ماجرای کارت" شهید منفرد نیاکی" چه بود؟

به گزارش پارس به نقل از باشگاه خبرنگاران، مسعود منفرد نیاکی متولد ۱۳۰۸ معروف به امیر سرلشکر منفرد نیاکی جانشین رئیس اداره سوم (عملیات) ارتش جمهوری اسلامی ایران و فرمانده لشکر ۹۲ زرهی در زمان جنگ ایران و عراق بود. او در سال ۱۳۳۱ وارد دانشکده افسری شد و در سال ۱۳۵۵ به درجه سرهنگی رسید و در زمان جنگ ایران و عراق در عملیات های مهمی همچون طریق القدس، فتح المبین، بیت المقدس، تنک چزابه، والفجر و رمضان در مسئولیت های فرماندهی حضور داشته و بعد از شهید سپهبد صیاد شیرازی، نقش پر رنگی در ارتش ایران ایفا کرد؛ به همین خاطر باشگاه خبرنگاران برای حفظ یاد و خاطره آن شهید والامقام گوشه هایی از خاطرات این شهید را منتشر می کند.

خاطرات از زبان همسر شهید:

به دور از بدقولی

همه، برنامه خودشان را با ایشان تنظیم می کردند مثلا اگر قرار بود ساعت ۸ جایی باشند، رأس ساعت آنجا بودند.

تا زمان شهادت، کسی از ایشان بدقولی و خلف وعده ندیده بود همواره به من تأکید داشت که انسان باید برای حرف خودش خیلی ارزش قائل باشد تا دیگران هم برای حرفش ارزش قائل شوند. (سرکار خانم صفربگلو)

پاداش خوب جنگیدن

به مال دنیا بی اعتنا بود. گاهی برخی از فامیل به من می گفتند، بابا! همسرت فرمانده بزرگی است و حتما پول فراوانی هم دریافت می کند، آن وقت شما در زندگی ترقی نمی کنید و همان پیکان مدل پایین را دارید.

بعد از شهادت ایشان، متوجه شدیم تمام مبالغی را که به عنوان فوق العاده دریافت می کرده یا به سربازان شهرستانی به عنوان پاداش خوب جنگیدن می داده یا برای گرفتن عکس از مناطق جنگی هزینه می کرده است به طوری که الآن شاید بالغ بر هزار قطعه عکس از مناطق جنگی از ایشان به یادگار مانده است.

مجذوب امام (ره)

علاقه زیادی به حضرت امام (ره) داشتند و بارها توفیق پیدا کردند، خدمت ایشان برسند. معمولا بعد از پیروزی در هر عملیات مهم خدمت امام (ره) می رسیدند.

پس از دیدار هم به طور مفصل برایم از ایشان می گفت. از چهره نورانی و جذاب ایشان و از قلب رئوف و احترام و اعتمادی که به ارتش داشتند، سرهنگ همه این ها را از افتخارات این مملکت می دانست و می گفت: وجود امام (ره) برکتی است که خداوند به ما عطا کرده است.

فرزندان سربازم

مهمترین حادثه تلخی که در زندگی مشترک ما اتفاق افتاد، فوت دختر عزیزمان بود، درست زمانی که ایشان در جنگ بود درحالی که عاطفه پدری حکم می کرد در کنار دخترش باشد، وقتی به او تلگراف زدیم و خبر فوت او را دادیم، ایشان در جواب تلگراف من، تلگرافی به این مضمون فرستاد: همسر عزیزم! آن فرزندم کسانی را دارد که در کنارش باشند ولی من نمی توانم در این بحبوحه جنگ، فرزندان سرباز خود را تنها بگذارم.

ابقاء در ارتش

سال ۱۳۶۱ ایشان بازنشسته شد، ولی بسیار پیگیری کرد تا در ارتش بماند؛ به همین خاطر به آیت الله خامنه ای که آن زمان رئیس جمهور بودند، نامه ای نوشت که با ماندن ایشان موافقت نمایند.

حضرت آقا هم در جواب نامه ایشان مرقوم داشتند: شایستگی خدمت ممتد وی در جبهه های نبرد مورد توجه قرار گیرد و بدین ترتیب در ارتش ماند و سه سال بعد به شهادت رسید.

خبر شهادت

هر زمانی که به تهران می آمد به من می گفت: ممکن است این دفعه آخری باشد که برمی گردم.

من هم همیشه خود را برای شنیدن خبر شهادت او آماده کرده بودم البته با حرف های او متأثر می شدم و می گفتم: از این حرفها نزن.

ولی ایشان می گفت: اگر بدانی چه جوان های رعنا قامتی شب عملیات غسل شهادت می کنند و عاشقانه به سوی خدا پرواز می نمایند، این گونه متأثر نمی شدی.

حکایت آن کارت

همیشه کارتی در جیبش بود که روی آن نوشته شده بود: اگر زمانی در حین خدمت جانم را از دست دادم و قرار شد ارتش مرا به خاک بسپارد، هر جا که برای ارتش راحت تر و ارزان تر است مرا خاک نماید.

توکل به خدا

زمانی ایشان در شهرستان اردبیل که زمستان های سرد و کولاک های شدیدش، خصوصا منطقه گردنه حیران آن معروف است، فرماندهی پادگان را برعهده داشت در آن جا مناطقی بود که با کوچکترین بارش برف و کولاک راه های مواصلاتی اش به اردبیل بسته می شود.

به مجرد شنیدن خبر مسدود شدن راه ها و به احتمال این که شاید کسانی در بین راه دچار بهمن شده و گیر افتاده باشند، شخصا با اتومبیل های سنگین ارتشی پر از آذوقه، به طرف گردنه حیران حرکت می کرد و کمک به آنها را جزو وظایف انسانی خود می دانست.

گاهی که من به خطرات احتمالی این کار اشاره می کردم، می گفت: به خدا توکل کن، مگر این بندگان خدا که در جاده می مانند، خانواده ندارند؟ فکرش را نمی کنی که شاید خانواده هایشان چشم انتظار باشند؟

شرافت

در رژیم سابق که ایشان در سرپل زهاب معاون تیپ بود، می توانست از خانه سازمانی فرماندهی استفاده کند ولی برای این که خود را وابسته و مدیون فرمانده نکند و بتواند حق را بر زبان جاری کند، قبول نمی کرد همین موقع به او گفتم: مسعود! برای چه ما باید مستأجر باشیم، مگر این خانه سازمان فرماندهی به تو تعلق نمی گیرد؟

ایشان گفت: چرا! اتفاقا این خانه خالی است ولی چون فرمانده تیپ آدم سالم و صالحی نیست؛ ما باید از همه نظر، حداقل ارتباط را با او داشته باشیم.

معمولا افسران آن زمان سعی داشتند خودشان را به فرمانده نزدیک کنند؛ ولی مسعود هیچ گاه وجدان و شرافت خود را با این مسائل معامله نمی کرد و حاضر به تملق گویی نمی شد، و اگر می فهمید فرمانده ای کم کاری و خلاف می کند در مقابلش می ایستاد.