عزت اتفاقی نیست

احسان حجتی - هیچ‌چیز در این دنیا اتفاقی نیست. موفقیت، احترام، پیروزی و حتی شکست. در واقع اگر به شکست طور دیگری نگاه کنیم، می‌توانیم شکست را تلاش‌هایی هایی ببینیم که نکردیم، بی‌خوابی‌هایی که نکشیدیم، زمین خوردن‌هایی که نداشتیم. ادیسون برای اختراع لامپ، 999 بار شکست خورد و بار هزارم به موفقیت رسید. پس شکست هم اتفاقی نیست.

در کنار این‌ها، عزت و احترام هم اتفاقی نیست. هفته اول رقابت‌های جام ملت‌های والیبال جهان در چین، بازی ایران و لهستان با حاشیه‌هایی همراه بود. در انتهای این دیدار که با پیروزی ایران همراه بود، کوبیاک بازیکن تیم لهستان که باخت تیمش را تاب نیاورد، دست به جنجال زد و کار به درگیری لفظی و فیزیکی رسید. پس از پایان بازی نیز با انتشار پیامی در فضای مجازی، مردم ایران را مورد حمله قرار داد و با الفاظی ناشایست مردم ایران را وحشی، بی‌فرهنگ و ... خواند که البته بعد از مدتی اقدام به حذف آن کرد. ولی آن رفتار و آن سخنان از چشم همه پنهان نماند.

اما اولین اقدام جدی را فدراسیون والیبال لهستان نشان داد. تنبیه انضباطی و عذرخواهی از رفتار کوبیاک. ماجرا به اینجا ختم نشد و فدراسیون جهانی والیبال با حکمی، علاوه بر محرومیت 6 جلسه‌ای بازیکن لهستان، از تیم والیبال لهستان خواست تا در دیدار آینده خود با تیم ایران که در خاک ایران برگزار می‌شود، طی یک بیانیه رسمی، عذرخواهی خود را از مردم ایران اعلام دارند.

عصر روز شنبه، وقتی در شهر ارومیه، ایران پذیرای تیم ملی والیبال لهستان بود، قبل از شروع بازی، بیانیه رسمی فدراسیون والیبال لهستان خوانده شد.

شاید این موضوع برای خیلی از ما مردم ایران که امروز دنیا را تجربه می‌کنیم، چیز عجیبی نباشد. البته که ما از این توهین‌ها به ملت ایران کم نداریم. بعضی‌ها با کاری جز این ندارند، بعضی‌ها هم فرهنگشان این‌طور اقتضا می‌کند که خود را برتر بدانند.

ولی شاید بزرگ‌ترهای ما و نسل‌های قدیمی‌تر، خاطراتی متفاوت داشته باشند. خاطراتی از دورانی که در کشور خودشان از عدالت ملی خبری نبود. روزگاری که اگر با یک ایرانی سانحه رانندگی داشتند، می‌توانستند شکایت کنند ولی اگر طرف مقابل، یک آمریکایی بود، هیچ حقی برای شکایت نداشتند. روزگاری که توهین‌ها در خیابان، کوچه و در جریان زندگی عادی مردم بود، نه در میدان مسابقه ورزشی. روزگاری که کسی به خاطر عصبانیت از باخت، ایرانیان را وحشی نمی‌خواند؛ بلکه در بدو ماجرا و به‌صورت پیش‌فرض ایرانی‌ها برایشان وحشی بودند.

باید به این نسل قدیم حق داد که خواندن بیانیه فدراسیون والیبال لهستان برایشان عادی نباشد. برایشان معمولی نباشد. برایشان جدید باشد.

شاید این نسل بتوانند تغییر را حس کنند. چیزی که ما حس نمی‌کنیم. ببینند، چیزی که ما نمی‌بینیم. من و هم‌نسل‌های من احتمالاً هیچ‌چیز از آن دوران ندانیم. شاید کسی بیاید و بگوید این مهملات که می‌بافید، فقط زاییده ذهن خیال‌پرداز شما باشد. شاید هم کسی بیاید و بگوید ما خود زخم‌خورده آن دورانیم. به قول معروف، گذشته‌ها گذشته است. ولی آنچه از این به‌اصطلاح افسانه (به عقیده برخی) دستگیرمان می‌شود، این است که ما از روزگاری که کسانی به خود اجازه می‌دهند ما را وحشی بنامند و قصر در بروند، رسیده‌ایم به دورانی که توهین یک بازیکن که آن هم شاید فشار عصبانیت از باخت، او را وادار به این گفتار کرده باشد، امروز با عذرخواهی از ملت ایران همراه می‌شود.

شاید ما درک نکنیم. شاید ما هیچ‌وقت درک نکنیم. ولی این را می‌شود درک کرد. تیم ملی والیبال ایران، صدر نشین لیگ والیبال ملت‌های جهان قرار دارد. یعنی بالاتر از برزیل، فرانسه، ایتالیا، روسیه، صربستان، لهستان، کانادا، آمریکا، کوبا، آلمان و حتی کره جنوبی و ژاپنی که یک روز آرزو داشتیم یکدست را از آن‌ها ببریم.

همه‌چیز با تلاش می‌شود. همان‌طور که ادیسون گفت: شاید برای 1 بار پیروزی باید 999 بار شکست خورد ولی پیروزی به دست آوردنی است. احترام به دست آوردنی است و عزت نیز به دست آوردنی است.