به گزارش پارس به نقل از پایگاه اطلاع رسانی بعثه مقام معظم رهبری، پاسخ سوال این است که تکریم کریمان و تجلیل از صاحبان جلالت، همیشه و در همه جا پسندیده است؛ چنان که برای پیامبر (ص) و فرزندان معصومش (ع) بالاترین تکریم ها و تجلیل ها بایسته به نظر می رسد، لکن برخاستن و در حالت قیام « دست بر سر نهادن» تواضع و احترامی است که هنگام شنیدن نام هیچ کسی جز « قائم آل محمّد (ص) » به صورت سیره و سنت در نیامده است.

امام رضا (ع) را در خراسان می دیدند که در موقع ذکر نام « قائم» بر می خیزد و دست بر سر می نهد و می فرماید: « خدایا فرجش را تعجیل فرما و قیامش را آسان گردان۱» .

از امام صادق (ع) پرسیدند: سبب برخاستن به خاطر ذکر لفظ « قائم» -از القاب امام حجّت (عج) - چیست؟

فرمود: زیرا او را غیبتی طولانی است و او را شدت مهربانی خود نسبت به دوستانش، هر کس را که به این لقب از او یاد می کند به دیده عنایت می نگرد، زیرا این لقب یادآور حکومت او و برانگیزاننده حسرت غربت اوست، به خاطر بزرگداشت اوست که باید بنده خاضع و فروتن، هنگامی که مولای گرامی او با دیدگان شریفش به او نگاه می کند، برخیزد و احترام کند و تعجیل فرج او را از خدای تعالی بخواهد۲" .

بی تردید این برخاستن که به فرمایش امام صادق (ع) یادآور قیام و حکومت حضرت مهدی (عج) است، تنها به انگیزه احترام صورت نمی گیرد، بلکه دلالتی بر آمادگی شیعه منتظر، برای قیام و همراهی با مولای خویش نیز دارد.

پیام این « قیام» ؛ هم احترام به « قائم» است، هم همسویی با آرمان های بزرگ قیام جهانی او. پیام این قیام؛ هم واکنش در مقابل نگاه مهرآمیز « مولای غایب» است، هم بیعتی برای همراهی با او در روز ظهور.

پیام این قیام؛ هم اکرام قیام قائم است و هم اعلام آمادگی برای قیام و شاید چون چنین است ذاکر این نام، شایستگی نگاه لطف و نظر عنایت مولایش را پیدا می کند، « یَنظُرُ اِلی کُلِّ مَنْ یَذْکُرُهُ بِهذَا اللَّقَبِ الْمُشْعِرِ بِدولَتِهِ۳" .

منبع روایات:

۱- منتخب الاثر، آیت الله صافی، ص۵۰۶.

۲- مدرک پیشین، همان صفحه.

۳-همان مدرک.