بهترین فیلم مردمی جشنواره فجر، تمثال مادران قهرمان ایران
«شیار 143» مصداق بارز این تعبیر است که برای ساخت یک اثر فاخر نیاز به اعتبارات چند میلیاردی و هزینه های آنچنانی نیست، بلکه باید در پی سناریویی جدی و منسجم بود و این سناریو را به یک کارگردان توانمند سپرد.
به گزارش پارس به نقل از تابناک«شیار 143» اثر ماندگار نرگس آبیار با محوریت مادران منتظرِ شهید بالاخره اکران شد تا دومین فیلم این کارگردان زن سینما، نخستین فیلم او باشد که بر پرده سینماهای کشور نقش می‌بندد اما آیا این اثر مهم در حوزه دفاع مقدس با توجه و اقبال مواجه خواهد شد؟
مراسم اکران افتتاحیه فیلم سینمایی«شیار 143» ساخته نرگس آبیار امشب با حضور برخی مقامات لشکری و کشوری، هنرمندان و 143 مادر شهید در مرکز همایش‌های برج میلاد تهران برگزار شدتا بدین ترتیب دومین ساخته آبیار که در جشنواره فجر به عنوان برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را به صورت مشترک با «خط ویژه» برد، فرصت اکران بیابد.
نرگس آبیار نخستین تجربه کارگردانی‌اش را با فیلم «اشیاء از آنچه در آیینه می‌بینید، به شما نزدیک‌ترند» ثبت کرد و این فیلم علی‌رغم کیفیت قابل توجه و نگاه متفاوت به زن، هنوز فرصت اکران نیافته و احتمالاً در گروه مخاطب خاص اکران خواهد شد اما دومین فیلم آبیار که اتفاقاً این اثر نیز با مضمونی زنانه ساخته شده، اینک در معرض نمایش عمومی است.
آبیار که پیش از این سابق نویسندگی داشته، در نگارش فیلمنامه دو اثر اخیرش و به ویژه «شیار 143» موفق عمل کرده و فیلمنامه‌ای منسجم را عرضه کرده و سپس، در به تصویر کشیدن فیلم، ریزه‌کاری‌های زنانه را نیز به اندازه مورد توجه قرار داده و تماشاچی به ویژه زنان را با خود به خوبی همراه کرده که همین مسئله در افزایش چشمگیر آرای مردمی این فیلم در جشنواره تاثیرگذار بود، هرچند حرف و حدیث‌هایی را نیز در پی داست.
[بهترین فیلم مردمی جشنواره فجر، تمثال مادران قهرمان ایران]
«شیار 143» روایت «الفت» (مریلا زارعی)، زن جوانی است که از دوران کودکی فرزندانش به تصویر کشیده می‌شود و در نهایت با اعزام پسرش به جبهه‌ها، زندگی او به شدت دستخوش حوادث عجیبی می‌شود و او روزگاری پردردی را پشت سر می‌گذارد، تا اینکه در نهایت یک خبر خوش برای این مادر دردکشیده می‌آید.
اصل داستان تکراری به نطر می آید اما این روایت به گونه‌ای به تصویر کشیده شده که تماشاگر را تا انتها با «الفت» همراه می‌نماید و در واقع فیلم در یک سوم ابتدایی تمام نمی‌شود و میانه و انتها دارد و اتفاقاً همین تامل کارگردان در لحظه ها باعث شده این اثر بی‌رمق و ملال آور نسود و علی رغم آنکه جزو فیلم‌های سرگرم کننده قابل طبقه بندی نیست، مخاطب ارتباط عمیقی با این اثر داشته باشد.
هرچند ممکن است فضای روستایی و لهجه‌ها برای اهالی بومی محل مورد اشاره در فیلم با واقعیات موجود تفاوت‌های حداقلی داشته باشد اما برای عموم تماشاگران، لهجه‌ها باورپذیر است و بازیگران متناسب با فضاسازی صورت پذیرفته برای فیلم پیش رفته‌اند و مشخصاً مریلا زارعی به خوبی از پس نقشی که به او سپرده شده، برآمده و حضور موثری داشته است.
تولید «شیار 143» به عنوان یکی از آثار ارزشمند در حوزه سینمای دفاع مقدس که به صورت غیرمستقیمی و نگاهی روزآمد به عقبه جنگ پرداخته بسیار قابل احترام و نوع نگاه آبیار به زن در دو فیلم اخیرش نشان می‌دهد در میان کارگردان‌های زن سینمای ایران، نگاه تازه در حال شکل گیری است که عمق بیشتری نسبت به گذشته دارد و از این حیث باید حامی چنین رویکردی بود.
«شیار 143» مصداق بارز این تعبیر است که برای ساخت یک اثر فاخر نیاز به اعتبارات چند میلیاردی و هزینه های آنچنانی نیست، بلکه باید در پی سناریویی جدی و منسجم بود و این سناریو را به یک کارگردان توانمند سپرد.
ارسال نظر