پس از کوروش، پناهی و شریعتی، نوبت به فرخزاد رسید؟

به گزارش پارس به نقل ازتابناک، یکی از حربه هایی که در چند سال پیش، تلاش بی وقفه ای از سوی برخی گروه های خرد اجتماعی به قصد بهره برداری از شخصیت های تاریخی یا معاصر برای انتقال پیام هایشان بارها به کار گرفته شده، سوءاستفاده از نام برخی بزرگانی است که از این عالم خاکی پر کشیده اند؛ اما آیا این رویداد در بلندمدت به اعتبار گفتاوردهای تاریخی آسیب جدی وارد نخواهد ساخت؟

با جست و جوی ساده در اینترنت، شما به صد ها صفحه گفتار ها، پند ها، فرامین، نصایح و مشی کوروش دوم (یکی از مهم ترین شاهان سلسله هخامنشی است) دست می یابید. بی گمان در این که در دوران هخامنشیان و به ویژه دوره کوروش دوم، دستاوردهای تاریخی و تمدنی مهمی که به تکامل زندگی بشر کمک ویژه ای کرد، به وجود آمد، شکی نیست؛ اما اگر همه کتیبه های متعلق به آن دوران را که به خط میخی به نگارش درآمده ترجمه کرد، بعید است ۱۰ درصد اطلاعاتی که امروز درباره پند و اندرزهای کوروش مطرح می شده، به دست آید.

و مسأله هنگامی جالب می شود که بسیاری از این گفتاورد ها، بدون سند بوده و تنها از این وب سایت در آن وب سایت نقل شده و این چرخش نقل خبر در شبکه های اجتماعی نیز به صورت کور و بدون اندک مطالعه ای انجام گرفته تا هم اکنون شاهد انتساب جملاتی به این شاه ایران باستان باشیم که اساسا دغدغه آن دوران نمی توانسته باشد و شبیه دغدغه های فلاسفه پست مدرن است؛ به عبارت روشن تر این جملات به احتمال فراوان برای نویسندگانی است که برای فراگیری جملاتشان، آن ها را منتسب به کتیبه های هخامنشی و کوروش کرده اند.

البته دایره این رویکرد تنها به چهره های تاریخ نظیر کوروش محدوده نمی شود و در مورد برخی چهره های معاصر نیز شاهد آن بوده ایم. در دوره ای با دکتر علی شریعتی چنین کردند که منجر به شکل گیری صفحاتی برای به طنز کشیدن این اتفاق بود و کاراکتری تخیلی به نا م « دکتر ولی شریعتی» برای این طنز ها خلق شد که البته در این زمینه آنقدر مایه های طنز گسترش یافت و به سیل پیامک با محتوای طنز درباره سخنان دکتر شریعتی همراه شد که این بار در نقد واکنش های طنز، شاهد واکنش هایی تازه ای بودیم.

همین اتفاق درباره حسین پناهی بازیگر درگذشته سینما نیز رخ داده و حجم جملات عرفانی که به او نسبت داده می شود، با دکتر شریعتی رقابتی سالم دارد که در نوع خود جالب است که البته این موضوع نیز به نبود مجموعه نوشتارهای مشخص از او باز می گردد که انتساب هر جمله ای را با او آسان می سازد و البته اگر اندکی در فضای مجازی جست و جو کنید، از این شخصیت ها بسیار می یابید که تازه ترین آن ها فروغ فرخزاد و برادرش است که نامه ای به وی منتسب شده که در نوع خود به عدم اندیشه حداقلی این اشخاص باز می گردد.

در بخشی از ین نامه ساختگی که ظاهراً خطابش به یک زن بدکاره در نظر گرفته شده، آمده است: « ز خودت پرسیدی چرا اگر در سرزمین من و تو، زنی زنانگی اش را بفروشد که نان در بیارد رگ غیرت اربابان بیرون می زند! اما اگر همان زن کلیه اش را بفروشد تا نانی بخرد و یا شوهر زندانی اش آزادشود این « ایثار» است! مگر هردو از یک تن نیست؟ مگر هر دو جسم فروشی نیست؟ تن در برابر نان ننگ است… » که در نوع خود جالب توجه است چرا که سوای قلم این نوشتار که شبیه قلم هیچ کدام از فرخ زاد ها نیست، دارای یک گاف بزرگ است.

فروغ فرخزاد در سال ۱۳۴۵ درگذشت و نخستین پیوند کلیه در ایران در سال ۱۳۴۷ در دانشگاه شیراز از یک دهندۀ زنده غریبه و نخستین پیوند از جسد هار سال پس از آن انجام شد و بنابراین فروغ نمی توانسته درباره واقعه ای بنویسد که در دوره اش به وقوع نپیوسته و برادرش نیز که سال ۱۳۷۱ مرد، نمی توانسته چنین نامه ای نوشته باشد، چرا که در دهه هفتاد نیز تعداد پیوند کلی عدد بزرگی نبوده و تقریباً از سال ۷۲ بود که سیل پیوند ها به راه افتاد و پیوند کبد، قلب و ریه نیز انجام پذیرفت و بنابراین در آن پیوندهای محدود، فروش کلاً بسیار محدود تر بوده و در اجتماع مطرح نبود که شخصی در آلمان متوجهش شود و درباره اش بنویسد و این معضل نهایتاً مربوط به ۲۰ سال اخیر است.

همه این موارد گفته شد تا به این جمع بندی مشخص برسیم که تلاش عده ای که خود را بسیار وطن پرست و روشنفکر می دانند برای سوءاستفاده از نام اشخاص درگذشته برای جا زدن جملاتشان تا چه میزان می تواند به شخص مورد نظر آسیب برساند و این شیوه که شبیه به کارکرد اشخاص پان ایرانی یا به قول طنازان هوخشتره ها (با وام گرفتن از نام « هوخشتره» یکی از پادشاهان ماد برای تلویح به کاسه داغ تر از آش بودن این اشخاص) است، اصلاح شود؛ هرچند امیدی به گذشتن این اشخاص از این ماجرا نیست، چرا که برای این گروه اشخاص، به این بزرگان تنها به چشم وسیله نگاه می کنند و شواهد نشان می دهد بسیاری شان اساساً به این چهره ها اعتقادی ندارند.