فانتزی یا رئال مسأله این است!

به گزارش پارس ، محمود برآبادی در گفت و گو با ایسنا، گفت: از آن جا که در فانتزی نویسی دست نویسنده از لحاظ مسائل و محدودیت هایی که عمدتا متوجه رئال نویسی است، بازتر است، بیش تر نویسندگان کودک و نوجوان در حال حاضر ترجیح می دهند به سمت نگارش این ژانر بروند.

او افزود: رئال نویسی اگر با کار هنرمندان و بهره گیری درست از تکنیک های داستان نویسی همراه نباشد، شبیه گزارش و خاطره نویسی خواهد شد؛ بنابراین کسانی که سراغ این ژانر ادبی می روند، باید نسبت به جامعه اشراف کامل داشته باشند تا بتوانند اثری جان دار با شخصیت های پرخون خلق کنند و این ها خود کار رئال نویسی را دشوار می کند.

این عضو هیأت مدیره انجمن نویسندگان کودک و نوجوان اظهار کرد: البته شاید دلیلی سومی هم در زمینه ی گرایش نویسندگان به سمت فانتزی نویسی وجود داشته باشد و آن چیزی نیست جز فزونی آثار ترجمه یی در این ژانر ادبی. در حال حاضر اغلب آثار ترجمه یی ما بویژه در حوزه ی رمان های نوجوان آثار فانتزی هستند که در چندین جلد منتشر شده اند و این خود بر گرایش نویسندگان فانتزی نویس ما در رونق این ژانر بی تأثیر نیست.

این مطالب در شرایطی عنوان شد که مجید عمیق، از کارشناسان باسابقه ی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بر این باور است که نویسندگان ایرانی در ژانرهای متفاوت دست به قلم اند؛ اما اگر بخواهیم برتری ژانرها را بررسی کنیم، باید بگوییم ادبیات طنز و آثار رئال اجتماعی عاطفی وجه غالب ادبیات کودک و نوجوان تألیفی ما را تشکیل می دهد.

این نویسنده و مترجم گفت: اغلب نویسندگان ما هنوز فاقد قدرت کافی برای خلق آثار فانتزی و علمی - تخیلی قوی برای جذب مخاطبان هستند و تجربه ی کافی را در خلق این ژانرها ندارند؛ بنابراین آثار آن ها در این دو حوزه عمدتا شعاری و به نوعی آبکی است.

او افزود: ادبیات علمی - تخیلی خاستگاه خود را از جهان غرب گرفته است و نویسندگان ما در خلق این آثار چاره ای جز الگوبرداری ندارند، مگر آن که در آینده سبک و سیاقی در کشور دنبال شود تا این افراد هم برای گفتن و نوشتن بتوانند قائم به ذات خود عمل کنند.

مجید عمیق تأکید کرد: اگرچه طنزنویسی یکی از وجوه غالب ادبیات کودک و نوجوان امروز ماست، اما باید اعتراف کرد که بیش از ۲۰ درصد از نویسندگان این حوزه توانایی خلق آثار ادبی در این ژانر را ندارند، چراکه بحث طنز و طنزنویسی تا مدت ها در جامعه ی ما تعریف نشده بود و اغلب آثار طنز را با نوعی هجونویسی اشتباه می گرفتند.

این کارشناس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان افزود: شاید هم نقدناپذیری ما سبب شده است تا اهل طنز طی تاریخ ایران نتوانند از تمام پتانسیل های خود به نحو احسن استفاده کنند. به هر حال آن چه مسلم است، با توجه به نوپایی این ژانر ادبی در حوزه ی ادبیات کودک و نوجوان معاصر باید منتظر آینده و چشم اندازهای آن بود.