اولین مترجم اشعار حافظ +عکس

به گزارش پارس ، به نقل از خبرآنلاین، " جونز" نخستین کسی بود که خانواده زبان های هندواروپایی را کشف کرد و متوجه خویشاوندی زبان فارسی با زبان های اروپایی شد.

او به زبان های انگلیسی، یونانی، لاتینی، چینی، سانسکریت، عربی، فارسی، پرتغالی، اسپانیایی، ایتالیایی و… تسلط داشت و این موضوع علاقه شدید او را به فراگیری زبان های گوناگون و کشف رابطه میان آنها نشان می دهد. او به دلیل علاقه فراوانش به ادبیات و شاعران ایران، به جونز ایرانی ملقب شده بود.

ویلیام جونز در ۲۵ سالگی در خواندن و نوشتن و سخن گفتن به فارسی مهارت پیدا کرد و در همین سن زبان های یونانی و لاتینی را هم فرا گرفت. کشف خویشاوندی میان زبان های ایرانی و زبان های ژرمنی سبب شد تا تصور اشتباه سامی بودن زبان فارسی، آن هم به دلیل شباهت در رسم الخط به یک سو نهاده شود و فارسی و آلمانی دو زبان خویشاوند محسوب گردند. او همچنین با همراهی چند تن از خاورشناسان انگلیسی، انجمن آسیایی بنگاله را که یکی از بزرگترین انجمن های علمی و ادبی جهان است بنیان نهاد. کتابخانه آن دارای هزاران کتاب چاپی و خطی به زبان های فارسی، عربی، هندی، سانسکریت و انگلیسی است.

جونز شاعری خوش ذوق بود و در منظومه سرایی به زبان فرانسوی، انگلیسی و لاتینی استعدادی فراوان داشت. از فعالیت های جونز در اینباره، باید به ترجمه سیزده غزل حافظ به فرانسوی و انگلیسی برای نخستین بار اشاره کرد. ترجمه ابیاتی از مثنوی مولوی به شعر انگلیسی، ترجمه ابیاتی از خمسه نظامی به شعر انگلیسی و ترجمه اشعاری از فردوسی به لاتینی از دیگر تألیفات اوست.

ویلیام جونز عقیده داشت که شاعران فارسی همتای شاعران یونان به شمار می آیند. در سال ۱۱۹۱ خ. دانشگاه های کمبریج و ماساچوست، در مجموعه هایی با عنوان" شرحی کوتاه در تاریخ ادب کهن" به ناچار ادعای ویلیام جونز را پذیرفتند. از آن پس تنی چند، آگاهی یا فرصت کافی به دست آوردند تا درستی عقیده سر ویلیام جونز را بیازمایند.

ترجمه « تاریخ نادر شاه افشار» در سال ۱۱۴۵ خورشیدی با نگارش میرزا مهدی خان استرآبادی، منشی مخصوص نادرشاه، توسط جونز به فرانسوی شهرت جهانی یافت. در سال ۱۱۵۰ سر ویلیام جونز، که خود عاشق زبان فارسی بود، برای نشر این زبان تلاش بسیار کرد و کتابی با نام « دستور زبان فارسی» تألیف کرد که بسیار مورد توجه و بهره برداری قرار گرفت؛ به طوری که شیفتگان زبان فارسی از این کتاب به عنوان مأخذ معتبری استفاده می کردند. در این کتاب، شعرهایی از شاعران فارسی گو از جمله سعدی نیز ترجمه شده بود.