چرا پنگوئنها نمی‌توانند پرواز کنند؟

به گزارش پارس ، این موجودات پس از دستیابی به مهارتهای شیرجه با قدرت رانش بال که به آنها اجازه داده در اعماق زیاد به دنبال غذا بگردند، بجای هوا راه اقیانوس را انتخاب کردند. تکامل عدم قابلیت پروازدر پنگوئنها برای چندین دهه دانشمندان را سردرگم نگه داشته بود.
اما اکنون پژوهش جدید در مورد « ماهی گیرک ها» که شیوه شیرجه و شنای آنها بسیار شبیه به پنگوئنها بوده اما همچنان می توانند پرواز کنند، نشان داده که که بال پرندگان نمی تواند هم برای شنا و هم پرواز مورد استفاده قرار بگیرد.
دانشمندان کشف کردند که ماهی گیرکهای کوتس آیلند در شمال کانادا از انرژی کمتری نسبت به پرندگان دیگر در زمان شیرجه استفاده می کنند. اما نیرویی که برای پرواز نیاز داشتند، در بالاترین حد گزارش شده برای یک پرنده با قابلیت پرواز بود که ۳۱ برابر بزرگتر از نیروی صرف شده در زمان استراحت است.

ماهی گیرکها که از خانواده مرغان دریایی هستند، در سواحل قطبی به وفور دیده شده و در گروههای بزرگ و پر سر و صدا زندگی می کنند. پرنده ماده این گونه تنها یک تخم بر روی لبه های باریک صخره ها می گذارد.
این پرندگان به دنبال غذا شیرجه های کوتاه کم عمق در آب زده و می توانند تا عمق ۹۱.۵ متر برای دستیابی به ماهی برسند.
پنگوئنها می توانند تا عمق ۵۶۴ متر به دنبال ماهی، ماهی مرکب و سخت پوستان کوچک موسوم به کریلها شیرجه بزنند اما روی زمین عجیب بوده و برای حرکت از راه رفتن یا سر خوردن بر روی شکمهایشان استفاده می کنند. دیرینه شناسان با کشف تراکم استخوانهای پنگوئنها که در ۳۶ میلیون سال گذشته افزایش یافته، اثبات کرده اند که این پرندگان روزگاری پرواز می کردند.
این امر نشان می دهد که پنگوئنهای امروزی نسبت به اجداد خود بسیار سنگین تر شده اند. استخوان این موجودات قبلا توخالی بوده، به همان ترتیب که پرندگان امروزی با قابلیت پرواز از استخوانهای توخالی برخوردارند.
استخوان های توخالی سبک تر از استخوانهای متراکم بوده که کار پرواز را آسانتر می کند. پنگوئنها پس از تغییر مسیر جستجوی غذای خود از هوا به درون دریا به موجودات زمینی با استخوان متراکم تر تبدیل شدند.
این پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.
منبع: isna. ir