روانشناسان: از گفتگوی درونی بهره ببريد

به گزارش پايگاه خبري تحليلي «پارس»، روانشناس دانشگاه کلمبیا Malia Mason در این زمینه می گوید: « نتایج گواهی دهنده این واقعیت هستند که ما با افکارمان راحت نیستیم و به همین خاطر مدام چشم به جهان بیرون از خود دوخته ایم تا سرگرم  مان کند.»

روانشناس اجتماعی Timothy Wilson از دانشگاه ویرجینیا و همکارانش که سنجش علمی را تهیه کرده اند با شرکت دادن حدود ۵۰۰ دانشجوی دوره لیسانس از انها خواستند تا در یک اتاق به صورت تنها و بدون تلفن و وسایل دیگر وقت کشی٬ به سر ببرند. حدود نیمی از شرکت کنندگان از بودن با خودشان و افکارشان احساس خوبی نداشتند.

محققین نمی توانستند شکفتی خود را پنهان کنند که چطور انسان با این قابلیت خارق العاده مغز و آرشیو بزرگ خاطرات و تصاویر و قدرت خیالپردازی حوصله افکار خودشان را ندارند.

برای همین در مرحله بعدی از شرکت کنندگان در تحقیق خواسته شده است همان عمل را در خانه خودشان انجام دهند ولی همچنان برای خیلی ها مشکل فکر کردن در تنهایی وجود داشت و حتی یک سوم آنها اعتراف کردند که نتوانستند تنهایی و تفکر همراه آن را تحمل کنند و به خودشان کلک زده اند و اصول عملی بررسی مورد نظر را شکستند.

در مرحله نهایی با استفاده از دستگاه های ساده شوک برقی به شرکت کنندگان شوک خفیفی داده شد. ناراحتی ناشی از این عمل باعث شد که دو سوم آنها پیشنهاد کردند که حاضرند پول بدهند ولی دوباره شوک برقی نگیرند. ولی با وجود این وقتی که از آنها خواسته شد در اتاقی بنشینند و با افکار خود خلوت کنند ۶۷ درصد شرکت کنندگان مرد و ۲۵ درصد زنان برای گریز از تمرکز اجباری و سرگرم شدن با دست خودشان به خودشان شوک برقی وارد کردند.

نکته جالب توجه اینکه آزمایش فوق فقط محدود به جوانان دانشجو نبود و سنجش تجربی مشابه با شرکت کنندگان یک کلیسا و افرادی که در بازار میوه کار می کردند هم تکرار شده است

به نظر Wilson مشکل اصلی که آدمها را وا می دارد تحمل درد ناشی از شوک برقی را به فکر کردن ترجیح دهند این است که قدرت کنترل افکار خود را ندارند و برای شان دشوار است به ذهن خود بگویند بر روی یک موضوع مشخص تمرکز کند. مشاهدات حکایت از آن دارد که٬ آنهایی که تجربه تنهایی و در فکر خود فرو رفتن را مثبت ارزیابی کرده اند موضوع افکارشان دور و بر آینده می گشت. ولی آنها که دوست  نداشتند در افکار خود غوطه ور شوند مدام در باره شغل شان فکر می کردند.

محققینی گزارش چاپ شده بر این نکته تاکید می ورزند که «شرکت کنندگان می توانستند تجربه مثبت بیشتری را بروز دهند اگر به همراه موضوعی برای فکر کردن٬ کمی هم از راه و چاه  و مسیری که ذهن باید عبور کند نیز به آنها گفته شود.»

به نظر روانشناسان دو دانشگاه امریکایی٬ ذهن هایی که از تماس و گفتگوی درونی بهره نمی برند عملاْ نمی توانند از فرصت فکر کردن به عنوان وسیله ایی برای گریز از فشار روحی در محیط زندگی و کار استفاده کنند..