از میرحسین موسوی تا حسن روحانی!

علیرضا زاکانی دبیرکل جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی به مناسبت روز ملی مبارزه با استکبار جهانی تحلیلی را ارائه کرده که مشروح آن به شرح زیر است:

 خداوند بزرگ را شاکریم که به واسطه اعتقاد راسخ به مبانی اسلام و انقلاب و همچنین روحیه استکبارستیزانه ای که در ملت انقلابی و بصیر ایران اسلامی وجود دارد، یوم الله ۱۳ آبان امسال نیز، همچون همیشه باشکوه انجام شد. حضور مردم ایران در عرصه های مختلف انقلاب اسلامی، نشانگر این ادعای اثبات شده است که با تمسک به مکتب امام ره  و حضور در صحنه می توان در مسیر تدوین تمدن اسلامی گام برداشت.

اما در این میان دو نگاه در میان سیاسیون و فعالان عرصه اجتماعی حاکم است که نگاهی به راه طی شده توسط انها نشان می دهد که کدام یک موفق تر عمل کرده اند. گروه اول که با شعار ما میتوانیم حرکت می کنند؛ معتقدند که با تکیه بر ظرفیتهای درونی کشور و بهره گیری از همه فرصت های منطقه ای و جهانی اما با اتکا به درون و اعتماد به جوانان و...، کشور می تواند در عرصه های مختلف سیاسی، امنیتی، اقتصادی، فرهنگی و... به کمال برسد. در مقابل این دیدگاه، گروه دیگری معتقدند که در فضای کنونی جهانی و هژمونی قدرتها، آرمانگرایی و انقلابی بودن، نمایشی بیش نیست و در راهبرد خود، رابطه با ابرقدرتها و عمل به نسخه های آنان را برای کشور تجویز می کنند؛ کما اینکه سالیانی است به همین کار مشغولند.

نگاه به خروجی عملیاتی حاصل از این دو تفکر در ساحت های مختلف و مقایسه آنان با هم، نشان می دهد که کدام نگاه برای کشور مفیدتر بوده است.

در حوزه امنیت که تحت رهبری فرمانده کل قوا بوده و از ابتدای انقلاب تاکنون، نگاه اول حاکم بوده است، ما هیچ مشکلی نداریم؛ و این در حالی است که غرب اسیا بواسطه خودخواهی زورگویان جهانی و تلاش های رژیم های مرتجع عربی در آتش ناامنی می سوزد.

در سوی دیگر و در حوزه اقتصادی که نزدیک به ۸۵ درصد مدیریت آن بر عهده دولتهاست؛ تقریبا در همه عمر نظام، نگاه دوم حاکم بوده است. در دولت های مختلف (از میرحسین موسوی تا حسن روحانی) همواره افرادی در این بخش موثر بوده اند که راهکار «مذاکره برای پیشیرد انقلاب» را سرلوحه خود قرار داده بودند. و امروز متاسفانه شاهدیم که این نگاه دوم، کشور را با انواع مشکلات اقتصادی خرد و کلان مواجه کرده و مردم را با انواع مشکلات معیشتی، بیکاری و به تبع آن اسیب های اجتماعی درگیر کرده است.

با همین منطق می توان به سایر حوزه های اجتماعی، فرهنگی، علم و فناوری، سیاسی و... نیز ورود کرد و علت توفیق یا عدم توفیق کشور را در تفاوت بین نگاه اول و نگاه دوم جستجو کرد. در این شرایط، باید گفت که لازمه عبور از سد مشکلات کشور، در یک ساحت تغییر نگاه و تغییر باور مسئولان است و در ساحتی دیگر، از چرخه خارج شدن مسئولان خسته، از نفس افتاده و غیرانقلابی و جایگزینی آنان با نیروهای جوان، تاره نفس و انقلابی است.