ضربه مهلک جشنواره‌ی نمایش‌نامه‌نویسی بر پیکره‌ی تئاتر

به گزارش پارس ، این نمایش نامه نویس که با همراهی نادر برهانی مرند به عنوان نمایندگان خانه تئاتر در شورای داوری جشنواره نمایش نامه نویسی حضور داشته است در گفتگو با ایسنا، تاکید کرد: ما به عنوان هیات داوران جشنواره همچنان بر رأی مان تاکید داریم و اصرار داریم جایزه ی اول باید به برگزیده ی واقعی اهدا شود.

وی با اشاره به پیگیری های فراوان برای حل حاشیه های اختتامیه این جشنواره گفت: فکر می کردم قضیه اختتامیه حل شده است اما گویا پیگیری ها و اصرارهای ما همچنان بی نتیجه مانده است.

این هنرمند تئاتر ادامه داد: با اینکه در مراسم اختتامیه نبودیم اما شنیدیم نام نمایش نامه ای که ما به عنوان اثر برتر انتخاب کرده ایم، برده نشده است در حالیکه اولین و مهم ترین انتظار ما به عنوان داوران جشنواره، عنوان شدن نام نمایش نامه نویس برتر در مراسم اختتامیه بود به همین دلیل، بلافاصله این موضوع را به اطلاع دبیرجشنواره رساندیم و از همان آغاز اصرار داشتیم تا این مسئله حل شود و دبیر جشنواره هم قول پیگیری موضوع را داده بود.

این هنرمند تئاتر افزود: از سوی دیگر، کانون نمایش نامه نویسان که من و نادر برهانی مرند نماینده اش بودیم، نیز اصرار دارد که این قضیه حل شود و حقوق حقه ی برگزیده به او برگردانده شود و در تمام این مدت، دبیر جشنواره قول داد مسئله فیصله یابد.

نریمانی خاطرنشان کرد: من و نادر برهانی مرند و یکی دو داور دیگر به این نتیجه رسیدیم این قضیه توسط برگزارکنندگان جشنواره حل شود. از آنجا که کانون نمایش نامه نویسان خانه تئاتر، من و برهانی مرند را به این جشنواره معرفی کرد و از ما خواست داوری آن را بپذیریم، بنابراین از ما به عنوان نمایندگان صنف انتظار می رفت در وهله ی اول حقوق اصلی صنف نمایش نامه نویس را مورد توجه قرار دهیم.

او با تاکید بر ضرورت احقاق حقوق مادی و معنوی میلاد حسینی نویسنده نمایشنامه « مگافونیا» که به عنوان نمایَشنامه برتر از سوی هیات داوران انتخاب شده بود، متذکر شد: در اینجا فقط بحث جایزه مطرح نیست بلکه حق معنوی نمایش نامه نویس هم مهم است. نمی دانم در مراسم اختتامیه به چه علتی نام نویسنده ی برتر اعلام نشد. به دلیل ضوابط آیین نامه بود یا دخالت مسئولان بالادست، به هر حال این اتفاق نیفتاد و حق برگزیده ضایع شد.

کوروش نریمانی یادآور شد: همه این مسایل باعث شد، بلافاصله بعد از اعلام نتایج به شدت پیگیر ماجرا شویم و ظاهرا این ماجرا به نشست دبیر جشنواره با خبرنگاران تئاتر ختم شد اما متاسفانه این نشست هم به نتیجه ای نرسید.

نویسنده نمایش نامه های « والس مرده شوران» و « شبهای آوینیون» در ادامه با اشاره به قوانین و ضوابط برگزاری جشنواره نمایش نامه نویسی تصریح کرد: صرف نظر از موضوع داوری، نظر شخصی من به عنوان یک نمایش نامه نویس، این است ایجاد محدودیت برای نمایش نامه هایی که قبلا در جشنواره ای شرکت کرده یا اجرای عمومی داشته اند، درست نیست به این معنا که صرف اجرای عمومی یک نمایش نامه، دلیل درستی نیست تا آن اثر از گردونه ی رقابت خارج شود.

نریمانی تاکید کرد: یک نمایش نامه حق دارد در طول عمرش بارها اجرا شود و چه بهتر که یک متن مدام به صحنه برود تا نویسنده اش آن را در رویارویی با مخاطبان پربارتر کند. شاید اگر یک متن در جشنواره های دیگر برگزیده شده باشد، این محدودیت تا حدودی منطقی به نظر برسد ولی اجرای عمومی، دلیل خوبی برای محدودکردن یک نمایش نامه و خارج کردن آن از عرصه رقابت نیست.

او با اشاره به این نکته که گفته می شود برخی دیگر از نمایش نامه های تقدیر شده نیز قبلا اجرا شده اند، گفت: با توجه به اینکه گفته می شود دیگر نمایش نامه های تقدیر شده هم قبلا اجرای عمومی داشته اند که از نظر ما هیچ ایرادی ندارد به هر حال نمایش نامه ی « مگافونیا» نوشته ی میلاد حسینی از نظر ما متن برگزیده است و مایه ی تاسف است حرکتی که قرار است در جهت حمایت از حقوق معنوی نمایش نامه نویسان باشد، اینگونه بر پیکره ی نمایش نامه نویسی ضربه وارد می کند.

کوروش نریمانی در ادامه ی این گفتگو در ارزیابی عملکرد یک ساله ی بنیاد ادبیات نمایشی به ایسنا توضیح داد: در جریان عملکرد یک ساله ی این بنیاد نیستم، اصولا ما به پیشنهاد کانون نمایش نامه نویسان برای پذیرش داوری جشنواره ی نمایش نامه نویسی به این جشنواره و بنیاد معرفی شدیم. نظر شخصی من بر این است که هر گونه جشنواره و فستیوال در مورد هر یک از بخش های تخصصی تئاتر و سینما بهتر است، به صنف مربوط واگذار شود.

نویسنده و کارگردان نمایش« شوایک» با اظهار تاسف از دولتی بودن تئاتر در ایران، ابراز عقیده کرد: ضربه ی مهلکی که به پیکره ی تئاتر ما وارد می شود، ناشی از دولتی بودن کامل آن است چرا که با هر تغییر مدیریت و دولتی همواره وضعیت تئاتر متلاطم بوده است. از جمله همین دوره ی اخیر که دوره ی تاریکی برای تئاتر ما بود. مشکلاتی مانند نوعی لجبازی مدیران تئاتر با نمایش نامه نویسان و کارگردانان مطرح تئاتر کشور، سهم خواهی بخش دولتی از وجهه ی هنرمندان و… به تئاتر ضربه زد و باعث دل زدگی و بی انگیزگی بهترین هنرمندان تئاتر کشور شد بنابراین ترجیحا بهتر است همه چیز به اصناف واگذار و دولت تنها در نقش یک حامی وارد گود شود.

وی در عین حال یادآور شد: هر چند اصناف هم عملکردشان عاری از عیب و ایراد نیست و انتقاداتی به آنها وارد است اما در چند سال اخیر موازی کاری ها ضربه ی بسیار به تئاتر زده است وهمچنان معتقدم معتبرترین جایی که می تواند به عنوان صنف از نمایش نامه نویسی حمایت کند، کانون نمایش نامه نویسان خانه ی تئاتر است.

کوروش نریمانی در بخش پایانی این گفتگو درباره ی عملکرد معاونت هنری در حوزه نمایش نامه نویسی با وجود تاکیدات فراوان بر اهمیت این مقوله به عنوان رکن اصلی تئاتر، گفت: پرسش من از وزارت ارشاد این است که آیا دردناک نیست که نمایش نامه نویسی مثل من پنج نمایش نامه در وزارت ارشاد داشته باشد که هیچ کدام از آن ها اجازه ی چاپ نگرفته باشند؟ ! درحالی که این نمایش نامه ها اتفاقا جایزه های متعدد دریافت کرده و هم زمان با اجرای شان مورد اقبال تماشاگران قرار گرفته اند؟ !

او اضافه کرد: در این سال ها نوعی درهم ریختگی و کج سلیقگی بر فضای چاپ و نشر نمایش نامه ها بویژه نمایش نامه های کمدی ایرانی، حاکم بوده که امیدوارم عمدی نبوده باشد. با همه اینها، این رویکرد ضربه مهلکی بر تئاتر ما زده است. یک بررسی ساده انجام دهیم و ببینیم در ۲۰ سال اخیر چند نمایش نامه ایرانی چاپ شده داشته ایم، تعدادش واقعا شرم آور است!