همه وزرای بهداشت تاریخ انقلاب

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از وزارتخانه هایی است که علاوه بر مدیریت و نظارت بر مراکز بهداشتی درمانی کشور، مدیریت دانشگاه های علوم پزشکی را نیز بر عهده دارد. این وزارتخانه از ابتدای انقلاب تا چندی پس از آن وزارت بهداری و بهزیستی نام داشت. در سال ۱۳۵۸ با تشکیل سازمان بهزیستی، عنوان بهزیستی از آن حذف شد و در سال ۱۳۶۴ به دنبال تصویب قانون وزارت بهداری به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تغییر کرد و شرح وظایف مفصلی نیز برای آن در نظر گرفته شد.

با تصویب این قانون و تشکیل وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت بهداری و بهزیستی منحل شد و تمام وظایف، اختیارات، امکانات، کارکنان، دارایی ها، اعتبارات و تعهدات وزارت بهداری و بهزیستی و سازمان های وابسته به آن و همچنین آن قسمت از وظایف، اختیارات، امکانات، کارکنان، دارایی ها، اعتبارات و تعهدات وزارت فرهنگ و آموزش عالی در زمینه بهداشت، درمان، آموزش و پژوهش پزشکی به وزارتخانه جدید یعنی" وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی" منتقل شد.

تدوین و ارائه سیاست ها، تعیین خط مشی ها و برنامه ریزی برای فعالیت های مربوط به تربیت نیروی انسانی گروه پزشکی، پژوهشی خدمات بهداشتی، درمانی، دارویی و… و همچنین تامین بهداشت عمومی و ارتقای سطح آن از طریق اجرای برنامه های بهداشتی و همچنین ایجاد نظم هماهنگ بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و گسترش شبکه تلفیقی بهداشت و درمان و… از جمله وظایف اساسی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نظر گرفته شد.

در مجموع وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با هدف فراهم آوردن موجبات تامین بهداشت و درمان کلیه افراد کشور از طریق گسترش خدمات بهداشتی، درمانی و آموزشی تشکیل شد.

نام و تصویر ۱۲ وزیر از ابتدای انقلاب اسلامی تا کنون بر اتاق جلسات دفتر وزیر در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قاب شده است؛ وزرایی با تخصص های مختلف که البته هر یک از آنها اقداماتی را در کارنامه فعالیت بیش از سی ساله وزارتخانه مذکور ثبت کرده اند.

دکتر کاظم سامی نخستین فردی بود که به وزارت بهداری آن زمان راه یافت و بر صندلی وزارت تکیه زد. وی تخصص روانپزشکی داشت و از بهمن ماه ۱۳۵۷ تا آبان ماه سال بعد مسوولیت وزارت بهداری را بر عهده داشت.

دکتر موسی زرگر، جراح عمومی دومین وزیری بود که به وزارت بهداشت راه یافت. وی پس از پایان دوره دکتر سامی تا تیر ماه ۵۹ در وزارتخانه مربوطه فعالیت داشت.

دکتر هادی منافی جراح عمومی نیز سومین وزیری بود که وزارت بهداری آن زمان بر خود دید. دوران مسوولیت وی دراین وزارتخانه به آذر ماه ۱۳۵۹ تا مرداد ماه ۱۳۶۳ محدود می شود.

دکتر سید علیرضا مرندی چهارمین وزیر بهداشت پس از پیروزی انقلاب و تنها وزیری بود که دو دوره سکاندار وزارت بهداشت بود. دور اول وزارت مرندی از مرداد ماه ۱۳۶۳ تا شهریور ماه ۱۳۶۸ بود و دوره دوم وی نیز مربوط می شود به مرداد ماه ۱۳۷۲ تا شهریور ماه ۱۳۷۶. مرندی، همان وزیری است که لایحه قانون تنظیم خانواده را با شعار « دو بچه کافی است» تهیه کرد و به تصویب مجلس رساند.

دکتر ایرج فاضل، فوق تخصص جراحی عروق پنجمین و البته نخستین وزیر بهداشت دولت اول اکبر هاشمی رفسنجانی بود که توسط مجلس سوم استیضاح و برکنار شد. وی پس از مرندی به وزارت بهداشت راه یافت و تا مرداد ماه ۱۳۷۲ در وزارت بهداشت ماند.

پس از برکناری فاضل، دکتر رضا ملک زاده جایگزین وی شد. وی فوق تخصص گوارش و کبد داشت و از ۲۳ دی ماه ۱۳۶۹ تا مرداد ماه ۱۳۷۲ در وزارت بهداشت فعالیت کرد.

پس از ملک زاده، علیرضا مرندی بار دیگر به وزارت بهداشت راه می یابد و دومین دوره وزارت وی از مرداد ماه ۱۳۷۲ تا شهریور ماه ۱۳۷۶ بود.

دکتر محمد فرهادی نیز پس از علیرضا مرندی به وزارت بهداشت راه یافت. وی متخصص گوش، حلق و بینی بود و از شهریور ماه ۷۶ تا شهریور ماه ۱۳۸۰ در وزارت بهداشت ماند.

نهمین و تنها وزیری که نام وی نیز با وزارتش سنخیت داشت کسی نبود جز دکتر مسعود پزشکیان. پزشکیان از شهریور ماه ۱۳۸۰ تا شهریور ماه ۱۳۸۴ در وزارت مربوطه فعالیت داشت. وی آخرین وزیر بهداشت در دولت اصلاحات بود و فوق تخصص قلب و عروق است.

همزمان با روی کار آمدن دولت نهم، کامران باقری لنکرانی، فوق تخصص گوارش و کبد به عنوان وزیر پیشنهادی دولت به مجلس معرفی شد و با کسب رای اعتماد نمایندگان، به وزارت بهداشت راه یافت. دوره وزارت وی به شهریور ماه ۱۳۸۴ تا شهریور ماه ۱۳۸۸ مربوط می شود. تصمیم رییس دولت دهم برای استفاده از زنان در کابینه مقدمات خداحافظی لنکرانی از وزارت بهداشت را فراهم کرد. البته با داغ شدن بحث انتخابات یازدهم ریاست جمهوری از اواسط سال گذشته، گمانه زنی هایی برای حضور لنکرانی در عرصه رقابت انتخابات یازدهم مطرح شد و نهایتا وی با حضور در ستاد انتخابات وزارت کشور و ثبت نام، پا به عرصه رقابت گذاشت؛ رقابتی که چندان دوام نیاورد و نهایتا لنکرانی به نفع سعید جلیلی کنار رفت.

با خداحافظی لنکرانی از وزارت بهداشت، دکتر مرضیه وحید دستجردی به عنوان نخستین وزیر زن کابینه در دولت دهم به مجلس معرفی شد و پس از ارائه برنامه های خود در مجلس شورای اسلامی، توانست با رای اعتماد نمایندگان خانه ملت به وزارت بهداشت راه یابد. وی متخصص زنان و زایمان است که البته دومین وزیر بهداشت برکنار شده در طول سال های پس از انقلاب نیز به شمار می رود. دوران فعالیت دستجردی به شهریور ماه ۱۳۸۸ تا دی ماه ۱۳۹۱ محدود می شود، دستجردی را می توان وزیر پزشک خانواده نیز نامید، او در برنامه هایش همواره تاکید داشت که چراغ پزشک خانواده را در تمام استان ها روشن کند.

به دنبال حواشی ایجاد شده در ماه های پایانی دولت دهم در وزارت بهداشت و اختلاف نظر خانم وزیر با رییس دولت که نهایتا به برکناری وی منجر شد، این متخصص زنان سکان وزارت بهداشت را به محمد حسن طریقت منفرد چشم پزشک داد و به این ترتیب بود که طریقت در ماه های پایانی فعالیت دولت دهم به مجلس معرفی و به هر ترتیب موفق شد بر مسند وزارت بهداشت تکیه زند. وی از دی ماه سال گذشته تاکنون در وزارت بهداشت فعالیت دارد.

اکنون نیز با مشخص شدن تکلیف انتخابات یازدهم ریاست جمهوری و در شرایطی که تنها کمتر از ۳ ماه به عمر فعالیت دولت دهم باقی است، گمانه زنی ها برای چیدمان کابینه دکتر حسن روحانی، رییس جمهور منتخب ملت آغاز شده است؛ رییس جمهوری که شعارش در حوزه سلامت را « تحقق عدالت در سلامت» و « گسترش بیمه های دولتی و غیردولتی» انتخاب کرد. در این میان، ملک زاده که در دوران انتخابات به عنوان نماینده روحانی به تبیین برنامه های حوزه سلامت می پرداخت، می تواند یکی از گزینه ها برای تصد گری وزارت بهداشت باشد.

در عین حال می توان از منظر دیگر نیز به این مهم پرداخت که آیا روحانی نیز طبق روال دولت های گذشته سکان وزارت بهداشت را به یک « پزشک» می سپارد یا آنکه به گزینه های دیگری در زیرشاخه های علوم پزشکی نیز نیم نگاهی خواهد داشت؟