پاشنه آشیل سریال‌های تاریخی

به گزارش پارس ، به نقل ازهمشهری، برخی از شخصیت هایی که اخیرا هم زیاد سروکله شان در شبکه های ماهواره ای دیده می شوند، واقعی و برخی هم غیرواقعی هستند. آن شخصیت هایی که واقعی هستند، چنان هنرمندانه به آنها بال و پر داده اند که جذاب و به یادماندنی شده اند و آن شخصیت هایی که غیرواقعی هستند چنان به آنها پرداخته شده که از هر شخصیت واقعی زنده تر به نظر می رسند. چه شده است که سریال های تاریخی ایران در این چندسال اخیر نتوانسته شخصیت به یادماندنی درحد رضاخوشنویس، قطام، رئیسعلی دلواری و شعبان استخوانی بسازد که پس از گذشت سال ها هنوز برای مخاطبان به یادماندنی و جذاب باشد؟ بی تردید برای حل این مسئله باید به سراغ شخصیت پردازی و فیلمنامه نویسی سریال های تاریخی رفت. جای شکی نیست که پاشنه آشیل سریال های تاریخی ایران در جذاب نبودن قصه و فیلمنامه است. وقتی فیلمنامه قوت لازم را برای شخصیت پردازی نداشته باشد تکیه صرف به ابزارهایی مثل طراحی لباس و صحنه یا چهره آرایی نیز نمی تواند قدرت کافی برای جذب مخاطب داشته باشد.

از سوی دیگر روایت خشک و خالی تاریخ یکی از عواملی است که باعث شده که مخاطب ایرانی از دیدن سریال های تاریخی ایرانی دست بکشد و به جای آن دل به شخصیت های تاریخی پر زرق و برق خارجی بدهد که یا از تلویزیون ایران پخش می شود و یا از شبکه های مختلف ماهواره ای. داستان سریال های تاریخی خارجی چنان با آب و تاب تعریف می شود که مخاطبان ایرانی با آنها بهتر از شاه عباس سریال روشن تر از خاموشی (به کارگردانی حسن فتحی) همذات پنداری می کنند و با غم و شادی خرم سلطان که داستان تحریف شده آن حتی صدای خود ترک ها را هم در آورده است بیشتر همراه می شوند.

البته نمی توان تلاش های تلویزیون را برای ساخت سریال های تاریخی نادیده گرفت. در سال های اخیر بودجه های بسیار صرف ساخت سریال های تاریخی شده است اما به نظر می رسد که بجز معدودی از این سریال ها نتوانسته است مخاطب ایرانی را جذب کند چرا که هنوز سریال های تاریخی خارجی برای مخاطب جذاب تر از سریال های وطنی است. عدم این جذابیت را همانطور که گفته شد باید در قصه و فیلمنامه جست اما در این میان نباید کمبود بودجه و زمان تحقیق برای نگارش فیلمنامه و خلق شخصیت های ماندگار را نادیده گرفت. در حال حاضر که تلویزیون به مشکلات مالی خورده است، سریال های تاریخی به دلیل هزینه و زمانبر بودن در ساخت قطعا در اولویت اول تلویزیون نخواهند بود و متأسفانه غفلت از معرفی تاریخ و شخصیت های تاریخی کشور ایران که به لحاظ فراوانی موضوعات و با تکیه بر فراوانی ادبیات و تاریخ ایران بزرگ قابل تامل است، لطمه جبران ناپذیری برای مخاطبان خواهد بود چرا که در این میان سریال های خارجی به راحتی می توانند به این علاقه مخاطب پاسخ دهند.

ناگفته پیداست که پخش سریال های خارجی به معنی نفی تأثیرگذاری مثبت این سریال ها در پخش فرهنگ و تاریخ کشورهای دیگر نیست که پخش سریال های خارجی خود بابی برای آشنایی مخاطب ایرانی با فرهنگ های دیگر می گشاید اما نباید فراموش کرد که تاریخ هر کشور بخش مهمی از هویت هر فرد و هر ملت است و آگاهی از تاریخ و ساخت سریال های جذاب تاریخی براساس فرهنگ و تمدن ایرانی وظیفه رسانه ملی است.