزاده ها، این است که ما را درک کنند. بسیاری از بچه ها، از لحاظ روحی، دچار مشکلات عدیده ای هستند. حجم شکنجه ها و توهین های بعثی های خدانشناس، به حدی زیاد بود که گاه از خدا آرزوی مرگشان را می کردیم. وقتی آنها به بهانه های مختلف به خانواده های ما فحش های رکیک می دادند و در پاسخشان حرفی به جز کتک خوردن نداشتیم؛ زمانی که نوجوانی ۱۴ ساله در اردوگاه را به حدی زدند که تاب و توانمان رفت و وقتی امروز بعد از گذشت ۲۰ سال از آن روزها به ما می گویند می خواستید نروید؟ حالا که انتخاب کردید و رفتید حقتان است، تحمل کنید.

زمانی که خانواده های شهدا را می بینیم و شرمنده آنها می شویم؛ بیشترین نیازمان این می شود که حداقل درکمان کنند. وقتی آزاده ای به دلیل صفر بودن سطح بهداشتی اردوگاه، دچار بیماری ها و عفونت های کلیوی و گوارشی شده و برای درمان خود، قادر به پرداخت هزینه های سرسام آور درمانی نیست و برای تامین نیازهای درمانی به بنیاد شهر خود مراجعه می کند و آنها به او می گویند چند درصد هستی؟ چه پاسخی دارد. آزادگان ظاهرا هیچ مشکل و بیماری ندارند و سلامت هستند. اینان از ما چه می دانند؟ چه کسی از بیماری های ما خبر دارد؟ بیماری هایی که یادگار روزهای اسارت است؟ یادگار روزهای سختی و شکنجه است؟ یادگار روزهای مقاومت، دفاع و ایمان است؟ نیاز آزاده ها این است که درک شوند. در جواب کسانی که می گویند می خواستید نروید، سکوت می کنیم؛ اما حقمان این نیست که بعد گذراندن آن همه مصیبت و درد، مستحق شنیدن این حرف ها باشیم، چه از سوی مسئولین و چه از سوی بعضی از مردم.

* دلتنگ روزهای اسارت

گلستان زاده اما هنوز دلتنگ روزهای اسارت است و بنا به گفته خودش بسیار دلش برای اردوگاه تنگ می شود؛ و در این باره می گوید: " ای کاش برنمی گشتیم و همانجا می ماندیم. آنجا همه چیز بود؛ صدق، صفا، دوستی، معرفت، و از همه بیشتر یاد خدا و عنایات ائمه علیه السلام. هیچ کس به فکر چیزی نبود، به جز سربلندی اسلام و ایران. ما به هم روحیه می دادیم. کمک حال و پشتیبان هم بودیم. همه از حال هم خبر داشتیم و یک رنگ و یکدل بودیم.

* همچون گذشته آزاده ایم

آزاده مسلم گلستان زاده در پایان تاکید کرد که: " از گذشته خود پشیمان نیستیم و با وجود تمام سختی ها چه در طول اسارت و چه در طول سال های پس از اسارت، هنوز هم پشتیبان ولایت فقیه هستیم و هر زمان و هر کجا گوش به فرمان رهبر هستیم و حاضریم جان خود را برای پاسداری از ارزش های انقلاب فدا کنیم و با آزادگی به شهادت برسیم. "