حاتمی کیا؛ طلبکار یا بدهکار؟!

مبارک باد تولد آن ابرهنرمندی که برای نظام جمهوری اسلامی در عرصه هنر همچون یک سرباز تلاش نمود و البته مدعیان ولایتمداری و سینه چاکان روشنفکری  و در یک کلام تندروها از هردو جناح، همیشه از وی طلبکار بوده اند! چه آن ها که جشنواره های فیلم های انقلابی به راه انداحته اند و حال که  به نفعشان هست سنگ ابراهیم را بر بتخانه دلشان می کوبند و چه آن کیارستمانی که از بیرون گود نظام و از سواحل نیوجرسی  حاتمی کیا را یک ورشکسته می دانند!

حاتمی کیا همیشه بدهکار بوده است! اگر چه از خیلی ها باید طلبکار باشد اما خودش را بدهکار می بیند! بدهکار نه به امثال آنها که ادعای پایداری دارند که اگر به این جماعت بود تا الان امثال حاتمی کیا و مجیدی و سید مهدی شجاعی و رضا امیرخانی ها و ... هزاران بار مرتد اعلام می شدند! بدهکار نه به امثال اصغر فرهادی ها و کیارستمی ها و ...که با صد بار"جدایی نادر از سیمین" و "مشق شب" و "خانه دوست کجاست" نمی توانند حتی یک ترکش "چ" را به قلب روشنفکری و جبهه استکبار خنثی کنند! نه! به این ها بدهکار نیست. به آن آرمان و خون شهدا و رهبری فرزانه خود را بدهکار می داند که در سایه سارش و خط انصافش حقیقت ناب دفاع از شریعت و انقلاب را جستجو می کند و خود را بازیچه دست سیاست بازی های این و آن نمی کند. والبته  به کرم و لطف همین تفکر است که ما سرمایه هایی چون حاتمی کیا و امثالهم را از دست نداده ایم.

ابراهیم ثابت کرد که در جبهه جنگ فقط نباید شعار داد بلکه باید با سلاحی که در دست داری حمله کنی. والا از ابتدای انقلاب تا به الان و به خصوص این روزها، خیلی ها هستند که هم زیبا شعار می دهند و هم صدایشان بلند است اما ندایشان حتی صدای منحوس نفاق را نتوانسته خفه کند! ابراهیم نشان داد بدون قیل و قال و تنها با قلم و دوربین با اتکای به یک تفکر از جنس آوینی گلوی جبهه روشنفکری و غربزدگی را فشار می دهد  و آنگاه داد خیلی ها در می آید.

ابراهیم، هنوز ابراهیم است. ابراهیمی در آتش که برایش گلستان شده است...ابراهیم تولدت مبارک.